Όποτε έχει ομίχλη σκέφτομαι τον Γ. Ιωάννου που φορούσε το παλτό του και κατέβαινε στην παραλία για να ενωθεί με τους υδρατμούς. Κι εγώ παρατηρώ πάντα την ομίχλη που σκεπάζει τα βενζινάδικα των Πεύκων. Στα κάστρα φιγούρες φαίνονται να σαλεύουν μέσα στους πύργους και τα φώτα απο τις κολόνες σχηματίζουν μια καμπύλη θαμπή στην κατηφόρα που οδηγεί κατά τις Συκιές. Όπως κατεβαίνεις περπατώντας από τα σοκάκια της Άνω Πόλης αυτοκίνητα κάνουν τα καπακια των δρόμων να αναπηδούν και στα σκοτεινά σκαλοπάτια , κοντά σ΄ένα μέρος όπου είχαν στήσει κάποτε λόγχες κάθετες για μια γιορτή, κατι παιδιά φιλιούνται. Στην Ευαγγελίστρια, εκεί όπου έσβησε μια φιλία κάποια Μεγάλη Πέμπτη,ένα πέπλο σκεπάζει τα σπίτια. Ψηλά στο καμπαναριό της Παναγίας Δεξιάς ένας αθάνατος παραμονεύει, σαν αυτόν που διάβαζες στα κόμικς μαζί με άλλες ιστορίες για τον αρχαίο Αιγύπτιο παλαιστή που νεκρανασταίνονταν για να αγωνιστεί πάλι. Στο αστικό ένας Άραβας πουλά ένα τόξο και μια φαρέτρα με βέλη, στο δρόμο φιγούρες αποσυντίθενται αφού διασχίσουν τη διάβαση και η Βενιζέλου μοιάζει θολή στο βάθος. Έξω από κάτι διαμερίσματα ένα φως καίει για το πένθος και στις βιτρίνες των καταστημάτων που πουλούν φωτογραφικά είδη ζευγάρια ανταλλάσουν χειραψίες σε γάμους και βαφτίσεις. Στο σταθμό των τραίνων οι προβολείς ρίχνουν διαγώνιες δέσμες φωτός κανοντας το κτίριο να φαίνεται σα να επιπλέει ενω στα υπόγειά του βλέπεις πίσω από τζάμια άδεια γραφεία κι ακούς νερά να τρέχουν κάπου.Στην παραλία ο ανδριάντας του Καραμανλή τυλίγεται από την υγρασία,εργάτες υψώνουν ένα τοίχο σα να θέλουν να οχυρώσουν ξανά την πόλη από επιδρομές Σαρακηνών πειρατών,δέντρα πλαγιασμένα εξαϋλώνονται κι άλλα τεράστια τρομαχτικά στο πάρκο του Ντο Ρε ρίχνουν τα κλαριά τους σα να κουβαλούν το θάνατο, ένας σκοπός που ακούγεται κάπου σου θυμίζει κάποια που έφυγε αλλά κουβαλάς πάντα την οσμή της πάνω σου, στη θάλασσα οι γλάροι στροβιλίζονται γύρω από ένα σημείο με αφρούς και στο κέντρο του κόλπου ένα καράβι φωτισμένο σαν τον Ιπτάμενο Ολλανδό, ετοιμάζεται να σαλπάρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου