Ένας ταξιτζής μου λέει ότι προσέχει πολύ τη διατροφή του και πίνει καθε μέρα τσάι πράσινο απ' την Κίνα από κείνα τα χωράφια στις πλαγιές με τις βαθμίδες απ' όπου μπορείς να δεις άλλα χωράφια στους κάμπους με τα ρύζια μέσα στο νερό, τα ψάρια και τις πάπιες, τα χωράφια που στη δύση του ήλιου μοιάζουν να βρίσκονται στη ζώνη του λυκόφωτος.
Εγώ πάλι μια ζωή κυνηγώ να γεμίσω το ποτήρι της ψυχολογίας μου που αδειάζει σα νάναι τρύπιο. Μούχει τύχει περίπτώση όπου ζήτησα από κάποια που με κοίταζε ενώ κοιμόμουν να μείνει μαζί μου ακόμα λίγο ώσπου να νιώσω τη στάθμη στο κατάληλο σημείο. Έχω χρονομετρήσει το πόσο χρειάζεται το μυαλό μου για να έρθει στα ίσα του και ξέρω ότι θέλω δυο μέρες να προσαρμοστώ κι άλλες δύο να επανέλθω στο σημείο που ήμουν σαν αλλάζω κατεύθυνση γιατί σαν τον Μάιλς Ντέιβις η επανάληψη με σκοτώνει. Οι πρώτες δυο μέρες είναι οι πιο δύσκολες και τότε πρέπει να είμαι συνέχεια σε κίνηση κηνυγώντας τα αστικά και τα ταξί όπου μεσα στα τελευταία κάτι τύποι μου λένε για τα αμπέλια τους στο Κιλκίς που τα κλαδεύουν με αεροψάλιδα κι αφήνουν τα χόρτα κάτω από το κλήμα για να τρέφονται οι μύκητες και να μη κάνουν ζημιά στα βλαστάρια και στα σταφύλια. Μου λένε και για μια ποικιλία σταφυλιού που τη βρίσκεις μονάχα στη Βουλγαρία πια γιατί οι δικοί μας τα ξήλωσαν όλα τα παλιά χωράφια. Σε τέτοιες περιόδους συνήθως με σώζουν τα αστικά ειδικά αυτά που κάνουν διαδρομές στον ανοιχτό ορίζοντα όπως στην Ιωνία όπου βλέπω κάτι ρυάκια με καθαρό νερό δίπλα στα διυληστήρια που εκτοξεύουν στον ουρανό φλόγες άσπρες και γαλάζιες. Αλλά και στα Μετέωρα είναι καλά τα βράδια με τα έρημα σπίτια εκεί ψηλά, μα και στο Βαρδάρη με τα φωτισμένα φρουτάδικα και τις γάτες που τριγυρνούν ανάμεσα στις αρχαίες πλάκες.
Το καλοκαίρι κατεβαίνω στο κέντρο και χαζεύω τα καράβια που εκστρατεύουν φορτωμένα κόσμο για τα νησιά και και κανένα παλαβό ανθρωπο ή σκύλο που δεν αντέχει τη ζέστη και βουτά στο Θερμαϊκό. Κάθομαι συνήθως στα σκαλιά του'' Ολύμπιον'' γιατί εκεί πάντα φυσά εξαιτίας λέει ενός φαινομένου που προκαλέιται όταν ο αέρας περνά μέσα από καμάρες και στοές.
Όταν δεν έχω πολύ δουλειά βλέπω τηλεόραση κι αν μ' αρέσει κάτι δεν χάνω εκπομπή με τίποτα. Σε μια τέτοια περίοδο είχα ανακαλύψει τον Bear Grills στο DISCOVERY CHANEL και τον έβλεπα να τυρρανιέται κάτω στην ακτή των σκελετών 'οπου ξεβράζονται τα σιδερένια κουφάρια των καραβιών κι άλλοτε στη Φλόριντα να κυνηγά χελώνες και να τις ψήνει με το κέλυφός τους σε κάτι φωτιές ή στη Σιβηρία να λέει ιστορίες για κάποιον που τόσκασε από τα Γκουλάγκ και επιβίωσε σ' εκείνη την κόλαση εκεί πάνω. Τον έχω δει να βουτά σε κάτι λάκους ή να κυνηγά λαγούς στη Σκωτία, στην Ινδονησία να κλωτσά καρχαρίες πάνω σε μια σχεδία από μπαμπού , στην Ισλανδία να κολυμπά σε νερό από θερμές πηγές για να ζεσταθεί. Μ' αρέσει όταν βουτά με μια ανάποδη τούμπα από το αεροπλάνο και πέφτει σε κάτι χαράδρες που φοβάσαι να κοιτάξεις ή όταν πέφτει με τον ίδιο τρόπο σε καμιά παγωμένη λίμνη για να δροσιστεί στις ζούγγλες της Κεντρικής Αμερικής κι όταν κοιτά το κόκκινο ηλιοβασίλεμα που προμηνύει βαρομετρικές μεταβολές και αλλαγή του καιρού.
Φαντάζομαι ότι κι αυτός σαν εμένα προσπαθεί να ξορκίσει τα δαιμόνια που κουβαλά μέσα του και ρισκάρει συνέχεια γαι να παραμείνει ζωντανός και γεμάτος και πρέπει να ήταν πολύ τυχερός τότε που προσπαθούσε να κατέβει από ένα αεροπλανάκι το οποίο έτρεχε σ' ένα πλάτωμα κάπου στην Αλάσκα. Είχαν σπάσει τότε οι άξονες των τροχών προσγείωσης και παραλίγο να γίνει λιώμα.
Γιατί το άλλο παλληκάρι το αρχαίο που προσπαθούσε κι αυτό να διώξει τους δαίμονες που το κυνηγούσαν με τη μορφή δρακόντων θυληκών για να το σύρουν στον κάτω κόσμο, δεν τα καταφερε. Κι όπως λέει ο αρχαίος ποιητής οι άξονες σ' ένα άλλο όχημα δεν άντεξαν σ' εκείνο το στάδιο όπου το παιδί έτρεχε με τα άλογα τα Θεσσαλικά κι έσπασαν κι ο κόσμος έβγαλε κραυγή αγωνίας όπως τον έσερναν στον αμουδερό στίβο.
Εγώ πάλι μια ζωή κυνηγώ να γεμίσω το ποτήρι της ψυχολογίας μου που αδειάζει σα νάναι τρύπιο. Μούχει τύχει περίπτώση όπου ζήτησα από κάποια που με κοίταζε ενώ κοιμόμουν να μείνει μαζί μου ακόμα λίγο ώσπου να νιώσω τη στάθμη στο κατάληλο σημείο. Έχω χρονομετρήσει το πόσο χρειάζεται το μυαλό μου για να έρθει στα ίσα του και ξέρω ότι θέλω δυο μέρες να προσαρμοστώ κι άλλες δύο να επανέλθω στο σημείο που ήμουν σαν αλλάζω κατεύθυνση γιατί σαν τον Μάιλς Ντέιβις η επανάληψη με σκοτώνει. Οι πρώτες δυο μέρες είναι οι πιο δύσκολες και τότε πρέπει να είμαι συνέχεια σε κίνηση κηνυγώντας τα αστικά και τα ταξί όπου μεσα στα τελευταία κάτι τύποι μου λένε για τα αμπέλια τους στο Κιλκίς που τα κλαδεύουν με αεροψάλιδα κι αφήνουν τα χόρτα κάτω από το κλήμα για να τρέφονται οι μύκητες και να μη κάνουν ζημιά στα βλαστάρια και στα σταφύλια. Μου λένε και για μια ποικιλία σταφυλιού που τη βρίσκεις μονάχα στη Βουλγαρία πια γιατί οι δικοί μας τα ξήλωσαν όλα τα παλιά χωράφια. Σε τέτοιες περιόδους συνήθως με σώζουν τα αστικά ειδικά αυτά που κάνουν διαδρομές στον ανοιχτό ορίζοντα όπως στην Ιωνία όπου βλέπω κάτι ρυάκια με καθαρό νερό δίπλα στα διυληστήρια που εκτοξεύουν στον ουρανό φλόγες άσπρες και γαλάζιες. Αλλά και στα Μετέωρα είναι καλά τα βράδια με τα έρημα σπίτια εκεί ψηλά, μα και στο Βαρδάρη με τα φωτισμένα φρουτάδικα και τις γάτες που τριγυρνούν ανάμεσα στις αρχαίες πλάκες.
Το καλοκαίρι κατεβαίνω στο κέντρο και χαζεύω τα καράβια που εκστρατεύουν φορτωμένα κόσμο για τα νησιά και και κανένα παλαβό ανθρωπο ή σκύλο που δεν αντέχει τη ζέστη και βουτά στο Θερμαϊκό. Κάθομαι συνήθως στα σκαλιά του'' Ολύμπιον'' γιατί εκεί πάντα φυσά εξαιτίας λέει ενός φαινομένου που προκαλέιται όταν ο αέρας περνά μέσα από καμάρες και στοές.
Όταν δεν έχω πολύ δουλειά βλέπω τηλεόραση κι αν μ' αρέσει κάτι δεν χάνω εκπομπή με τίποτα. Σε μια τέτοια περίοδο είχα ανακαλύψει τον Bear Grills στο DISCOVERY CHANEL και τον έβλεπα να τυρρανιέται κάτω στην ακτή των σκελετών 'οπου ξεβράζονται τα σιδερένια κουφάρια των καραβιών κι άλλοτε στη Φλόριντα να κυνηγά χελώνες και να τις ψήνει με το κέλυφός τους σε κάτι φωτιές ή στη Σιβηρία να λέει ιστορίες για κάποιον που τόσκασε από τα Γκουλάγκ και επιβίωσε σ' εκείνη την κόλαση εκεί πάνω. Τον έχω δει να βουτά σε κάτι λάκους ή να κυνηγά λαγούς στη Σκωτία, στην Ινδονησία να κλωτσά καρχαρίες πάνω σε μια σχεδία από μπαμπού , στην Ισλανδία να κολυμπά σε νερό από θερμές πηγές για να ζεσταθεί. Μ' αρέσει όταν βουτά με μια ανάποδη τούμπα από το αεροπλάνο και πέφτει σε κάτι χαράδρες που φοβάσαι να κοιτάξεις ή όταν πέφτει με τον ίδιο τρόπο σε καμιά παγωμένη λίμνη για να δροσιστεί στις ζούγγλες της Κεντρικής Αμερικής κι όταν κοιτά το κόκκινο ηλιοβασίλεμα που προμηνύει βαρομετρικές μεταβολές και αλλαγή του καιρού.
Φαντάζομαι ότι κι αυτός σαν εμένα προσπαθεί να ξορκίσει τα δαιμόνια που κουβαλά μέσα του και ρισκάρει συνέχεια γαι να παραμείνει ζωντανός και γεμάτος και πρέπει να ήταν πολύ τυχερός τότε που προσπαθούσε να κατέβει από ένα αεροπλανάκι το οποίο έτρεχε σ' ένα πλάτωμα κάπου στην Αλάσκα. Είχαν σπάσει τότε οι άξονες των τροχών προσγείωσης και παραλίγο να γίνει λιώμα.
Γιατί το άλλο παλληκάρι το αρχαίο που προσπαθούσε κι αυτό να διώξει τους δαίμονες που το κυνηγούσαν με τη μορφή δρακόντων θυληκών για να το σύρουν στον κάτω κόσμο, δεν τα καταφερε. Κι όπως λέει ο αρχαίος ποιητής οι άξονες σ' ένα άλλο όχημα δεν άντεξαν σ' εκείνο το στάδιο όπου το παιδί έτρεχε με τα άλογα τα Θεσσαλικά κι έσπασαν κι ο κόσμος έβγαλε κραυγή αγωνίας όπως τον έσερναν στον αμουδερό στίβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου