Ο Υβ Μοντάν λέει ότι μπορούσε να καθήσει στην κουζίνα του πατρικού του μοναχός του για ώρες πολλές χωρίς πρόβλημα . Νομίζω ότι και γω κάπως έτσι είμαι γιατί δε με πειράζει αν δε μιλήσω για ώρες ή και μέρες σε κανένα κι αν μείνω μόνος ακόμα και Πάσχα ή Χριστούγεννα κι ολόκληρο το Καλοκαίρι αν χρειαστεί. Στο στρατό θυμάμαι ότι όλοι απόφευγαν και φοβούνταν τη σκοπιά ενώ εγώ πήγαινα ευχαρίστως κι ήμουν χαρούμενος γιατί θα μπορούσα να σκεφτώ επί ώρες με την υσηχία μου κι ένα ραδιοφωνάκι. Τη μοναξιά την αναλύω συνέχεια κι είναι ένα μυστήριο για μένα που μάλλον δεν θα λύσω ποτέ.
Από την άλλη όμως τι θα γινόμουν χωρίς όλους αυτούς όπως λέει κι ο Σοστακόβιτς. Τι θα γινόμουν χωρίς εκείνον τον παππού με την ωραία προφορά που μου είπε ''σήμερα το χρειαζόμουν '' όταν του έδωσα τη θέση στο αστικό και τον άλλο τον παππού με το σακατεμένο πόδι που μου είπε για τον ίδιο λόγο ''είσαι λεβέντης''. Τι θα γινόμουν δίχως τον Νίκο που μου δείχνει τα φρέσκα ψάρια στη λαική - ποτε δεν θα τα μάθω- και τα καλά φρούτα. Τον Δημήτρη, απ' τα καλύτερα μυαλά που έχω συναντήσει,που αγοράζει τα βιβλία μου κι ας μη τα διαβάζει κι η μητέρα του μούδωσε ένα μάτσο τσάι του βουνού που μοσχοβολούσε κι ήπια τα λυσσιακά μου όλο τον παγωμένο Χειμώνα. Τι θα γινόμουν δίχως την κυρία Δήμητρα που μου ετοιμάζει κάθε Κυριακή ένα τσάι από διάφορα βότανα σ' ένα κανάτι γυάλινι όλο ατμούς και μου βγάζει γλυκά από το ταξίδι της στο Παρίσι και καθόμαστε στο σπίτι της στην Καλαμαριά κοιτάζοντας στο μπαλκόνι μήλα και φρούτα και χρυσάνθεμα και τα κάστρα απέναντι όπου με περιμένει το επόμενο ιδιαίτερο. Τι θα γινόμουν χωρίς τη Χριστίνα που με έμαθε να αγαπάω τα Αγγλικά, εμένα που δεν ήξερα πως προφέρεται το Yale, που έκανα δέκα χρόνια να τελειώσω τη σχολή κι έβγαλα το ψωμί μου μ' αυτή τη γλώσσα. Τι θα γινόμουν χωρίς την κυρία Μαρίνα που μούφερε κάποτε έναν μουσακά απίστευτο και την Αγγελική που της πληρώνω το ενοίκιο όποτε νάναι κι αυτή με στέλνει τα μεσάνυχτα να ψάξω μια διαρροή στο ανοίκιαστο διαμέρισμά της και την Ανθή που μου έφτιαξε το μπλογκ για να βγάζω τα εσώψυχά μου και που πληκτρολογεί με τα δαχτυλάκια της, το μωρό μου τα ελεεινά μου γράμματα. Τι θα γινόμουν χωρίς τον Θόδωρο που μου γράφει'' είμαστε μαζί σου'' , αυτόν το σκύλο που πήρε το proficiency μοναχός του χωρίς καμιά βοήθεια με τέσσερα παιδιά και δουλειά-δε γίνονται αυτά- την κυρία Πόππη που δουλεύει στη Νεοχωρούδα σφάζοντας και τεμαχίζοντας κοτόπουλα τη νύχτα με τους Πακιστανούς κι ένα πρωινό τράκαρε μ' έναν μεθυσμένο στην περιφερειακη του Ευόσμου. Τι θα γινόμουν χωρίς τη Βάσσω απ' τη Χρυσούπολη , εκεί όπου κάτι παλληκάρια χορεύουν Ρέγγε και πιο αργά ζειμπέκικα και στροβιλίζονται χαμογελώντας με το κεφάλι ψηλά σε κάτι υπόγειες ντισκοτέκ, εκεί όπου κολυμπούν ανάμεσα σε καλαμιές και τα κανάλια έχουν κλίση επικίνδυνη καθώς κατεβάζουν τα αφρισμένα νερά, εκεί όπου τα παιδιά σκοτώνονται σαν βγαίνουν από τις καφετέριες κι άλλοτε , τα ξημερώματα στη διαστάυρωση της Εγνατίας, στο δρόμο για την Κωνσταντινούπολη σκορπίζουν τα κομάτια τους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και κανείς δε λέει τίποτα για όλους αυτούς.
Από την άλλη όμως τι θα γινόμουν χωρίς όλους αυτούς όπως λέει κι ο Σοστακόβιτς. Τι θα γινόμουν χωρίς εκείνον τον παππού με την ωραία προφορά που μου είπε ''σήμερα το χρειαζόμουν '' όταν του έδωσα τη θέση στο αστικό και τον άλλο τον παππού με το σακατεμένο πόδι που μου είπε για τον ίδιο λόγο ''είσαι λεβέντης''. Τι θα γινόμουν δίχως τον Νίκο που μου δείχνει τα φρέσκα ψάρια στη λαική - ποτε δεν θα τα μάθω- και τα καλά φρούτα. Τον Δημήτρη, απ' τα καλύτερα μυαλά που έχω συναντήσει,που αγοράζει τα βιβλία μου κι ας μη τα διαβάζει κι η μητέρα του μούδωσε ένα μάτσο τσάι του βουνού που μοσχοβολούσε κι ήπια τα λυσσιακά μου όλο τον παγωμένο Χειμώνα. Τι θα γινόμουν δίχως την κυρία Δήμητρα που μου ετοιμάζει κάθε Κυριακή ένα τσάι από διάφορα βότανα σ' ένα κανάτι γυάλινι όλο ατμούς και μου βγάζει γλυκά από το ταξίδι της στο Παρίσι και καθόμαστε στο σπίτι της στην Καλαμαριά κοιτάζοντας στο μπαλκόνι μήλα και φρούτα και χρυσάνθεμα και τα κάστρα απέναντι όπου με περιμένει το επόμενο ιδιαίτερο. Τι θα γινόμουν χωρίς τη Χριστίνα που με έμαθε να αγαπάω τα Αγγλικά, εμένα που δεν ήξερα πως προφέρεται το Yale, που έκανα δέκα χρόνια να τελειώσω τη σχολή κι έβγαλα το ψωμί μου μ' αυτή τη γλώσσα. Τι θα γινόμουν χωρίς την κυρία Μαρίνα που μούφερε κάποτε έναν μουσακά απίστευτο και την Αγγελική που της πληρώνω το ενοίκιο όποτε νάναι κι αυτή με στέλνει τα μεσάνυχτα να ψάξω μια διαρροή στο ανοίκιαστο διαμέρισμά της και την Ανθή που μου έφτιαξε το μπλογκ για να βγάζω τα εσώψυχά μου και που πληκτρολογεί με τα δαχτυλάκια της, το μωρό μου τα ελεεινά μου γράμματα. Τι θα γινόμουν χωρίς τον Θόδωρο που μου γράφει'' είμαστε μαζί σου'' , αυτόν το σκύλο που πήρε το proficiency μοναχός του χωρίς καμιά βοήθεια με τέσσερα παιδιά και δουλειά-δε γίνονται αυτά- την κυρία Πόππη που δουλεύει στη Νεοχωρούδα σφάζοντας και τεμαχίζοντας κοτόπουλα τη νύχτα με τους Πακιστανούς κι ένα πρωινό τράκαρε μ' έναν μεθυσμένο στην περιφερειακη του Ευόσμου. Τι θα γινόμουν χωρίς τη Βάσσω απ' τη Χρυσούπολη , εκεί όπου κάτι παλληκάρια χορεύουν Ρέγγε και πιο αργά ζειμπέκικα και στροβιλίζονται χαμογελώντας με το κεφάλι ψηλά σε κάτι υπόγειες ντισκοτέκ, εκεί όπου κολυμπούν ανάμεσα σε καλαμιές και τα κανάλια έχουν κλίση επικίνδυνη καθώς κατεβάζουν τα αφρισμένα νερά, εκεί όπου τα παιδιά σκοτώνονται σαν βγαίνουν από τις καφετέριες κι άλλοτε , τα ξημερώματα στη διαστάυρωση της Εγνατίας, στο δρόμο για την Κωνσταντινούπολη σκορπίζουν τα κομάτια τους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και κανείς δε λέει τίποτα για όλους αυτούς.
Πολύ ωραίο,Απόστολε.Μου αρέσει ο τρόπος γραφής σου γιατί είναι απλός και ανεπιτήδευτος.
ΑπάντησηΔιαγραφή