Με ζάλισεη φίλη μου εκεί πέρα. Η ανηψιά της στη Γερμανία είναι λέει δεκαεπτά χρόνων, είναι πανέμορφη κι έρχεται τα Καλοκαίρια να συναντήσει το αγόρι της κι η κόρη της φίλης της είναι ένας άγγελος και αριστούχος στο πανεπιστήμιο και κάτι άλλες γνωστές της που ζουν στην Αγγλία δεν παίζονται λες και σ'εκείνον τον τόπο οι κουκλάρες φυτρώνουν από το χώμα. Έτσι απόφάσισα να πάω να δω τι γίνεται κατά κει .
Στα ΚΤΕΛ σ'εκείνη την κατασκευή με τα πλεγμένα σίδερα ο ήλιος εμπαινε από τα παράθυρα ψηλά και παντού διαχέονταν χρώματα κόκκινα και πορτοκαλιά. Τρεις αστυνομικοί με στολές μαύρες κοίταζαν τα χαρτιά μερικών ναρκομανων που κινούνταν σαν υπνωτισμένοι και κάτι Κινέζοι έπιναν καφέ καθισμένοι σε καρέκλες σιδερένιες. Πάνω στο λεωφορείο ο ήλιος χρύσιζε τα μαλιά μιας ξανθής κοπέλλας και γω άκουγα στο καινούριο mp3 μου κάτι ανάσες κοφτές να τραγουδούν ''I can't stop thinking of you..''. To SONY φαίνονταν ναδουλεύει καλά. Στη θάλασσα κάτι κηλίδες σκοτεινές διάσπαρτες παντού κι ένα ατέλειωτο τούνελ στο Σύμβολο σε οδηγεί θαρείς στον κάτω κόσμο αλλά στην έξοδό του φαίνεται η Θάσσος κι έχεις την εντύπωση από κει ψηλά, από τον Άγιο Ανδρέα ότι το όχημα μπορεί να πετάξει μέχρι τη Θάσσο απέναντι. Ο ήσκιος του λεωφορείου σαν πολιορκητικός κριός ανοίγει δρόμο πάνω στην άσφαλτο,κάτι μισογκρεμισμένα αρχαία παρατηρητήρια αχνοφαίνονται μακριά καθώς τα φώτα ανάβουν στην Εθνική οδό στις εξήμιση και κάποιοι κλαδεύουν ελιές κι αμπέλια. Στο εργοστάσιο με τα φωσφωρικά της Καρβάλης φωτισμένες μεταλικές σκαλωσιές εκεί από όπου βγαίνουν τα χημικά για να γεμίσουν τη γη και τις πηγές και τα ποτάμια και τις θάλασσες.
Όταν πάω στην επαρχία νιώθω σα να είμαι σ' άλλον πλανήτη. Όλα κινούνται αργά, στου τοπικούς σταθμούς ακούς Καζαντζίδη ''μου έκανες πάλι ζημιά και γω την πέρασα στο ντούκου'' κορίτσια βαμένα ανεβαίνουν στο λεωφορείο για το νυφοπάζαρο του Σαββάτου στα νυχτερινά μαγαζιά με τακούνια θεόρατα, κάτι φορέματα με την πλάτη ανοιχτή κι ο οδηγός με ρωτά αν κάνω το επόμενο νυχερινό δρομολόγιο.
Εκει όπου κοιμήθηκα ένα σπιτάκι εγκαταλειμένο απέναντί μου από το παράθυρο του οποίου ένας ανάπηρος κάποτε είδε ένα μωρό να πέφτει σε μια γούρνα, φώναξε ένα κορίτσι που άπλωνε ρούχα στην αυλή κι αυτό με κρύο μυαλό το έβγαλε , το απόθεσε στο χώμα για να αδειάσει το νερό από μέσα του κι ύστερα το άφησε κάτω για να φέρει κάτι και να το καθαρίσει . Έναςτύπος που περνούσε με το ποδήλατο είδε τη σκηνή, θάυμασε τηνψυχραιμία του κοριτσιού κι αναπαράστησε τη σκηνή στους γείτονες.
Τα κοκόρια λαλούν στις τρεισίμιση κι ύστερα στις έξι και τέταρτο για να μας ξυπνήσουν και να πάμε μ΄ ένα παιδί ανάπηρο στην εκκλησία. Κάθομαι στο πίσω κάθισμα δίπλα στις ρόδες από το καροτσάκι του και κοιτώ στον καθρέφτη τα άσπρα δόντια του όπως χαμογελά. Ένας παππάς βγαλμένος από τους πίνακες του Ρουμπλιώφ μας λέει για τον Λουκά που δεν μπορούσε να κοιτάξει την Παναγία κατα πρόσωπο κι αυτή στάθηκε δίπλα στη λίμνη για να τη ζωγραφίσει από τον καθρέφτη του νερού. Ο Σταύρος από τον Ίασμο μου 'δειξε πως περνάμε από την ύφεση του κε στη δίεση του ζω για να βγούμε σε άλλους τρόπους και ήχους και μέλη αρχαία ατέλειωτα όπου δεν πρέπει να χάνεις ποτέ το ρυθμό.
Για τις κουκλάρες που έχει κατα κει θα πω άλλη φορά, πάντως γνώρισα ανθρώπους εξαιρετικούς και τον Θοδωρή που βουτούσε έξω από το Αγίασμα για να ψαρέψει με ψαροντούφεκο. Μου είπε για έναν άλλο δύτη που έπαθε ανακοπή γιατί έπαιρνε αντιφλεγμονώδη. Ο Θοδωρής τον φορτώθηκε και τον έβγαλε με κίνδυνο της ζωής του κι ύστερα τού κανε τεχνητή αναπνοή για μισή ώρα αλλα ο άλλος είχε φύγει πια.Ο Θοδωρής μου είπε ότι είχε προαισθανθεί κάτι κακό γιατί όπως ο ήλιος χτυπούσε λοξά τη θάλασσα του φάνηκε κάτι να σαλεύει αδιόρατα κάτω απ'ο τα σκοτεινά νερά σα να παραμόνευε ο θάνατος εκεί κάτω και δεν βούτηξε. Από τότε λέει,ξέρει πως είναι να πεθαίνεις.
Στα ΚΤΕΛ σ'εκείνη την κατασκευή με τα πλεγμένα σίδερα ο ήλιος εμπαινε από τα παράθυρα ψηλά και παντού διαχέονταν χρώματα κόκκινα και πορτοκαλιά. Τρεις αστυνομικοί με στολές μαύρες κοίταζαν τα χαρτιά μερικών ναρκομανων που κινούνταν σαν υπνωτισμένοι και κάτι Κινέζοι έπιναν καφέ καθισμένοι σε καρέκλες σιδερένιες. Πάνω στο λεωφορείο ο ήλιος χρύσιζε τα μαλιά μιας ξανθής κοπέλλας και γω άκουγα στο καινούριο mp3 μου κάτι ανάσες κοφτές να τραγουδούν ''I can't stop thinking of you..''. To SONY φαίνονταν ναδουλεύει καλά. Στη θάλασσα κάτι κηλίδες σκοτεινές διάσπαρτες παντού κι ένα ατέλειωτο τούνελ στο Σύμβολο σε οδηγεί θαρείς στον κάτω κόσμο αλλά στην έξοδό του φαίνεται η Θάσσος κι έχεις την εντύπωση από κει ψηλά, από τον Άγιο Ανδρέα ότι το όχημα μπορεί να πετάξει μέχρι τη Θάσσο απέναντι. Ο ήσκιος του λεωφορείου σαν πολιορκητικός κριός ανοίγει δρόμο πάνω στην άσφαλτο,κάτι μισογκρεμισμένα αρχαία παρατηρητήρια αχνοφαίνονται μακριά καθώς τα φώτα ανάβουν στην Εθνική οδό στις εξήμιση και κάποιοι κλαδεύουν ελιές κι αμπέλια. Στο εργοστάσιο με τα φωσφωρικά της Καρβάλης φωτισμένες μεταλικές σκαλωσιές εκεί από όπου βγαίνουν τα χημικά για να γεμίσουν τη γη και τις πηγές και τα ποτάμια και τις θάλασσες.
Όταν πάω στην επαρχία νιώθω σα να είμαι σ' άλλον πλανήτη. Όλα κινούνται αργά, στου τοπικούς σταθμούς ακούς Καζαντζίδη ''μου έκανες πάλι ζημιά και γω την πέρασα στο ντούκου'' κορίτσια βαμένα ανεβαίνουν στο λεωφορείο για το νυφοπάζαρο του Σαββάτου στα νυχτερινά μαγαζιά με τακούνια θεόρατα, κάτι φορέματα με την πλάτη ανοιχτή κι ο οδηγός με ρωτά αν κάνω το επόμενο νυχερινό δρομολόγιο.
Εκει όπου κοιμήθηκα ένα σπιτάκι εγκαταλειμένο απέναντί μου από το παράθυρο του οποίου ένας ανάπηρος κάποτε είδε ένα μωρό να πέφτει σε μια γούρνα, φώναξε ένα κορίτσι που άπλωνε ρούχα στην αυλή κι αυτό με κρύο μυαλό το έβγαλε , το απόθεσε στο χώμα για να αδειάσει το νερό από μέσα του κι ύστερα το άφησε κάτω για να φέρει κάτι και να το καθαρίσει . Έναςτύπος που περνούσε με το ποδήλατο είδε τη σκηνή, θάυμασε τηνψυχραιμία του κοριτσιού κι αναπαράστησε τη σκηνή στους γείτονες.
Τα κοκόρια λαλούν στις τρεισίμιση κι ύστερα στις έξι και τέταρτο για να μας ξυπνήσουν και να πάμε μ΄ ένα παιδί ανάπηρο στην εκκλησία. Κάθομαι στο πίσω κάθισμα δίπλα στις ρόδες από το καροτσάκι του και κοιτώ στον καθρέφτη τα άσπρα δόντια του όπως χαμογελά. Ένας παππάς βγαλμένος από τους πίνακες του Ρουμπλιώφ μας λέει για τον Λουκά που δεν μπορούσε να κοιτάξει την Παναγία κατα πρόσωπο κι αυτή στάθηκε δίπλα στη λίμνη για να τη ζωγραφίσει από τον καθρέφτη του νερού. Ο Σταύρος από τον Ίασμο μου 'δειξε πως περνάμε από την ύφεση του κε στη δίεση του ζω για να βγούμε σε άλλους τρόπους και ήχους και μέλη αρχαία ατέλειωτα όπου δεν πρέπει να χάνεις ποτέ το ρυθμό.
Για τις κουκλάρες που έχει κατα κει θα πω άλλη φορά, πάντως γνώρισα ανθρώπους εξαιρετικούς και τον Θοδωρή που βουτούσε έξω από το Αγίασμα για να ψαρέψει με ψαροντούφεκο. Μου είπε για έναν άλλο δύτη που έπαθε ανακοπή γιατί έπαιρνε αντιφλεγμονώδη. Ο Θοδωρής τον φορτώθηκε και τον έβγαλε με κίνδυνο της ζωής του κι ύστερα τού κανε τεχνητή αναπνοή για μισή ώρα αλλα ο άλλος είχε φύγει πια.Ο Θοδωρής μου είπε ότι είχε προαισθανθεί κάτι κακό γιατί όπως ο ήλιος χτυπούσε λοξά τη θάλασσα του φάνηκε κάτι να σαλεύει αδιόρατα κάτω απ'ο τα σκοτεινά νερά σα να παραμόνευε ο θάνατος εκεί κάτω και δεν βούτηξε. Από τότε λέει,ξέρει πως είναι να πεθαίνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου