Όπως μπαίνει η Άνοιξη οι γυναίκες βγάζουν έξω τους ώμους, φορούν παντελόνια σκισμένα, αφαιρούν ρούχα από πάνω τους θέλω να δω τι θάχει απομείνει ως το Καλοκαίρι. Τα κορίτσια τρυπούν τα χείλη , τ' αυτιά,τη μύτη,τα φρύδια, στα Mac Donald's προσφορές για τη νηστεία με γαρίδες σάντουιτς και γαρίδες σαλάτα -πολύ γαρίδα- οι δρόμοι γεμίζουν με Ισπανίδες και Γαλιδούλες φοιτήτριες. Στα κιόσκια εφημερίδες ακροδεξιές , ακροαριστερές, προαναγγέλουν χαλασμό, επιστροφή στη δραχμή, επιστροφή στη δεκαετία του '80, στον καιρό της αλλαγής, στη δεκαετία του ΄70 με τους BONEY'' M, στη δεκαετία του '60 με τον ανένδοτο αγώνα - πάντα αγώνες ανένδοτοι- στην δεκαετία του '50 με την Ουγγρική επανάσταση, πίσω, πάντα πίσω. Στο τρίτο σώμα στρατού τρομπέτες και τρομπόνια παίζουν κάποιο εμβατήριο μες τη λιακάκαδα , ένας ταξιτζής ακούει Jefferson airplane, ένας άλλος έχει στο κινητό μια φωτογραφία του Καποδίστρια, είναι υπέρ της χούντας, του λέω ότι τότε τα τανκς ήταν μαζεμένα στην Αθήνα κι οι Τούρκοι μπορούσαν να μπουκάρουν απ' τον Έβρο, δεν έχει τίποτα να μου απαντήσει. Στην Μητροπόλεως γυναίκες ψωνίζουν απ' τον ''Καλογήρου'' κάτι παπούτσια για ένα σκασμό λεφτά ,άλλες αγοράζουν τσάντες ψεύτικες από μαύρους γνήσιους άλλες σταυροκοπιούνται έξω από παρεκκλήσια, μια καλογριά παίρνει τη θέση από ένα γέρο μες το αστικό, ένας χλωμός σαν ετοιμοθάνατος σηκώνεται να παραχωρήσει τη δική του. Βούλγαροι ψάχνουν μες τους κάδους ανακύκλωσης, Αφρικανοί αποθρασύνοται στη Τσιμισκή, Έλληνες γεμάτοι νεύρα στα ταχυδρομεία όπου πας να παρεις κάτι δέματα που γράφουν ''Αζήτητα'', κάποια γκρινιάζει γιατί της πήρε τη θέση μια έγγυος, τα βάζει με κάποιον άλλον ''Μήπως κι ο κύριος είναι έγγυος;''. Στην ΙΚΕΑ ένας παππούς παίρνει για πρωινό τρια μπολ φασόλια και δυο τυρόπιττες, μέσα απ' τα καλάθια σε λοξοκοιτούν δράκοι πράσινοι, λιοντάρια αγριεμένα, τίγρεις που βρυχώνται κι ο διάβολος της Τανσμανίας που θέλει να τα φάει όλα. Στην παραλία λοφοι από χώμα εμφανίζονται, μπουλντόζες συσωρεύουν μπάζα ,πολλά μπάζα όλων των ειδών μας έχουν κατακλύσει, παρελάσεις ετοιμάζονται να ματαιωθούν σκύλοι κοιμούνται και το σώμα τους συσπάται, βγάζουν ήχους υπόκωφους σα να βλέπου όνειρα, στα δικαστήρια κατεβάζουν κρατούμενους δεμένους με χειροπέδες σε μια καταπακτή κάποιοι τρυπούν το δρόμο κάθετα σα να ετοιμάζουν χαρακώματα, ένας με μουστάκι κουβαλά ένα σπαθί των Σαμουράι στην πλάτη του μέσα σε μια θήκη ξύλινη κι εύχεσαι να μη το βγάλει κάποια στιγμή κι αρχίσει να το στριφογυρνά στον αέρα. Στο ίντερνετ καφέ τα παιδιά βρίζουν ακατάπαυστα, στο Facebook όλοι βρίζουν τους πολιτικούς, ένας λέει ότι πρέπει να πεθάνει κάποιος από δαύτους, ο Παναγιώτης βρίζει τις τράπεζες,τάχει παρατήσει όλα, πληρώνει μονάχα χρέη, μια γυναίκα δουλεύει βάρδια νυχτερινή στα μπισκότα του Παπαδόπουλου, δεν έχει χρόνο να δει το άρρωστο παιδί της, ο άντρας της, έναςτύπος με μάτια κόκκινα, δουλεύει στην αποθήκη του ΚΤΕΛ της Δράμας, γυρνά στο σπίτι για να κοιμηθεί, αυτή είναι η ζωή του. Σ' ένα μέρος ένας χοντρός ανοίγει μια τρύπα στη ταράτσα μιας πολυκατοικίας για να βγάλει το κλιματιστικό του,λαμαρίνες σκουριασμένες στη Χαλυβουργική του Πάππα, εκέι που κάποτε ένας γέρος δουλεύε ένα κλαρκ, κάποιος πηδά τα κάγγελα στη Μοναστηρίου και μια Ferrari κόκκινη που βγαίνει απ τον Δενδροπόταμο καταπίνει την απόσταση σα να θέλει να τον φτάσει και να τον κολλήσει σα χαλκομανία στην άσφαλτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου