Κάθε μέρα έρχονται καινούριοι λογαρασμοί. Είμαι και διαχειριστής στην πολυκατοικία μου κι έχω κι άλλα στο κεφάλι μου. Άμα είσαι διαχειριστής σε φωνάζουν να δεις ένα μπαούλο που βρέθηκε στην ταράτσα και μπορεί κάποιος να κρύβεται μέσα του ανάμεσα στα δορυφορικά πιάτα, τα στερεωμένα με καρφιά και σύρματα που κουβαλούν ειδήσεις για καταστροφές και τραγωδίες ανα τον κόσμο- το δικό μου πιάτο θα τα κρατήσει όλα μέσα του γιατί δεν πρόκειται να φτιαξω τον χαλασμένο αποκωδικοποοιητή.
Άνθρωποι αλλάζουν σπίτια μετακομίζουν , αρρωσταίνουν πεθαίνουν κοινόχρηστα δεν πληρώνονται φάκελλοι εξακολουθούν να έρχονται φίλοι αναζητούν ανθρώπους εξαφανισμένους, τα ρολόγια του ρεύματος καίγονται, κάποιοι δεν μπορούν να λουστούν μετά τη δουλειά, άλλοι βαριούνται ν' αλλάξουν μια λάμπα έξω απ' την πόρτα τους, πρέπει να τρέξεις για όλα.
Πάντα μου άρεσε να διευθετώ και να πληρώνω λογαριασμούς , αρκεί να μην έρχονται όλοι μαζί , γιατί αποδεικνύω ότι είμαι ικανός να εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου . Ευτυχώς που δεν έχω και παιδιά αν και θα μου άρεσε να μεγαλώνω ένα σαν τον Ντάστιν Χόφμαν ,να μου δείχνει ο πιτσιρικάς πως φτιάχνουν πρωϊνό κι ύστερα να τον καρτερώ να σχολάσει απ' το σχολειό του.
Ακούω ότι ένας τύπος με μαγαζιά γλεντά και χορεύει κάθε βράδι παρόλο που οι δουλειές του δεν πάνε καλά- ωραίος πρέπει νάναι αυτός. Εμένα με τρομάζει λίγο η στενωπός του Καλοκαιριού τότε που δεν θάχει πολύ δουλειά αλλά φέτος λέω να χτυπήσω καμια εκδρομή στην Αίγινα και την Πελοπόνησσο όπου έχει λέει κάτι ωραία Μοναστήρια άσε που δεν θα αφήσω εσπερινό και λειτουργία και θα πάω και στο Άγιο Όρος να ξενυχτήσω σε καμιά αγρυπνία σε τίποτα σκήτες μια ανάσα απ' το πέλαγος.
Όπως και νάχει αυτή η κρίση δεν συγκρίνεται με μια άλλη τότε που είχαμε έναν άρρωστο βαρειά, κάποιος με κοίταζε με αγωνία ρωτώντας με τι να κάνουμε και γώ έπρεπε να σπάσω το κεφάλι μου για να βρω μια απάντηση να δώσω μια διέξοδο για να μην έχουμε κι άλλα θύματα. . Κρίσιμη ήταν για μένα και μια εποχή που έχανα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου περιμένοντας μηνύματα από κάποια κι έπρεπα ύστερα να τα αποκωδικοποιώ χρησιμοποιώντας κέντρα τηλεφωνικά ψάχνοντας πίσω από κλίσεις και φραγές κι άλλα παράξενα ιδεογράματα και αριθμούς κάτι Σαββατόβραδα Ανοιξιάτικα.
Αυτή τη φορά ονειρεύομαι στα παιδικά δωμάτια με το κάστρο της Χιονάτης σ' ένα αυτοκόλητο να υψώνεται σ΄ένα βράχο κάθετο σαν τη Σ ιμωνόπετρα και σε άλλα δωμάτια κοριτσιών με κρεβάτια που έχουν πόμολα επίχρυσα ,κάτι σχέδια με ρόδακες στα κάγγελα και κάτι λουλούδια απο σιντόνιες κι αμυγδαλιές στο πλάι, εκεί που βλέπεις φωτογραφίες κοριτσιών με πρόσωπα οβάλ κι άσπρα ρούχα από γάμους όπου οι νύφες φορούν γοβάκια κίτρινα σαν τα παπούτσια των κοριτσιών που πήραν απ ' το ΒSΒ για να ξεχωρίζουν. Εκεί που βλέπεις φωτογραφίες από εκκλησίες με γέρους ψάλτες να ψέλνουν γλυκά , ένα παιδί με λίγα γένια να γονατίζει μπροστά στον παππά με τα ασημένια γυαλιά κι οι γυναίκες να σηκώνουν τα μάτια κατά τον ουρανό όπου ήχοι και καπνοί τυλίγονται ανάμεσα σε αψίδες και καμάρες και τέμπλα πέτρινα.
Αυτή τη φορά ότι και να γίνει δεν πρόκειται να χαλάσει τη διάθεση μου ούτε το στριμωξίδι στο αστικό της Κρήνης όπου μια γιαγιά σκοντάφτει και παραλίγο να τσακιστεί, ένας τρελλός με ρωτά ''ποδοσφαιριστής δεν είστε;'' οι γυναίκες σφίγγουν απάνω τους τις τσάντες καθώς μπάινει ένας τύπος χοντρός με πληγές στις αρθρώσεις των δαχτύλων, οι ουρανοί των αυτοκινήτων ασπρίζουν σε μια στιγμή σα να χιόνισε, μια σειρά από φωτάκια φαίνονται αντίκρυ κατά την Περαία , το λεωφορείο στρίβει αργά μετά το νοσοκομείο της παραλίας κι ένας γενειοφόρος τραγουδά ''Εφτά σε παίρνει αριστερά- μη το ζορίζεις'' με το αριστερό χέρι κολημένο στα ακόρντα που γεμίζουν τον ηχητικό χώρο σκορπώντας νότες στον αέρα.
Άνθρωποι αλλάζουν σπίτια μετακομίζουν , αρρωσταίνουν πεθαίνουν κοινόχρηστα δεν πληρώνονται φάκελλοι εξακολουθούν να έρχονται φίλοι αναζητούν ανθρώπους εξαφανισμένους, τα ρολόγια του ρεύματος καίγονται, κάποιοι δεν μπορούν να λουστούν μετά τη δουλειά, άλλοι βαριούνται ν' αλλάξουν μια λάμπα έξω απ' την πόρτα τους, πρέπει να τρέξεις για όλα.
Πάντα μου άρεσε να διευθετώ και να πληρώνω λογαριασμούς , αρκεί να μην έρχονται όλοι μαζί , γιατί αποδεικνύω ότι είμαι ικανός να εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου . Ευτυχώς που δεν έχω και παιδιά αν και θα μου άρεσε να μεγαλώνω ένα σαν τον Ντάστιν Χόφμαν ,να μου δείχνει ο πιτσιρικάς πως φτιάχνουν πρωϊνό κι ύστερα να τον καρτερώ να σχολάσει απ' το σχολειό του.
Ακούω ότι ένας τύπος με μαγαζιά γλεντά και χορεύει κάθε βράδι παρόλο που οι δουλειές του δεν πάνε καλά- ωραίος πρέπει νάναι αυτός. Εμένα με τρομάζει λίγο η στενωπός του Καλοκαιριού τότε που δεν θάχει πολύ δουλειά αλλά φέτος λέω να χτυπήσω καμια εκδρομή στην Αίγινα και την Πελοπόνησσο όπου έχει λέει κάτι ωραία Μοναστήρια άσε που δεν θα αφήσω εσπερινό και λειτουργία και θα πάω και στο Άγιο Όρος να ξενυχτήσω σε καμιά αγρυπνία σε τίποτα σκήτες μια ανάσα απ' το πέλαγος.
Όπως και νάχει αυτή η κρίση δεν συγκρίνεται με μια άλλη τότε που είχαμε έναν άρρωστο βαρειά, κάποιος με κοίταζε με αγωνία ρωτώντας με τι να κάνουμε και γώ έπρεπε να σπάσω το κεφάλι μου για να βρω μια απάντηση να δώσω μια διέξοδο για να μην έχουμε κι άλλα θύματα. . Κρίσιμη ήταν για μένα και μια εποχή που έχανα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου περιμένοντας μηνύματα από κάποια κι έπρεπα ύστερα να τα αποκωδικοποιώ χρησιμοποιώντας κέντρα τηλεφωνικά ψάχνοντας πίσω από κλίσεις και φραγές κι άλλα παράξενα ιδεογράματα και αριθμούς κάτι Σαββατόβραδα Ανοιξιάτικα.
Αυτή τη φορά ονειρεύομαι στα παιδικά δωμάτια με το κάστρο της Χιονάτης σ' ένα αυτοκόλητο να υψώνεται σ΄ένα βράχο κάθετο σαν τη Σ ιμωνόπετρα και σε άλλα δωμάτια κοριτσιών με κρεβάτια που έχουν πόμολα επίχρυσα ,κάτι σχέδια με ρόδακες στα κάγγελα και κάτι λουλούδια απο σιντόνιες κι αμυγδαλιές στο πλάι, εκεί που βλέπεις φωτογραφίες κοριτσιών με πρόσωπα οβάλ κι άσπρα ρούχα από γάμους όπου οι νύφες φορούν γοβάκια κίτρινα σαν τα παπούτσια των κοριτσιών που πήραν απ ' το ΒSΒ για να ξεχωρίζουν. Εκεί που βλέπεις φωτογραφίες από εκκλησίες με γέρους ψάλτες να ψέλνουν γλυκά , ένα παιδί με λίγα γένια να γονατίζει μπροστά στον παππά με τα ασημένια γυαλιά κι οι γυναίκες να σηκώνουν τα μάτια κατά τον ουρανό όπου ήχοι και καπνοί τυλίγονται ανάμεσα σε αψίδες και καμάρες και τέμπλα πέτρινα.
Αυτή τη φορά ότι και να γίνει δεν πρόκειται να χαλάσει τη διάθεση μου ούτε το στριμωξίδι στο αστικό της Κρήνης όπου μια γιαγιά σκοντάφτει και παραλίγο να τσακιστεί, ένας τρελλός με ρωτά ''ποδοσφαιριστής δεν είστε;'' οι γυναίκες σφίγγουν απάνω τους τις τσάντες καθώς μπάινει ένας τύπος χοντρός με πληγές στις αρθρώσεις των δαχτύλων, οι ουρανοί των αυτοκινήτων ασπρίζουν σε μια στιγμή σα να χιόνισε, μια σειρά από φωτάκια φαίνονται αντίκρυ κατά την Περαία , το λεωφορείο στρίβει αργά μετά το νοσοκομείο της παραλίας κι ένας γενειοφόρος τραγουδά ''Εφτά σε παίρνει αριστερά- μη το ζορίζεις'' με το αριστερό χέρι κολημένο στα ακόρντα που γεμίζουν τον ηχητικό χώρο σκορπώντας νότες στον αέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου