Ώστε πάει λοιπόν η κυρία Ελένη που μού δειχνε πως να φτιάχνω μανέστρα και στραπατσάδα και φακές και μας είχε δώσει μια συνταγή για αρνί στη γάστρα με την οποία ο Νίκος είχε τρελλαθεί και μού λεγε '' μήν τη χάσεις''. Η κυρία Ελένη που έφτιαχνε τα Χριστουγεννιάτικα κρέατα με γιαούρτι για να τα αλαφρώσει και κανταίφια σαν αυτά της μάνας μου. Αυτή που καθόμουν γονατιστός - πως αλλιώς μπορείς να σταθείς απέναντι σ' έναν τέτοιον άνθρωπο- για να της εξηγήσω τη γραματική γιατί σαν ξεκινούσε τα μαθήματα ύστερα από καιρό δεν πατούσε καλά κι έπρεπε να μαι προσεχτικός και υπομονετικός. Αυτήν για την οποία έψαχνα κάτι λεκάνες πήλινες για να ζυμώνει το ψωμί μέσα τους και κάτι χάλκινα ταψιά για να ψήνει πίτες και που είχα πάει στο Δεκαβάλα για να μου φτιάξει μια κιθάρα κοματιασμένη που ήθελε να την κάνει δώρο στα γενέθλια της κόρης της. Η κυρία Ελένη με το αρχοντικό προφίλ και την μαλακή φωνή που μου λεγε να μη στεναχωριέμαι γαι μια γυναίκα γιατί ο θεός φροντιζει για όλα τα πουλιά του ουρανού κι ότι ο έρωτας με έρωτα περνάει. Κι όταν το χρειαζόμουν μου είχε πει να της τηλεφωνώ οποιαδήποτε ώρα της μέρας και της νύχτας, έτσι είναι οι φίλοι. Αυτή που μου είχε εμπιστευθεί κάτι κέιμενα κρυμένα σ' ένα πατάρι και κάθονταν απέναντι στον κύριο Γιώργο για να μας πει ο τελευταίος για το φροντηστήριο'' Η βάση''που είχε κάποτε κι οι μαθητές έκαναν ουρές στα σκαλοπάτια του. Ο Κύριος Γιώργος που είχε κλειστεί στο Πολυτεχνείο εδώ στη Σαλονίκη μ΄άλλα παιδιά στη δικτατορία κι άκουσε έναν τύπο με αστρα και κορώνες στον ώμο να φωνάζει ''βγείτε και δεν θα σας ακουμπήσουμε στο λόγο της στρατιωτικής μου τιμής'' κι ήταν αυτός ο αστεράτος που τον σκότωσε πρώτος στο ξύλο. Πάει η κυρία Ελένη με τον στρατιώτη του Τσαρούχη στον τοίχο αυτή που τρελαίνονταν για τις θυγατέρες της κι όταν ήταν χάλια έβαζε τα ακουστικά αυτοκτονίας , όπως έλεγε κάτι θανατηφόρα τραγούδια της Βιτάλη. Κι αυτό που μου τη δίνει πιο πολύ απ' όλα είναι ότι ένας ένας φεύγουν από κοντά μου ανθρωποι άξιοι κι αγαπημένοι παίρνοντας ένα κομάτι από πανω μου για πάντα την ίδια στιγμή που κάτι ραμολιμέντα στέκονται γαντζωμένα με μανία στη μίζερη ζωή τους . Δεν είναι δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου