Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΒΟΥΝΤΟΥ

Στα ιδιαίτερα μαθήματα έχω γνωρίσει ένα κάρο παιδιά. Μου δείχνουν τα σχέδιά τους στα μπλοκ ζωγραφικής που είναι γεμάτα χρώματα,γραμές, ψάρια κι αστέρια  ποτάμια, δέντρα, χαρταετούς, καταράχτες και χωράφια πράσινα που πλαγιάζουν στον άνεμο. Τα Xριστούγεννα μου χαρίζουν κάρτες που έχουν σχεδιάσει και ζωγραφίσει για να τις βάλω πάνω στο ψυγείο μου και στο κινητό μου  κολλούν αυτοκόλλητα πολύχρωμα με πασχαλίτσες κι άλλα  έντομα. Σε άλλα βλέπω τα βιβλία τους με κάτι ποντιακά τραγούδια έξοχα από όπου μαθαίνουν να παίζουν λύρα και χορεύουν μπροστά μου σέρα κουνώντας το κορμάκι τους και γελώντας.  Κάποια απ' αυτά χρειάζεται να τα ξυπνήσω γιατί λείπουν οι γονείς τους κι άλλα με παίρνουν μαζί τους για να δούμε ένα σκύλο μαλλιαρό που μας γαυγίζει δείχνοντας τα δόντια του, στον οποίο θέλουν να ρίξουν φόλα γιατί σκότωσε ένα σκυλάκι σπάζοντας το λαιμό του. Κάτι κορίτσια έχουν κάνει βουντού τρυπώντας τις κούκλες τους για να πεθάνουν οι αδερφές τους γιατί τα έδιωχναν όταν έρχονταν σπίτι τα αγόρια τους. Άλλα έχουν μάτια γυαλιστερά και μαύρα μαλλιά στο χρώμα των φτερών του κόρακα, χαιδεύουν τα δικά μου όταν τα φωτίζει ο ήλιος με κοιτάζουν πονηρά και με κλειδώνουν στο μπαλκόνι όπου βγαίνω για να μιλήσω στο τηλέφωνο. Τα κορίτσια μισούν και φοβούνται τη περίοδο γιατί δείχνει ότι μεγάλωσαν πια και στις εκθέσεις τους γράφουν για την μοναξιά που αν μπορούσαν με κάποιο τρόπο θα τη σκότωναν. Τα πιο μεγάλα φεύγουν κρυφά από τους γονείς τους γαι να πανε στην Ορεστιάδα και να βρούν το φίλο τους που είναι στρατιώτης εκεί πάνω και τα πιο μεγάλα αγόρια βρίζουν μπροστά μου τις μανάδες τους,έχουν στα ντουλαπάκια τους κόκκινες μπογιές μάρκας Μολότοφ για να βάψουν του τοίχους και μου λένε για την ομάδα τους που πάνε να δούν τις Κυριακές τρώγοντας ''βρώμικα'' σάντουιτς, πίνοντας ρετσίνα με κόκα κόλα, κάνοντας έφοδο για να μπουν τζάμπα στο στάδιο όπου ανάβουν πυρσούς και κρεμιούνται στα σύρματα όταν μπει γκολ. Εγώ πάντως θυμάμαι απ' όλα αυτά τα χρόνια ένα διαμέρισμα κάπου στο κέντρο όπου με οδήγησαν σ' ένα δωμάτιο με κάποιο παιδάκι γλυκό που έιχε νοητικά προβλήματα κι αναρωτιόμουν θεέ μου τι να κάνω τώρα μ' αυτό κι εκείνο με κοιτούσε λυπημένα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΩΣΕΙ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Ο οδηγός κλείνει τα μάτια όλη την ώρα !» του ψιθύρισε σκύβοντας η γυναίκα που καθόταν στο απέναντι κάθισμα, - « σοβαρά;»  είπε  αυτός και κ...