Έχω μια μανία να κοιτώ πάντα μπροστά και να κάνω σχέδια. Άμα τύχει κι ερωτευτώ καμιά κοπέλλα- πλατωνικά κατα κανόνα- κάνω σχέδια και προγράματα για το πως θα είμαστε μαζί και πως θα ταξιδεύουμε σε θάλασσες κι ακτές και δρόμους ατέλειωτους. Θέλω να είμαι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά και να ζω από πρίν ότι μπερέσω, ότι προλάβω. Τα χριστούγεννα τα ζω από το Νοέμβριο, το Πάσχα κανένα μήνα πιο μπροστά και το Καλοκαίρι από τον Μάιο ή κι από τον Μάρτιο. Έτσι τώρα σκέφτομαι το Καλοκαίρι σ' ένα λιβάδι ξεχασμένο στους πρόποδες κάποιου βουνού, με τα καρπούζια μέσα στο τρεχούμενο νερό για να μείνουν δροσερά, εκεί όπου κάποιοι βόσκουν άλογα κι αγελάδες που για να ξεδιψάσουν χώνουν τα ρουθούνια τους στις γούρνες κάνοντας μπουρμπουλήθρες. Το καλοκαίρι με τη μυρουδιά του κομένου χόρτου στα θερισμένα τριφύλλια, και τα φαράγγια από όπου βλέπεις τα κοπάδια από ψηλά να χάνονται μες τη σκόνη καθώς ο ήλιος ανατέλει πίσω σου σα φλεγόμενος δίσκος
Το καλοκαίρι που κάποιες πέφτουν από τα πλοία όπως κατεβαίνουν τις σκάλες κι ενα σκοινί μπερδεύεται στο πόδι τους για να βυθιστούν στο διάφανο νερό κοιτάζοντας μια τσίχλα που μασούσαν να κυλά αργά προς το βυθό.
. Το καλοκαίρι με τα ανοιχτά μπαλκόνια από όπου πέφτουν νερά τη νύχτα στις γάτες που κλαίνε, τότε που οι λαχειοπώλες γυρίζουν σα στοιχειά στα στενά, τα γυφτάκια κοιμούνται στο τσιμέντο έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, κάτι τύποι με μεγάλα μαχαίρια για να σκίζουν τα αλουμινένια κουτάκια ψάχνουν τους κάδους,τότε που κάποιοι άλλο τύποι καθισμένοι σ' έναν πάγκο πίνοντας κρύα μπύρα σου λένε ιστορίες για τον Κολτρέιν που έκανε πρόβες μοναχός του όλη νύχτα σκαρφαλωμένος πανω στη γέφυρα του Μπρούκλιν.
Το καλοκαίρι που τα παιδιά διαβάζουν στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με τη θάλασσα και τα Πιέρια απέναντι κι όταν σημάνει η τρομπέτα από το τρίτο σώμα για την υποστολή της σημαίας, το βραδάκι ένα απ' αυτά σηκώνεται όρθιο και χαιρετά όπως στο στρατό και τ' άλλα παιδιά γελούν. Τότε που διαβάζεις για τα μυαλά αυτών που βγήκαν από το Χάρβαρντ, σαν τον Μακναμάρα που λενε πως το ο εγκέφαλος του δούλευε σα μηχανάκι κι άμα είχε υσηχία μπορούσες ν' ακούσεις τα γρανάζια να δουλεύουν ασταμάτητα. Τα μυαλά αυτών των σοφών που σκέφτηκαν και διέταξαν βομβαρδισμούς με φλογοβόλες βόμβες στις ζούγκλες της Ινδονησίας κι αλλοτε δοκίμαζαν πυρηνικά στον Ειρηνικό στα μέρη εκείνα από όπου πέρασαν κάποτε θαλασσοπόροι τολμηροί για να κολήσουν στο μέγα κοραλιογενές φράγμα έξω από τα νερά της Αυστραλιανής Ηπείρου για την οποία μπορείς να διαβάσεις τραγούδια των Αβορίγινων που περιγράφουν ψάρια και νερά κι άλλα στοιχεία της φύσης. Μπορείς εκει πέρα να διαβάσει το Έπος του Γκίλγκαμες με τον άνθρωπο που είχε τα πόδια στην ποτίστρα για να δροσίζεται. Αυτόν που ανέλαβε να μυήσει στα μυστικά της ζωής μια γυναίκα - πάντα έτσι γίνεται-κι έπειτα παλεψε με το μαύρο τέρας μέσα στο δάσος με τους ψηλούς κέδρους την εποχή προτού τον κατακλυσμό. Μπορείς να διαβάσεις για χρονιές δίχως καλοκαίρι εξαιτίας μιας έκρηξης εξωπραγματικής σ'ένα ηφαίστειο , για εποχές που πάγωναν τα ποτάμια στη Βόρεια Ευρώπη και για τα ταξίδια των Βάσκων ψαράδων τα καλοκαίρια σαν έψαχναν τα κοπάδια των μπακαλιάρων στον Ατλαντικό.
Κι άμα θέλεις μπορείς να κοιτάξεις και τα τραγούδια των Ινδιάνων με τα απειλητικά νανουρίσματα όπου ο γέρο Τσάμπιο τρομάζει τα παιδιά που δεν υσηχάζουν ή τα άλλα, τα πολεμικά με τους πολεμιστές που πεθαίνουν στα χωράφια τα καυτά καλοκαίρια τραγουδώντας
'' Δέ μου μένει καιρός πια να ζήσω. Μάνα μπορείς να με κλάψεις''.
Το καλοκαίρι που κάποιες πέφτουν από τα πλοία όπως κατεβαίνουν τις σκάλες κι ενα σκοινί μπερδεύεται στο πόδι τους για να βυθιστούν στο διάφανο νερό κοιτάζοντας μια τσίχλα που μασούσαν να κυλά αργά προς το βυθό.
. Το καλοκαίρι με τα ανοιχτά μπαλκόνια από όπου πέφτουν νερά τη νύχτα στις γάτες που κλαίνε, τότε που οι λαχειοπώλες γυρίζουν σα στοιχειά στα στενά, τα γυφτάκια κοιμούνται στο τσιμέντο έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, κάτι τύποι με μεγάλα μαχαίρια για να σκίζουν τα αλουμινένια κουτάκια ψάχνουν τους κάδους,τότε που κάποιοι άλλο τύποι καθισμένοι σ' έναν πάγκο πίνοντας κρύα μπύρα σου λένε ιστορίες για τον Κολτρέιν που έκανε πρόβες μοναχός του όλη νύχτα σκαρφαλωμένος πανω στη γέφυρα του Μπρούκλιν.
Το καλοκαίρι που τα παιδιά διαβάζουν στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με τη θάλασσα και τα Πιέρια απέναντι κι όταν σημάνει η τρομπέτα από το τρίτο σώμα για την υποστολή της σημαίας, το βραδάκι ένα απ' αυτά σηκώνεται όρθιο και χαιρετά όπως στο στρατό και τ' άλλα παιδιά γελούν. Τότε που διαβάζεις για τα μυαλά αυτών που βγήκαν από το Χάρβαρντ, σαν τον Μακναμάρα που λενε πως το ο εγκέφαλος του δούλευε σα μηχανάκι κι άμα είχε υσηχία μπορούσες ν' ακούσεις τα γρανάζια να δουλεύουν ασταμάτητα. Τα μυαλά αυτών των σοφών που σκέφτηκαν και διέταξαν βομβαρδισμούς με φλογοβόλες βόμβες στις ζούγκλες της Ινδονησίας κι αλλοτε δοκίμαζαν πυρηνικά στον Ειρηνικό στα μέρη εκείνα από όπου πέρασαν κάποτε θαλασσοπόροι τολμηροί για να κολήσουν στο μέγα κοραλιογενές φράγμα έξω από τα νερά της Αυστραλιανής Ηπείρου για την οποία μπορείς να διαβάσεις τραγούδια των Αβορίγινων που περιγράφουν ψάρια και νερά κι άλλα στοιχεία της φύσης. Μπορείς εκει πέρα να διαβάσει το Έπος του Γκίλγκαμες με τον άνθρωπο που είχε τα πόδια στην ποτίστρα για να δροσίζεται. Αυτόν που ανέλαβε να μυήσει στα μυστικά της ζωής μια γυναίκα - πάντα έτσι γίνεται-κι έπειτα παλεψε με το μαύρο τέρας μέσα στο δάσος με τους ψηλούς κέδρους την εποχή προτού τον κατακλυσμό. Μπορείς να διαβάσεις για χρονιές δίχως καλοκαίρι εξαιτίας μιας έκρηξης εξωπραγματικής σ'ένα ηφαίστειο , για εποχές που πάγωναν τα ποτάμια στη Βόρεια Ευρώπη και για τα ταξίδια των Βάσκων ψαράδων τα καλοκαίρια σαν έψαχναν τα κοπάδια των μπακαλιάρων στον Ατλαντικό.
Κι άμα θέλεις μπορείς να κοιτάξεις και τα τραγούδια των Ινδιάνων με τα απειλητικά νανουρίσματα όπου ο γέρο Τσάμπιο τρομάζει τα παιδιά που δεν υσηχάζουν ή τα άλλα, τα πολεμικά με τους πολεμιστές που πεθαίνουν στα χωράφια τα καυτά καλοκαίρια τραγουδώντας
'' Δέ μου μένει καιρός πια να ζήσω. Μάνα μπορείς να με κλάψεις''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου