Μνήμη Θ. Αγγελόπουλου

Όταν παίζονταν το΄΄Τοπίο στην ομίχλη'' ήμουν στην Αθήνα και το είχα δει σε μια αίθουσα υπόγεια με κόκκινες καρέκλες απ΄την οποία θυμάμαι ένα χώρο με καθρέφτες, φυτά με μεγάλα φύλλα και γυναίκες ξανθές να καπνίζουν στο διάλειμμα. Έβλεπα τότε τα δυο παιδάκια, στην καλύτερη μάλλον ταινία του Αγγελόπουλου τα άλλα έργα του μου φαίνονται κάπως βαριά, που ήθελαν να πάνε στη Γερμανία και διέσχιζαν την Ελλάδα χρησιμοποιώντας λεωφορεία περνώντας δρόμους με στροφές και φαράγγια όπου κάποιος πέφτει και προσπαθεί να συρθεί απεγνωσμένα, ύστερα έπαιρναν τρένα και συναντούσαν χωριά στον μυστήριο όγκο της ορεινής ενδοχώρας,όπου σέρνονταν άλογα πεθαμένα, έχοντας στο αυτί ήχους μεταλλικούς από ράγες και λαμαρίνες περπατώντας μπρος πίσω στα βαγόνια, κοιτάζοντας από κάτω τα μεγάλα άσπρα χαλίκια, κάνοντας παρέα με ξενυχτισμένους στο κυλικείο κι άλλους κρεμασμένους στα παράθυρα που κάπνιζαν,ατενίζοντας τη βροχή και το ουράνιο τόξο κάπου έξω από τη Λάρισα, πίσω από κάτι γέφυρες που χτίζονταν για να ενώσουν δυο βουνά.( Αυτά βέβαια μπορεί να τα έπλασα στο μυαλό μου και να μην υπάρχουν όλα στην ταινία, εγώ πάντως έτσι θέλω να θυμάμαι τον Θ. Α.).   

Για τις ταινίες

Πάντα μου άρεσαν οι καλές ταινίες. και κατά καιρούς έβλεπα κάτω από περίεργες συνθήκες.

Όταν έμενα στις εστίες στο ΔΕΛΤΑ, ένα πρώην ξενοδοχείο είχα δει το «Εξπρές του μεσονυκτίου» σε μια παλιά τηλεόραση στο κυλικείο. Μου είχε αρέσει η αρχή και το τέλος, το ενδιάμεσο δεν βλέπεται, με κείνο το παληκάρι που ήταν όμορφο είτε με μακριά μαλλιά είτε κουρεμένο και που πήγε θαρρώ από Έιτζ. Και βέβαια μου άρεσε η μουσική και η σκηνή με τον ήρωα να τρέχει στο πρωϊνό φως και χάνεται.

Στο «Μακεδονικόν» ένα σινεμά λίγο κουλτουριάρικο είχα δει κάμποσες ταινίες μόνος μου όπως την «Αλίκη στις πόλεις» του Βέντερς με το ξανθό χαμένο κοριτσάκι κι έναν νεαρό θαρρώ που δεν ξέρει τι να το κάνει. Εκεί είχα δει τις πρώτες φρέσκιες ταινίες του Κουστουρίτσα απ’ την κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία. Θυμάμαι και το «Μπέρντι» με τον Μάθιου Μοντίν που μου ‘λεγε ο φίλος μου ο Μαυρίδης ότι του μοιάζω.

Αργότερα σ’ ένα λεωφορείο όπως είχα απέναντί μου τα στενά της Ρεντίνας κι έπειτα τον Στρυμωνικό Κόλπο είδα να κυνηγούν λυσσασμένα τον Ματ Ντέιμον στους δρόμους του Μιλάνου.

Απόσπασμα από το καινούριο διήγημα "Δαίμονες"

Χρώματα...αγαπημένα χρώματα...

Μια άλλη κορνίζα (στο διαμέρισμα) δείχνει έναν παλιό τοίχο στα χρώματα της ώχρας και κάτι άλλα κόκκινα όπως στις παλιές βυζαντινές εικόνες και σαν τα φύλλα του φθινοπώρου τα μαγικά κόκκινα και καφέ και κίτρινα.

Εδώ μέσα έχω ζήσει δέκα περίπου χρόνια κι έχω θάψει τις φωτογραφίες που με δείχνουν με τη Χριστίνα στην ομίχλη, σε μια ποτίστρα κι αυτή φορά μια κόκκινη φόρμα κι όλα μοιάζουν να αποσυντίθενται.

Ο κόσμος γύρω μοιάζει να κινείται σε τροχιές παράλληλες.

Γυναίκες κυκλοφορούν στο δρόμο με φουξ παπούτσια, βισσυνί μπλούζες, βερικοκί φουλάρια, ροδακινί δαχτυλίδια…

Στα λουλουδάδικα  τα βράδια υπάρχει ομίχλη ανάμεσα στα μεγάλα κυκλάμινα και στα πολύχρωμα μπουκάλια με τα πράσινα και πορτοκαλί χρώματα. Στα πολυκαταστήματα μπορείς ν’αγοράσεις μπλουζάκια εφαρμοστά με σχέδια σιελ και μπλε μαρέν και εκρού του νεκρού στην πλάτη και στο μέρος της καρδιάς…

Όταν βραδιάζει και το φεγγάρι βγαίνει ανάμεσα στις κεραίες, οι γυναίκες βάζουν στα μπαλκόνια γλάστρες με χρυσάνθεμα και μήλα και ρόδια σε μεγάλες πιατέλες. Αφήνουν στις σκάλες βάζα με κράνα πορφυρά για να ωριμάσουν. Απλώνουν βότανα για να ξεραθούν και στα συρτάρια φυλάνε συλλογές από κουτάλια ασημένια. Στα πλακάκια του μπάνιου με τα σχέδια και τους ρόδακες κολλούν φωτογραφίες απ’το καλοκαίρι στα νησιά…

Απόσπασμα νέου διηγήματος "Ρόδια"

Ένα κομμάτι ανέκδοτο

(Το εξώφυλλο) σου έφερνε στο μυαλό εικόνες από καλοκαίρια με θάλασσες πράσινες και κοριτσάκια που κολυμπούν στις ακτές της βόρειας Κρήτης και τα μεσημέρια τρώνε ξινομιζύθρα και παξιμάδια. Εκείνες τις ακτές που λένε πως τις έπνιξε το κύμα απ’ το ηφαίστειο της Σαντορίνης. 

Κάποτε, κι ακόμα και τώρα βρίσκεις ελαφρόπετρες  στην αμμουδιά. Κι άλλες εικόνες σου έφερνε στο νου από νησιά για τα οποία σου αφηγούνταν παιδιά στο στρατό με ζεστά νερά και κόκκινα χώματα και θερμοκήπια, νησιά που ρήμαξαν οι Αθηναίοι σε πολέμους τα πολύ παλιά χρόνια. Εικόνες καλοκαιρινές από στέρνες στη μέση χωραφιών που αδειάζουν και βλέπεις τα σκαλιά και τα τοιχώματά τους και από λίμνες στεγνές κι από παιδιά που χορεύουν σκοπούς αρχαίους σε σπείρες και κύκλους ατέλειωτους. Εικόνες από ασπρόμαυρες παλιές φωτογραφίες εργατών με το φανελάκι που περνούν στέγες στα κεραμίδια κι από γριές που ανεβαίνουν σκαλοπάτια σε νησιά κατάξερα όπου ο ήλιος λιώνει τις πέτρες και πυρπολεί το σύμπαν και νιώθεις ότι έχει θολώσει ο κόσμος όλος. Και που θύμιζε το καλοκαίρι στην πόλη που προσπαθείς να το σκοτώσεις γιατί σου κόβει πάντα τις υποθέσεις στη μέση όπως διαβαίνεις τον βουβό Αύγουστο με το γαλάζιο σορτς και την άσφαλτο να λιώνει κάτω απ’ τα πόδια…

Λίγες σκέψεις... από το νέο διήγημα "Πυρπόληση"

Η αρχή...

' Ευχόμουν εκείνη η διαδρομή με το ταξί να κρατήσει όσο περισσότερο γινόταν. Κάθισε δίπλα μου και μου έδωσε μια τσίχλα και μου μιλούσε και μ' άγγιζε και ήταν τόσο κοντά μου.

Και μετά περπατήσαμε μαζί στην Αριστοτέλους και με κρατούσε από το μπράτσο και μου έδειξε μια κοπέλα που φορούσε σκούφο και φόρμες κι αθλητικά.
"Κοίτα" μου είπε. "Αυτή είναι η μόδα".

Στις εξετάσεις των αγγλικών που έδινε η φίλη της περίμενα να έρθει καθυστερημένη, εκείνη όμως, ήρθε εγκαίρως και καθώς στεκόμουν στον τοίχο για να με χτυπήσει ο ήλιος του παγωμένου πρωινού, μ' έσπρωχνε κι έπαιζε μαζί μου και τανυζόταν και την αγαπούσα. '

απόσπασμα από "ΤΟ ΦΙΛΙ"