Έχω φάει τόσα πολλά σουτ στη δουλειά μου που έχω χάσει πια το μέτρημα. Σε κάποια μητέρα είχα πει ότι οι γυναίκες μετά τα σαράντα γίνονται αγνώριστες και φυσικά δεν έχασε καιρό. Αλλά εγώ είχα δει συμφοιτήτριες μου που τις έβλεπα έναν καιρό να έχουν τέτοια αλαζονία τι να σας πω, ντρεπόμουν να τις αντικρύσω τότε που ερχόμουν απ' την επαρχία , τις έχω δει λοιπόν αυτές να μαραζώνουν και να γίνονται αγνώριστες και δεν το πίστευα . Ο Νίκος μούλεγε ότι έκανα μεγάλη βλακεία με κείνη τη σαραντάρα μα εγώ δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν λάθος. Μια άλλη μαμά με σούταρε γιατί πίστευε πως εγώ έφταιγα που κόπηκε ο γιος της αλλά μπορούσες να νιώσεις το φόβο εκείνου του παιδιού στον αέρα όπως ίδρωναν οι παλάμες κι ο λαιμός του, μια άλλη ήθελε να με πείσει για την ανωτερότητα των γυναικών αλλά η πραγματικότητα έκρυβε πολύ κόμπλεξ, σ' ένα άλλο σπίτι τα πάντα ήταν διαλυμένα, τι να σώσεις και πάει λέγοντας.
Παλιότερα είχα δεχθεί απορρίψεις άλλου είδους από ένα κορίτσι που τάκανε όλα άνω κάτω, φλέρταρε δεξιά, τάριχνε αριστερά, στη δουλειά της τα είχε διαλύσει όλα, γίνονταν απεργίες έπεφταν μαχαιρώματα πισώπλατα, ήθελαν να τη λυντσάρουν είχε χάσει τη μπάλλα το άτομο. Μια άλλη που της είχα ζητήσει να βγούμε ήθελε να το σκεφτεί κι ύστερα από μια βδομάδα μου είπε ''ξέρεις δε θέλω'' αλλά εγω το ήξερα ήδη δεν χρειάζονταν και δεύτερη μαχαιριά, άντε να συνέλθεις.
Πάντα μου άρεσε να εκτίθεμαι σαν τους γέρους προπονητές που δεν μπορούν μακριά απ' την πίεση των γηπέδων κι ας τους βρίζουν οι οπαδοί κι ας χάνουν κι ας κάνουν λάθη κι ας στριμώχνονταιι στον τοίχο κι ας αναψοκοκκινίζουν, αυτοι ξέρουν ότι θα βγουν ζωνυτανοί, θα το παλέψουν ως την τελαυταία στιγμη, θα δοκιμάσουν όλα τα κλειδιά στη αρμαθιά ως το τελαυταίο που μπορεί νάναι το σωστό κι ορκίζομαι ότι έτσι είναι μα ποιος αντέχει μέχρι εκεί.
Όλη αυτή η ιστορία βέβαια μπορεί να σε σακατέψει και κάποιοι απλά δεν αντέχουν. Δεν προλαβαίνεις να χαλαρώσεις, κουτουλάς με το μυαλό τρύπιο σαν κόσκινο, αποκτάς αντα νακλαστικά περίεργα αποφεύγοντας ανθρώπους με αύρα αρνητική - έχει γεμίσει ο τόπος απ' αυτούς-αποφεύγεις αυτοκίνητα εν κινήσει και σταματημένα γιατί αυτά λειτουργούν πια κι από μόνα τους, οι πόρτες ανοίγουν μοναχές τους χωρίς να πεις ''Σουσάμι άνοιξε '', τα νερά τρέχουν μόλις σε εντοπίσουν τα φωτοκύταρα, φωτιές ανάβουν στις βιτρίνες των εστιατορίων, υπόγειες αποθήκες βενζίνης εκρηκτικές μπροστά στο σπίτι σου, θέλεις να κοιμηθείς για να μη σκέφτεσαι, σίγουρα θα έχεις κάποιες απώλειες αμυχές και γρατζουνιές στο μυαλό, ένα χερι ή ένα ποδάρι λιγότερο. Στο τέλος γίνεσαι σκληρός, χοντρόπετσος, αδιάφορος ,ξεπερνάς διλλήματα χωρίς δισταγμό, δε γίνεται αλιώς.
Τώρα πια εκτίθεμαι στο διαδίκτυο. Παράθυρα και πόρτες ανοίγουν, σύνδεσμοι και μονοπάτια περίεργα, λαβύρινθοι ατέλειωτοι, ένας Μινώταυρος με κέρατα σα φίδια ,τρομαχτικός στα σκοτεινά κάπου στο βάθος, γυναίκες γυμνές σα σειρήνες έτοιμες να σε κατασπαράξουν, κάτι παιδιά με αλογοουρά ξενυχτισμένα απο δίπλα, κορίτσια μιλούν σε παράθυρα με τύπους αλόκοτους και σε μια γωνία κάθεται η Φρόζζυ μια κουκλάρα με\κάτι σκουλαρίκια τεράστια στα αυτιά και μήλα κόκκινα στα μάγουλα. Είναι ''τριαντάρα'' που σημαίνει ότι έχει βγάλει τριάντα επίπεδα στο LOL και πια κινείται σε άλλα επίπεδα ανώτερα, συμετέχοντας σε κάτι δικαστήρια που αποβάλουν πιτσιρικάδες απ το παιχνίδι γιατί έκλεψαν σε κάτι''μαγείες' 'κάνοντας κάποιους πολεμιστές αρχαίους να προχωρούν σε αργή κίνηση κι άλλα τέτοια μυστήρια.
Θα την πλησίαζα τη Φρόζζυ αλλά έχω ορκιστεί να μη ξαναφάω χυλόπιτα. Είνα και κείνο το παγωμένο της βλέμμα κι εκείνο το σημάδι που έχει στο προσωπο από τότε που καβαλώντας τη μεγάλη σαν άλογο μηχανή της, εδώ στο φανάρι της Μαρτίου όπως κοιταζε αφηρημένη κάπου, ένας ντελιβεράς με μαλιά που άνέμιζαν κάτω από το κράνος καρφώθηκε απάνω της και την έστειλε με το κεφάλι στην τζαμαρία των goody's που την έκανε θρύψαλλα.
Παλιότερα είχα δεχθεί απορρίψεις άλλου είδους από ένα κορίτσι που τάκανε όλα άνω κάτω, φλέρταρε δεξιά, τάριχνε αριστερά, στη δουλειά της τα είχε διαλύσει όλα, γίνονταν απεργίες έπεφταν μαχαιρώματα πισώπλατα, ήθελαν να τη λυντσάρουν είχε χάσει τη μπάλλα το άτομο. Μια άλλη που της είχα ζητήσει να βγούμε ήθελε να το σκεφτεί κι ύστερα από μια βδομάδα μου είπε ''ξέρεις δε θέλω'' αλλά εγω το ήξερα ήδη δεν χρειάζονταν και δεύτερη μαχαιριά, άντε να συνέλθεις.
Πάντα μου άρεσε να εκτίθεμαι σαν τους γέρους προπονητές που δεν μπορούν μακριά απ' την πίεση των γηπέδων κι ας τους βρίζουν οι οπαδοί κι ας χάνουν κι ας κάνουν λάθη κι ας στριμώχνονταιι στον τοίχο κι ας αναψοκοκκινίζουν, αυτοι ξέρουν ότι θα βγουν ζωνυτανοί, θα το παλέψουν ως την τελαυταία στιγμη, θα δοκιμάσουν όλα τα κλειδιά στη αρμαθιά ως το τελαυταίο που μπορεί νάναι το σωστό κι ορκίζομαι ότι έτσι είναι μα ποιος αντέχει μέχρι εκεί.
Όλη αυτή η ιστορία βέβαια μπορεί να σε σακατέψει και κάποιοι απλά δεν αντέχουν. Δεν προλαβαίνεις να χαλαρώσεις, κουτουλάς με το μυαλό τρύπιο σαν κόσκινο, αποκτάς αντα νακλαστικά περίεργα αποφεύγοντας ανθρώπους με αύρα αρνητική - έχει γεμίσει ο τόπος απ' αυτούς-αποφεύγεις αυτοκίνητα εν κινήσει και σταματημένα γιατί αυτά λειτουργούν πια κι από μόνα τους, οι πόρτες ανοίγουν μοναχές τους χωρίς να πεις ''Σουσάμι άνοιξε '', τα νερά τρέχουν μόλις σε εντοπίσουν τα φωτοκύταρα, φωτιές ανάβουν στις βιτρίνες των εστιατορίων, υπόγειες αποθήκες βενζίνης εκρηκτικές μπροστά στο σπίτι σου, θέλεις να κοιμηθείς για να μη σκέφτεσαι, σίγουρα θα έχεις κάποιες απώλειες αμυχές και γρατζουνιές στο μυαλό, ένα χερι ή ένα ποδάρι λιγότερο. Στο τέλος γίνεσαι σκληρός, χοντρόπετσος, αδιάφορος ,ξεπερνάς διλλήματα χωρίς δισταγμό, δε γίνεται αλιώς.
Τώρα πια εκτίθεμαι στο διαδίκτυο. Παράθυρα και πόρτες ανοίγουν, σύνδεσμοι και μονοπάτια περίεργα, λαβύρινθοι ατέλειωτοι, ένας Μινώταυρος με κέρατα σα φίδια ,τρομαχτικός στα σκοτεινά κάπου στο βάθος, γυναίκες γυμνές σα σειρήνες έτοιμες να σε κατασπαράξουν, κάτι παιδιά με αλογοουρά ξενυχτισμένα απο δίπλα, κορίτσια μιλούν σε παράθυρα με τύπους αλόκοτους και σε μια γωνία κάθεται η Φρόζζυ μια κουκλάρα με\κάτι σκουλαρίκια τεράστια στα αυτιά και μήλα κόκκινα στα μάγουλα. Είναι ''τριαντάρα'' που σημαίνει ότι έχει βγάλει τριάντα επίπεδα στο LOL και πια κινείται σε άλλα επίπεδα ανώτερα, συμετέχοντας σε κάτι δικαστήρια που αποβάλουν πιτσιρικάδες απ το παιχνίδι γιατί έκλεψαν σε κάτι''μαγείες' 'κάνοντας κάποιους πολεμιστές αρχαίους να προχωρούν σε αργή κίνηση κι άλλα τέτοια μυστήρια.
Θα την πλησίαζα τη Φρόζζυ αλλά έχω ορκιστεί να μη ξαναφάω χυλόπιτα. Είνα και κείνο το παγωμένο της βλέμμα κι εκείνο το σημάδι που έχει στο προσωπο από τότε που καβαλώντας τη μεγάλη σαν άλογο μηχανή της, εδώ στο φανάρι της Μαρτίου όπως κοιταζε αφηρημένη κάπου, ένας ντελιβεράς με μαλιά που άνέμιζαν κάτω από το κράνος καρφώθηκε απάνω της και την έστειλε με το κεφάλι στην τζαμαρία των goody's που την έκανε θρύψαλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου