ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Αρχίζει να μ΄ αρέσει το διαδίκτυο αν και φοβάμαι κάθε φορά που ανοίγουν οθόνες για το τι θα βρω ή τι δεν θα βρω στο ταχυδρομείο μου. Μπορώ να δω εκεί μέσα πρόσωπα που τάχω ξεχάσει και θυμάμαι μονάχα τα ονόματά τους. Είναι αλήθεια αυτή που βλέπω η Δήμητρα που τη βοηθούσα να φύγει στην Αγγλία σ΄ένα δωματιάκι χρωματιστό καπου στην Τριανδρία κι πατέρας της μού ΄λεγε για τότε που πήγαιναν στην Εικοσιφοίνισσα με τα ποδια από το χωριό του; Είναι άραγε αυτή της οποίας βλέπω την πλάτη και το προφίλ σε μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία, η Ζωή που ξενυχτούσε παραλολουθώντας ένα σήριαλ σε κάποια ξένη χώρα για να μάθει τη γλώσσα; Αυτός πάντως που κλείνει τα μάτια απέναντι στον ήλιο είναι ο Μάκης που περνά τον Αύγουστο στην Πάρο. Με στεναχωρεί μόνο που δεν μπορώ να βρώ κατι παιδιά που ήξερα μια εποχή, όπως τον Μανώλη που με φιλοξένησε ένα φεγγάρι στη Ρόδο ή  τον Παναγιώτη με τον οποίο ψελναμε σ΄ένα καλοκαιρινό πανυγύρι καπου στον Βόρειο Έβρο και τώρα έγινε παππάς στο Διδυμότειχο ή τον Γιάννη που οδηγόυσε το μηχανάκι ένα βράδυ όταν γλυστρήσαμε σε κάτι λάδια και συρθήκαμε στην άσφαλτο της Εθνικής Αμύνης. Κι ακόμα πιο δύσκολο είναι να βρω κάτι παιδια με τα οποία δουλεύαμε ξεφωρτόνοντας νταλίκες μ΄αλάτι καπου στην ανηφόρα των Συκεών με τον ιδρώτα τους να στάζει στον τσιμεντένιο πάτωμα του οχήματος κι έμεναν σ΄ ένα διαμέρισμα μυστήριο με ρουχα και κόμικς πεταμένα παντού εκεί πίσω από το πρώην υπουργείο. Κάτι παιδιά με τα οποία ακούγαμε στο αμφιθέατρο του Φυσικού ένα συγκρότημα από την Νέα Ιωνία της Αθήνας με κρουστά μεγάλα, στρογγυλά κι έναν τύπο που φυσούσε την τρομπέτα στη μέση του '' Σαν βγω απ΄αυτή τη φυλακή'', ή πηγαίναμε να φυλάξουμε κατι γλυπτά παράξενα στην αρχτεκτονική ή ξενυχτούσαμε στον όγδοο όροφο του κτηρίου της ΚΝΕ στην Εγνατία βλέποντας τους διακόπτες και τα φωτάκια κάποιου αλλόκοτου μηχανήματος προσπαθώντας να κοιμηθούμε σε μια ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα σ΄αυτό το κτήριο στα σκαλιά του οποίου μας μιλούσε ο Δήμος ο Γατούδης με τα γαλάζια μάτια κι είμασταν ενθουσιασμένοι κιήταν όμορφα. Νομίζω πως δεν πρόκειται να τα βρω ξανά αυτά τα παιδιά και δε μένει παρα να τα ψάξω στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού που ακούγαμε έναν καιρο τα μεσημέρια του καλοκαιριού σε κάτι κάμαρες που τις έκαιγε ο Λίβας.