Παλιά έβλεπα πολύ τηλεόραση τώρα ούτε που την ανοίγω. Το X -files μου άρεσε τότε με τους σκοτεινούς τύπους που έκρυβαν μυστικά φρικιαστικά κάτω από κρεβάτια ή απειλούσαν γυναίκες τις νύχτες σε κάτι ζοφερές επαρχιακές πόλεις ή σέρνονταν μέσα σε υπονόμους κι έμπαιναν στα σπίτια από καμινάδες για να σκορπίσουν το φόβο. Μου έχει μείνει ένα επεισόδιο με κάτι Μορμόνους που είχαν ένα κόλπο για να τραβούν τις γυναίκες χρησιμοποιώντας φερομόνες κι η Σκάλι είχε ενδώσει σ' έναν τύπο - πολύ παλαβοί αυτοί οι Μορμόνοι που έψαχναν τη γη της επαγγελίας στις ξεραίλες και στις αλμυρές λίμνες.
Μετά είχα πάθει ψύχωση με το ''Νόμος και τάξη'' κι έβλεπα τον Τζέρυ Όρμπαχ σε κάτι παλιά επεισόδια - ωραίος ήταν ο μακαρίτης. Είχαν και δικαστική εξέλιξη εκείνα τα επεισόδια και θυμάμαι μια μελαχρινή δικηγόρο που έψαχνε στοιχεία κι οι κακομοίρηδες οι ντετέκτιβ έπρεπε να ξαναγυρίσουν σε τόπους παράξενους, σε λίμνες και ποτάμια και αποθήκες ξεχασμένες. Καλά ήταν και τα άλλα επεισόδια με τον Βίνσεντ Ντ' Ονούφριο και θυμάμαι μια σκηνή όπου ανακαλύπτει έναν Σέρβο με τατουάζ στα μπράτσα ξέροντας ότι στο κινητό του έχει για σήμα τη μουσική απ' το ''Μπονάτσα'' που έβλεπε κάποτε στην πατρίδα του. Είχε και μια ξανθιά μαζί του ο Ονούφριος πολύ ζόρικη.
Καλό ήταν και το NYPD μ' εκείνον το φαλακρό με το μουστάκι που έτρεχε στις φτωχογειτονιές με τα γκράφιττι και τις εξωτερικές μεταλικές σκάλες κινδύνου που κρέμονταν έξω από τα σαραβαλιασμένα κτήρια παρέα μ' έναν μελαχρινό Λατίνο- ωραίος και κείνος ο ηθοποιός.
Κλό ήταν και το LOSΤ με κείνους τους περίεργους Αφρικανούς που δεν μπορούσες να αντέξεις το βλέμα τους και τον Ινδό με το εκφραστικό πρόσωπο όλους μαζί σ' ένα νησί στον Ειρηνικό να πηγαινοέρχονται μπρος πίσω στο χρόνο σπρώχνοντας ένα μαγγανοπήγαδο στο βάθος μιας σπηλιάς -τι σκηνή κι αυτή!
Το περασμένο Καλοκαίρι έβλεπα στο STAR έναν κοκινομάλλη με μια κοπέλλα Περσικής καταγωγής νομίζω και θυμάμαι ένα επεισόδιο όπου αυτή συναγωνίζεται στο ποτό μ΄έναν γκαγκστερ κι έχει καθαρό μυαλό ως το τέλος για να τον στριμώξει αλλά μετά καταρέει το μωρό μου. Στο τελαυταίο επεισόδιο φάνηκε ότι ο κοκινομάλλης την πήγαινε αν και έκανε τον αδιάφορο, πρέπει να το θυμάμαι αυτό.
Κι άμα πεις για ταινίες μου είχε αρέσει η τριλογία του Μπορν που πάλευε στις στέγες των χαμηλών σπιτιών κάπου στη Βόρεια Αφρική κι άλλοτε στροφάριζε με το παιδικό εκείνο αυτοκινητάκι παίρνοντας σβάρνα τους δρόμους του Παρισιού κι άλλλοτε μ' ένα διαλυμένο αμάξι αλώνιζε τα στενα και τις υπόγειες στοές της Μόσχας με τον καρβουνιασμένο αέρα απ' τις φωτιές και τα πετρέλαια που καίνε για να ζεσταθούν εκεί πάνω κι άλλοτε έτρεχε σε κάτι σκάλες με το μηχανάκι έχοντας πίσω του όλα τα στοιχειά της κόλασης. Μ ' αρέσει που ο Ντέιμον είναι εσωστρεφής και δεν λέει πολλά όπως κι ο άλλος φίλος μου ο Κρίστιαν Μπέηλ.
Κι ο Ντάνι Γκλόβερ είναι καλός στο ''Φονικό όπλο'' καλύτερος σίγουρα από τον Γκίμπσον με τα αμετροεπή κλισσέ του όπως και σε μια άλλη ταινία που πρέπει να δώ οπωσδήποτε κάποια στιγμή όπου καταδιώκεται απ' τον αποτυχημένο τον Ντένις Κουέιντ σε κάτι δρόμους ορεινούς και σε κάτι βουνά έρημα σαν αυτά όπου περιπλανιούνταν οι Μορμόνοι κάποτε, κουβαλώντας ένα μαχαίρι φονικό, τεράστιο μαζί του και παίρνει στη διαδρομή ένα παιδί όμορφο που κρύβεται κι αυτό από κάτι και το μάτι του μαύρου γυαλίζει σαν κοιτάζει λοξά το παιδί σ ένα μπαρ με τύπους που διψούν για καυγά για να σκοτώσουν τη πλήξη τους κι ύστερα ο Γκλόβερ βγάζει εκέινο το μαχαιράκι κι ύστερα ξαναπαίρνουν τους δρόμους στη μέση του πουθενά.
Μετά είχα πάθει ψύχωση με το ''Νόμος και τάξη'' κι έβλεπα τον Τζέρυ Όρμπαχ σε κάτι παλιά επεισόδια - ωραίος ήταν ο μακαρίτης. Είχαν και δικαστική εξέλιξη εκείνα τα επεισόδια και θυμάμαι μια μελαχρινή δικηγόρο που έψαχνε στοιχεία κι οι κακομοίρηδες οι ντετέκτιβ έπρεπε να ξαναγυρίσουν σε τόπους παράξενους, σε λίμνες και ποτάμια και αποθήκες ξεχασμένες. Καλά ήταν και τα άλλα επεισόδια με τον Βίνσεντ Ντ' Ονούφριο και θυμάμαι μια σκηνή όπου ανακαλύπτει έναν Σέρβο με τατουάζ στα μπράτσα ξέροντας ότι στο κινητό του έχει για σήμα τη μουσική απ' το ''Μπονάτσα'' που έβλεπε κάποτε στην πατρίδα του. Είχε και μια ξανθιά μαζί του ο Ονούφριος πολύ ζόρικη.
Καλό ήταν και το NYPD μ' εκείνον το φαλακρό με το μουστάκι που έτρεχε στις φτωχογειτονιές με τα γκράφιττι και τις εξωτερικές μεταλικές σκάλες κινδύνου που κρέμονταν έξω από τα σαραβαλιασμένα κτήρια παρέα μ' έναν μελαχρινό Λατίνο- ωραίος και κείνος ο ηθοποιός.
Κλό ήταν και το LOSΤ με κείνους τους περίεργους Αφρικανούς που δεν μπορούσες να αντέξεις το βλέμα τους και τον Ινδό με το εκφραστικό πρόσωπο όλους μαζί σ' ένα νησί στον Ειρηνικό να πηγαινοέρχονται μπρος πίσω στο χρόνο σπρώχνοντας ένα μαγγανοπήγαδο στο βάθος μιας σπηλιάς -τι σκηνή κι αυτή!
Το περασμένο Καλοκαίρι έβλεπα στο STAR έναν κοκινομάλλη με μια κοπέλλα Περσικής καταγωγής νομίζω και θυμάμαι ένα επεισόδιο όπου αυτή συναγωνίζεται στο ποτό μ΄έναν γκαγκστερ κι έχει καθαρό μυαλό ως το τέλος για να τον στριμώξει αλλά μετά καταρέει το μωρό μου. Στο τελαυταίο επεισόδιο φάνηκε ότι ο κοκινομάλλης την πήγαινε αν και έκανε τον αδιάφορο, πρέπει να το θυμάμαι αυτό.
Κι άμα πεις για ταινίες μου είχε αρέσει η τριλογία του Μπορν που πάλευε στις στέγες των χαμηλών σπιτιών κάπου στη Βόρεια Αφρική κι άλλοτε στροφάριζε με το παιδικό εκείνο αυτοκινητάκι παίρνοντας σβάρνα τους δρόμους του Παρισιού κι άλλλοτε μ' ένα διαλυμένο αμάξι αλώνιζε τα στενα και τις υπόγειες στοές της Μόσχας με τον καρβουνιασμένο αέρα απ' τις φωτιές και τα πετρέλαια που καίνε για να ζεσταθούν εκεί πάνω κι άλλοτε έτρεχε σε κάτι σκάλες με το μηχανάκι έχοντας πίσω του όλα τα στοιχειά της κόλασης. Μ ' αρέσει που ο Ντέιμον είναι εσωστρεφής και δεν λέει πολλά όπως κι ο άλλος φίλος μου ο Κρίστιαν Μπέηλ.
Κι ο Ντάνι Γκλόβερ είναι καλός στο ''Φονικό όπλο'' καλύτερος σίγουρα από τον Γκίμπσον με τα αμετροεπή κλισσέ του όπως και σε μια άλλη ταινία που πρέπει να δώ οπωσδήποτε κάποια στιγμή όπου καταδιώκεται απ' τον αποτυχημένο τον Ντένις Κουέιντ σε κάτι δρόμους ορεινούς και σε κάτι βουνά έρημα σαν αυτά όπου περιπλανιούνταν οι Μορμόνοι κάποτε, κουβαλώντας ένα μαχαίρι φονικό, τεράστιο μαζί του και παίρνει στη διαδρομή ένα παιδί όμορφο που κρύβεται κι αυτό από κάτι και το μάτι του μαύρου γυαλίζει σαν κοιτάζει λοξά το παιδί σ ένα μπαρ με τύπους που διψούν για καυγά για να σκοτώσουν τη πλήξη τους κι ύστερα ο Γκλόβερ βγάζει εκέινο το μαχαιράκι κι ύστερα ξαναπαίρνουν τους δρόμους στη μέση του πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου