Τη Βέροια και την Νάουσα τις ξέρω αρκετά καλά, ιδίως την πρώτη με τα πέτρινα στενά γεφύρια,τα κρύσταλλα που κρέμονται από τα παλιά κτήρια στο ρέμα της Μπαρμπούτας, τα άλογα που μπαίνουν μέσα στο νερό τα Φώτα για να βρουν κάποιοι το σταυρό, τις αρχαίες πλάκες που ξεθάφτηκαν για να περπατούν οι άνθρωποι απάνω τους ξανά,τα κρέατα που ετοίμαζε ο κυρ Βασίλης κι ύστερα κάθονταν στην τηλεόραση ενώ εγώ είχα το ακουστικό στο αυτί γιατί ένα ερέθισμα μου είναι πάντα λίγο , τα νερά (παντού νερά) του Αλιάκμονα που ξεχύνονταν αφηνιασμένα σαν άνοιγαν το φράγμα για να σκεπάσουν τις στρόγγυλες γυαλιστερές πέτρες, το παγωμένο Σέλι με τα τοπία του Μπρέγγελ, τις πρασινάδεςγύρω απ' την πόλη όπου ψήνουν μπριζόλες και κουβαλούν τάπερ με σαλάτες και χορεύουν πλάι στα ποτάμια την Πρωτομαγιά.
Αλλά και η Νάουσα μ'αρέσει γιατί μου θυμίζει Παγγαίο με τις απότομες ανηφόρες που φοβάσαι ν'ανέβεις όταν έχει χιονίσει,τις κατηφόρες όπου κάποιες γυναίκες έκλεψαν κάποτε κάτι κυδώνια από ένα περιβόλι και γελούσαν, τα ψάρια που κολυμπούν στα ρηχά στον Άγιο Νικόλαο, εκεί όπου ένα απόγευμα Κυριακής οι άνθρωποι έβλεπαν έναν αγώνα χάντμπολ με τον Φίλιππο κι έξω είχε τόση ομίχλη κι εγώ ήμουν σε τέτοια κατάσταση που ήθελα να πέσω στα σκοτεινά νερά για να με ξεπλύνουν και να καθαρίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου