Κάπου δυτικά μια ομάδα ανθρώπων έχει κλείσει το δρόμο Ένα καπάκι όρθιο στημένο σε μια κολώνα. Ρωτώ και μου λένε ότι κάποιος έχει βουτήξει απ ' το μπαλκόνι σ' ένα στενό κατηφορικό απ' όπου μπορείς να δεις τον ήλιο που δύει μέσα στην ασημένια θάλασσα μακριά στο βάθος.
Παλιότερα με απασχολούσε το θέμα από περιέργεια ίσως ήταν και εποχές ακραίες . Διάβαζα τότε ένα βιβλίο που περιέγραφε περιπτώσεις ανθρώπων που στο γκαράζ τους είχαν συνδέσει την αξάτμιση μ' ένα σωλήνα και πήγαν αδιάβαστοι - αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω με τίποτα είναι πολύ περίπλοκο, ούτε ένα καρφί να καρφώσω ίσια στον τοίχο είμαι ικανός.
Κι άλλα βιβλία τέτοια διάβαζα τότε, έιπαμε ακραίες εποχές, για το πως νιώθουν οι άνθρωποι που έχουν σκοτώσει και πως φτάνεις να κάνεις κάτι τέτοιο. Έλεγαν εκείνα τα βιβλία για βετεράνους του Βιετνάμ που τους έτρωγε ο πυρετός σε κείνα τα καταραμένα μέρη όπου οι Βιετ- Κονγκ πετάγονταν μέσα από τρύπες και ορύγματα σα φαντάσματα. Αυτοί οι στρατιώτες έβλεπαν τις ίδιες σκηνές κάθε βράδυ και κάποιοι δεν άντεξαν, άλλοι όμως ήταν ψυχροί και συνέχιζαν κανονικά τη ζωή τους, ότι κι αν είχαν κάνει σα να μη συνέβαινε τίποτα άβυσσος ηψυχή του ανθρώπου και κάλύτερα να μη κοιτάξεις εκεί μέσα γιατί θα δεις κι αυτήν να σε κοιτά με μάτια ορθάνοιχτα.
Σ' ένα φυλάκιο είχα δει δυο παιδιά να παίρνουν κάτι χαπάκια κι άρχισα να ψάχνω το θέμα. Είχα δια βάσει τότε βιβλία για κάποιους που προσπαθούσαν να κόψουν τα ναρκωτικά κλεισμένοι μέσα σε σπίτια σκοτεινά, κρυμένοι μέσα σε υπόγεια και πίσω από κάδους τρελλαμένοι, κοιτάζοντας ένα πιάνο που αγαπούσαν κάποτε και που είχε μείνει σιωπηλό, με τα κόκαλα τους να πονάνε.
Στο Ανατόλια είχα βρει ένα βιβλίο που περιέγραφε πως ξέθαβαν κάποτε τους νεκρούς κι άλλοτε πως σκότωναν κακομοίρηδες για να τους πουλήσουν στα νεκροτομεία και για μούμιες παιδιών κάπου στη Νότια Αμερική και για νεκρόφιλους κι άλλα σχετικά άντε να το ζητήσεις ένα τέτοιο βιβλίο . Έτσι το είχα βάλει κάτω απ το σάκάκι μου και το έβγαλα - δεν είχε τότε μηχανήματα ηλεκτρονικά στις εισόδους.
Βέβαια και τώρα που έχει, έγώ τόβγαλα το c. d της Νίνας Σιμόν με το Εβραϊκό τραγούδι για τη γη από όπου ρέει μέλι και γάλα- που στο καλό έινα αυτή η γη να πάμε και μεις. Σε κείνη τη φάση ήμουν αφηρημένος και βιαστικός όπως πάντα κι όταν πέρασα σα σίφουνας από τα πορτάκια με τα φωτάκια που αναβόσβηναν δεν ακούστηκε τίποτα- λέω να το ξαναδικιμάσω κάποια φορά.
Μια άλλη φορά διάβαζα για τρομοκράτες που παρακολουθούσαν ανθρώπους για να τους απαγάγουν και να τους κλέισουν σε κάτι δωμάτια χτισμένα σε διαδρόμους μυστικούς και για άλους δύστυχους που κλείστηκαν σ' ένα αγρόκτημα κι απ 'εξω είχαν μαζευτεί όλα τα αστυνομικά αυτοκίνητα της Ιταλίας και για κάτι άλλους που εκπαιδεύονταν σε στρατόπεδα της Λιβύης και της Παλαιστίνης κι άλλοτε ταξίδευαν μαζί με τύπους που φορούσαν χάντρες πολύχρωμες και σανδάλια στα υψίπεδα της Ινδίας και του Πακιστάν, εκεί ψηλά στη στέγη του κόσμου.
Απ' 'ολα αυτά τα μυστήρια βιβλία, που δε μου λένε πια τίποτα, μου έχει μείνει ένα που σαπίζει σε κάποιο πατάρι αυτό που λέει για κάτι παιδια με μαλιά σε μια ακτή τα οποία πήγαν να δοκιμάσουν άσπρη σκόνη που τους είχε φέρει ένας ανάπηρος, μαύρος γέρος. Δοκίμασαν λέει λίγο κι όταν δεν ένιωσαν τίποτα κατέβασαν όλη την ποσότητα που υπήρχε πανω σ' ένα τραπεζάκι και καθώς ο μαύρος χαμογελούσε ξάπλωσαν στο καναπέ για να δουν ένα φαράγγι απύθμενο να ανοίγεται στη μέση του δωματίου κι από κάτω τους να χάσκει η άβυσσος.
Παλιότερα με απασχολούσε το θέμα από περιέργεια ίσως ήταν και εποχές ακραίες . Διάβαζα τότε ένα βιβλίο που περιέγραφε περιπτώσεις ανθρώπων που στο γκαράζ τους είχαν συνδέσει την αξάτμιση μ' ένα σωλήνα και πήγαν αδιάβαστοι - αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω με τίποτα είναι πολύ περίπλοκο, ούτε ένα καρφί να καρφώσω ίσια στον τοίχο είμαι ικανός.
Κι άλλα βιβλία τέτοια διάβαζα τότε, έιπαμε ακραίες εποχές, για το πως νιώθουν οι άνθρωποι που έχουν σκοτώσει και πως φτάνεις να κάνεις κάτι τέτοιο. Έλεγαν εκείνα τα βιβλία για βετεράνους του Βιετνάμ που τους έτρωγε ο πυρετός σε κείνα τα καταραμένα μέρη όπου οι Βιετ- Κονγκ πετάγονταν μέσα από τρύπες και ορύγματα σα φαντάσματα. Αυτοί οι στρατιώτες έβλεπαν τις ίδιες σκηνές κάθε βράδυ και κάποιοι δεν άντεξαν, άλλοι όμως ήταν ψυχροί και συνέχιζαν κανονικά τη ζωή τους, ότι κι αν είχαν κάνει σα να μη συνέβαινε τίποτα άβυσσος ηψυχή του ανθρώπου και κάλύτερα να μη κοιτάξεις εκεί μέσα γιατί θα δεις κι αυτήν να σε κοιτά με μάτια ορθάνοιχτα.
Σ' ένα φυλάκιο είχα δει δυο παιδιά να παίρνουν κάτι χαπάκια κι άρχισα να ψάχνω το θέμα. Είχα δια βάσει τότε βιβλία για κάποιους που προσπαθούσαν να κόψουν τα ναρκωτικά κλεισμένοι μέσα σε σπίτια σκοτεινά, κρυμένοι μέσα σε υπόγεια και πίσω από κάδους τρελλαμένοι, κοιτάζοντας ένα πιάνο που αγαπούσαν κάποτε και που είχε μείνει σιωπηλό, με τα κόκαλα τους να πονάνε.
Στο Ανατόλια είχα βρει ένα βιβλίο που περιέγραφε πως ξέθαβαν κάποτε τους νεκρούς κι άλλοτε πως σκότωναν κακομοίρηδες για να τους πουλήσουν στα νεκροτομεία και για μούμιες παιδιών κάπου στη Νότια Αμερική και για νεκρόφιλους κι άλλα σχετικά άντε να το ζητήσεις ένα τέτοιο βιβλίο . Έτσι το είχα βάλει κάτω απ το σάκάκι μου και το έβγαλα - δεν είχε τότε μηχανήματα ηλεκτρονικά στις εισόδους.
Βέβαια και τώρα που έχει, έγώ τόβγαλα το c. d της Νίνας Σιμόν με το Εβραϊκό τραγούδι για τη γη από όπου ρέει μέλι και γάλα- που στο καλό έινα αυτή η γη να πάμε και μεις. Σε κείνη τη φάση ήμουν αφηρημένος και βιαστικός όπως πάντα κι όταν πέρασα σα σίφουνας από τα πορτάκια με τα φωτάκια που αναβόσβηναν δεν ακούστηκε τίποτα- λέω να το ξαναδικιμάσω κάποια φορά.
Μια άλλη φορά διάβαζα για τρομοκράτες που παρακολουθούσαν ανθρώπους για να τους απαγάγουν και να τους κλέισουν σε κάτι δωμάτια χτισμένα σε διαδρόμους μυστικούς και για άλους δύστυχους που κλείστηκαν σ' ένα αγρόκτημα κι απ 'εξω είχαν μαζευτεί όλα τα αστυνομικά αυτοκίνητα της Ιταλίας και για κάτι άλλους που εκπαιδεύονταν σε στρατόπεδα της Λιβύης και της Παλαιστίνης κι άλλοτε ταξίδευαν μαζί με τύπους που φορούσαν χάντρες πολύχρωμες και σανδάλια στα υψίπεδα της Ινδίας και του Πακιστάν, εκεί ψηλά στη στέγη του κόσμου.
Απ' 'ολα αυτά τα μυστήρια βιβλία, που δε μου λένε πια τίποτα, μου έχει μείνει ένα που σαπίζει σε κάποιο πατάρι αυτό που λέει για κάτι παιδια με μαλιά σε μια ακτή τα οποία πήγαν να δοκιμάσουν άσπρη σκόνη που τους είχε φέρει ένας ανάπηρος, μαύρος γέρος. Δοκίμασαν λέει λίγο κι όταν δεν ένιωσαν τίποτα κατέβασαν όλη την ποσότητα που υπήρχε πανω σ' ένα τραπεζάκι και καθώς ο μαύρος χαμογελούσε ξάπλωσαν στο καναπέ για να δουν ένα φαράγγι απύθμενο να ανοίγεται στη μέση του δωματίου κι από κάτω τους να χάσκει η άβυσσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου