Τα παιδιά μου λένε όλη την ώρα για το leage of legends το ηλεκτρονικό παιχνίδι που παίζουν μέρα νύχτα κι έχει λέει τριάντα επίπεδα. Ένα απ' αυτά μου λέει ότι ο αγαπημένος του παίχτης είναι ο κλόουν που τρέχει με τους αγκώνες λυγισμένους πετώντας μαχαιράκια δεξιά- αριστερά. Σε κάποια απ' αυτά τα παιχνίδια που είχα δει κάτι τύποι προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε τοπία σκοτεινά κάπου ση Ρωσία , γεμάτα ραδιενέργεια από εργοστάσια που εξερράγησαν σκορπίζοντας αέρια και ραδιενέργεια που ταξιδεύει αόρατη για να σου δηλητηριάσει το σώμα.
Υπάρχουν φορές που νιώθω πως είμαι μέσα σ' ένα lol όπως το λένε από τα αρχικά του.
Στα Πανεπιστήμια, από μια κάμαρα βγαίνουν νεαροί με ξύλα στο χέρι φορώντας παντελόνια κολλητά αρβύλες και κασκόλ, ένας Τάταρος με σκαιό ύφος στέκεται φρουρός κάπου κλέινοντας μια πόρτα , ομίχλη από δακρυγόνα κάπου στο κέντρο , ταξί και αστικά αραδιασμένα σα φίδια σ' όλο το μήκος της Εγνατίας, η πόρτα από ένα αμάξι ανοίγει σκοτώνοντας ένα παιδί που έτυχε να περνά, γυναίκες δηλητήριο σε περιμένουν στη γωνιά μιλώντας όλη την ώρα στα κινητά σα δαιμονισμένες, κούκλες σαλεύουν στις βιτρίνες των μαγαζιών, ένας χείμαρρος κατεβάζει νερά απ ' την Άνω Πόλη ανοίγοντας τρύπες στην άσφαλτο κάτω απ' την οποία κάποιοι λέει έχουν φτιάξει στοές που βγάζουν ως τον Εύοσμο, μια Τουρκάλα βλέπει τα χαρτιά στους Αμπελόκηπους, πολλές μαύρες γάτες κατά τη Πολίχνη και στη Στρατού ακόμα ένα ψυχοβγάλσιμο ώσπου να τη διασχίσεις μες τη βροχή.
Ξανά έμεινες πίσω, ξανά πρέπει να τρέξεις, ακόμα ένας γύρος αιμάτινος, ακόμα ένα εμπόδιο μπροστά σου όπως τρέχεις παρά τη χαμηλή ψυχολογία και κόντρα στο ένστικτο του φόβου, ακόμα ένα επίπεδο να ανέβεις εκεί όπου παραμονεύουν κάτι τύποι κρατώντας λυσσασμένα ένα κομμάτι ψωμί που νομίζουν ότ θες να τους το πάρεις.
Πιτσιρικάδες ανακατεύονται με τους Πυρήνες της φωτιάς, ένα σπίτι τρομοκρατών κάπου στα Κάστρα αφίσσες εμπρηστικές προτρέπουν σε φόνο, στο πεζοδρόμιο βλέπεις τη σκιά της βενζίνης που εξατμίζεται, ένας τοίχος γκρεμίζεται και πλακώνει ένα παιδι με μούσια, στα αστικά οι πόρτες κλέινουν παγιδεύοντας το πόδι κάποιου, οι κάμερες δεν δουλεύουν, οι καθρέφτες σπασμένοι, ένας άνθρωπος σέρνεται πίσω από ένα λεωφορέιο. Φίλοι μεταμορφώνονται από ζήλεια μπροστά σου για να δεις το πραγματικό τους πρόσωπο και να σου σηκωθεί η τρίχα, παιδάκια βλέπουν θρίλλερ ματοβαμένα και γελούν, σώματα ναρκομανών κρέμονται στα παγκάκια, γραφεία τελετών παντού, χώροι χτίζονται για να σου κόψουν τον ήλιο και τον αέρα, βιβλιαράκια κόκκινα επικίνδυνα κάτω από κρεβάτια σκληρά, κάποιοι σου λένε ιστορίες για τιν Αντίοχο που σταύρωσε ένα εκατομύριο Εβραίους πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, ένα καλώδιο σα φιτίλι έξω από ένα γυράδικο που είναι να ανατιναχτεί, καρκίνοι παραμονεύουν ύπουλα σε μια γωνιά του εγκεφάλου για να δαγκώσουν σα σκορπιοί και κάπου στην Τριανδρία κάτι Κούρδοι έχουν μαζέψει σ' ένα υπογειο ρουκέτες και βόμβες κι οβίδες και σφαίρες για να ανατινάξουν το σύμπαν.
Υπάρχουν φορές που νιώθω πως είμαι μέσα σ' ένα lol όπως το λένε από τα αρχικά του.
Στα Πανεπιστήμια, από μια κάμαρα βγαίνουν νεαροί με ξύλα στο χέρι φορώντας παντελόνια κολλητά αρβύλες και κασκόλ, ένας Τάταρος με σκαιό ύφος στέκεται φρουρός κάπου κλέινοντας μια πόρτα , ομίχλη από δακρυγόνα κάπου στο κέντρο , ταξί και αστικά αραδιασμένα σα φίδια σ' όλο το μήκος της Εγνατίας, η πόρτα από ένα αμάξι ανοίγει σκοτώνοντας ένα παιδί που έτυχε να περνά, γυναίκες δηλητήριο σε περιμένουν στη γωνιά μιλώντας όλη την ώρα στα κινητά σα δαιμονισμένες, κούκλες σαλεύουν στις βιτρίνες των μαγαζιών, ένας χείμαρρος κατεβάζει νερά απ ' την Άνω Πόλη ανοίγοντας τρύπες στην άσφαλτο κάτω απ' την οποία κάποιοι λέει έχουν φτιάξει στοές που βγάζουν ως τον Εύοσμο, μια Τουρκάλα βλέπει τα χαρτιά στους Αμπελόκηπους, πολλές μαύρες γάτες κατά τη Πολίχνη και στη Στρατού ακόμα ένα ψυχοβγάλσιμο ώσπου να τη διασχίσεις μες τη βροχή.
Ξανά έμεινες πίσω, ξανά πρέπει να τρέξεις, ακόμα ένας γύρος αιμάτινος, ακόμα ένα εμπόδιο μπροστά σου όπως τρέχεις παρά τη χαμηλή ψυχολογία και κόντρα στο ένστικτο του φόβου, ακόμα ένα επίπεδο να ανέβεις εκεί όπου παραμονεύουν κάτι τύποι κρατώντας λυσσασμένα ένα κομμάτι ψωμί που νομίζουν ότ θες να τους το πάρεις.
Πιτσιρικάδες ανακατεύονται με τους Πυρήνες της φωτιάς, ένα σπίτι τρομοκρατών κάπου στα Κάστρα αφίσσες εμπρηστικές προτρέπουν σε φόνο, στο πεζοδρόμιο βλέπεις τη σκιά της βενζίνης που εξατμίζεται, ένας τοίχος γκρεμίζεται και πλακώνει ένα παιδι με μούσια, στα αστικά οι πόρτες κλέινουν παγιδεύοντας το πόδι κάποιου, οι κάμερες δεν δουλεύουν, οι καθρέφτες σπασμένοι, ένας άνθρωπος σέρνεται πίσω από ένα λεωφορέιο. Φίλοι μεταμορφώνονται από ζήλεια μπροστά σου για να δεις το πραγματικό τους πρόσωπο και να σου σηκωθεί η τρίχα, παιδάκια βλέπουν θρίλλερ ματοβαμένα και γελούν, σώματα ναρκομανών κρέμονται στα παγκάκια, γραφεία τελετών παντού, χώροι χτίζονται για να σου κόψουν τον ήλιο και τον αέρα, βιβλιαράκια κόκκινα επικίνδυνα κάτω από κρεβάτια σκληρά, κάποιοι σου λένε ιστορίες για τιν Αντίοχο που σταύρωσε ένα εκατομύριο Εβραίους πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, ένα καλώδιο σα φιτίλι έξω από ένα γυράδικο που είναι να ανατιναχτεί, καρκίνοι παραμονεύουν ύπουλα σε μια γωνιά του εγκεφάλου για να δαγκώσουν σα σκορπιοί και κάπου στην Τριανδρία κάτι Κούρδοι έχουν μαζέψει σ' ένα υπογειο ρουκέτες και βόμβες κι οβίδες και σφαίρες για να ανατινάξουν το σύμπαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου