Στα τζάμια των ΚΤΕΛ βλέπω φωτογραφίες παιδιών ξανθοκέφαλων που αναζητούνται. Κάποιοι λένε πως τα απαγάγουν πλούσιοι, τα κρατούν σε μέρη κρυφά ,τα μεγαλώνουν κι ύστερα τα σκοτώνουν για να τους πάρουν τα όργανα. Είχα γνωρίσει κάποτε έναν γύφτο που μού 'λεγε ότι δεν έστελνε το αγοράκι του στο σχολείο για να μη του πάρουν του παιδιού τα όργανα του σώματος. Το αγαπούσε πολύ το αγοράκι του αυτό, τρελαίνονταν μαζί του και του είχε λείψει τότε που τον έκλεισαν στις φυλακές της Κομοτηνής. Μου έλεγε κι άλλα, για μέταλα που μαζεύουν και ειδικά για τον χαλκό που είναι το πιο ακριβό και το βρίσκουν στα καλώδια του ρεύματος.
Εγώ πάλι θυμάμαι εκείνον τον υπέροχο Αυστραλό που χάρισε τη καρδιά του γιου του, αυτού που είχε σκοτωθεί σ΄έναν καυγά στη Μύκονο θαρώ από κάποιον ανεγγέφαλο. Είχα δει και μια ταινία γυρισμένη στη Σκωτία μ'έναν τύπο που ταξιδεύει πάνω σε μια μηχανή στους φιδογυριστούς δρόμους,πλάι στα φιορδ και τις λίμνες και τα χόρτα που τα πλαγιάζει ο άνεμος. Εκείνος ο τύπος λοιπόν πάει να βρει μια γυναίκα για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι πια κι αυτή αισθάνεται κάτι μόλις τον συναντά, τον ερωτεύεται αμέσως κι αποκαλύπτεται ότι έχει τη καρδιά του άνδρα της που πέθανε -η γυναίκα πολύ ωραία μιλάμε , σγουρά μαύρα μαλιά, γαλάζια μάτια, μεγάλα στήθη, ταμπεραμέντο λίγο τρελλό, λίγα λόγια, τι άλλο να ζητήσει κανείς.
Μια φίλη στο Θεαγένειο όπου είχε τον άντρα της ετοιμοθάνατο δεν ήθελε με τίποτα να του πάρουν τα όργανα δεν εμπιστεύονταν τους γιατρούς, αλλά πάλι κάποιοι απ' αυτούς πρέπει να 'ναι εντάξει, είχα διαβάσει για μια Αυστριακή που συμπαραστέκονταν και βοηθούσε τους ετοιμοθάνατους παρακολουθώντας πως η ψυχή όπως φεύγει απ'το σώμα αιωρείται στο θάλαμο για κάποιο διάστημα προτού χαθεί για πάντα. Θυμάμαι και κείνη την ταινία με τον Μπραντ Πητ -από κει άρχισανα τον πάω- που βλέπει μια γριά απ' την Καραιβική με τα βουντού και τ' άλλα κόλπα κι αυτή καταλαβαίνει πως είναι ο θάνατος και του ζητά να την ξαλαφρώσει αποκαλώντας τον μ' ένα όνομα περίεργο όπως λένε τα πνεύματα του άλλου κόσμου στη γλώσσα εκείνων των λαών.
Κι ύστερα λένε πως κατά κάποιο τρόπο ο άνθρωπος δεν πεθαίνει ποτέ, γιατί η ζωή περνά σα φλόγα από γενιά σε γενιά, γι αυτό ζωές που υπήρξαν στο παρελθόν, σε χρόνους παλιούς και σκοτεινούς, στο Βυζάντιο και στην Τουρκοκρατία, αυτές οι ζωές λοιπόν εξακολουθούν να υπάρχουν στο αίμα και στα γονίδια μας
.Πρέπει λοιπόν κι εγώ να κουβαλώ τα γονίδια εκείνου του προπάπου μου που στις αρχές του περασμένου αιώνα είχε δει ένα ζευγάρι νεαρό να φιλιέται σε κάτι σκαλιά σκοτεινά κι είπε στη γυναίκα του ''Πάει χάλασε ο κόσμος'' και τα γονίδια του παππού μου που είχε δει τα κομάτια των φίλων του να σκορπούν στον αέρα από μια οβίδα κάπου στην Αλβανία και τα γονίδια του άλλου του παππού μου που τον έστειλαν στην Κορέα με μια Ντακότα, για να περάσει πάνω από ερήμους και υψίπεδα που αγγίζουν τους ουρανούς και τον θεό τον ίδιο, αυτόν τον παππού που σκοτώθηκε διαβαίνοντας ένα φράγμα χαοτικά βαθύ, στον ποταμό Γιαλού, αυτό το φράγμα που ήθελε να ανατινάξει ο παλαβός Αμερικανός στρατηγός ο Μακ Άρθουρ ρίχνοντας μια ατομική βόμβα για να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο.
Εγώ πάλι θυμάμαι εκείνον τον υπέροχο Αυστραλό που χάρισε τη καρδιά του γιου του, αυτού που είχε σκοτωθεί σ΄έναν καυγά στη Μύκονο θαρώ από κάποιον ανεγγέφαλο. Είχα δει και μια ταινία γυρισμένη στη Σκωτία μ'έναν τύπο που ταξιδεύει πάνω σε μια μηχανή στους φιδογυριστούς δρόμους,πλάι στα φιορδ και τις λίμνες και τα χόρτα που τα πλαγιάζει ο άνεμος. Εκείνος ο τύπος λοιπόν πάει να βρει μια γυναίκα για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι πια κι αυτή αισθάνεται κάτι μόλις τον συναντά, τον ερωτεύεται αμέσως κι αποκαλύπτεται ότι έχει τη καρδιά του άνδρα της που πέθανε -η γυναίκα πολύ ωραία μιλάμε , σγουρά μαύρα μαλιά, γαλάζια μάτια, μεγάλα στήθη, ταμπεραμέντο λίγο τρελλό, λίγα λόγια, τι άλλο να ζητήσει κανείς.
Μια φίλη στο Θεαγένειο όπου είχε τον άντρα της ετοιμοθάνατο δεν ήθελε με τίποτα να του πάρουν τα όργανα δεν εμπιστεύονταν τους γιατρούς, αλλά πάλι κάποιοι απ' αυτούς πρέπει να 'ναι εντάξει, είχα διαβάσει για μια Αυστριακή που συμπαραστέκονταν και βοηθούσε τους ετοιμοθάνατους παρακολουθώντας πως η ψυχή όπως φεύγει απ'το σώμα αιωρείται στο θάλαμο για κάποιο διάστημα προτού χαθεί για πάντα. Θυμάμαι και κείνη την ταινία με τον Μπραντ Πητ -από κει άρχισανα τον πάω- που βλέπει μια γριά απ' την Καραιβική με τα βουντού και τ' άλλα κόλπα κι αυτή καταλαβαίνει πως είναι ο θάνατος και του ζητά να την ξαλαφρώσει αποκαλώντας τον μ' ένα όνομα περίεργο όπως λένε τα πνεύματα του άλλου κόσμου στη γλώσσα εκείνων των λαών.
Κι ύστερα λένε πως κατά κάποιο τρόπο ο άνθρωπος δεν πεθαίνει ποτέ, γιατί η ζωή περνά σα φλόγα από γενιά σε γενιά, γι αυτό ζωές που υπήρξαν στο παρελθόν, σε χρόνους παλιούς και σκοτεινούς, στο Βυζάντιο και στην Τουρκοκρατία, αυτές οι ζωές λοιπόν εξακολουθούν να υπάρχουν στο αίμα και στα γονίδια μας
.Πρέπει λοιπόν κι εγώ να κουβαλώ τα γονίδια εκείνου του προπάπου μου που στις αρχές του περασμένου αιώνα είχε δει ένα ζευγάρι νεαρό να φιλιέται σε κάτι σκαλιά σκοτεινά κι είπε στη γυναίκα του ''Πάει χάλασε ο κόσμος'' και τα γονίδια του παππού μου που είχε δει τα κομάτια των φίλων του να σκορπούν στον αέρα από μια οβίδα κάπου στην Αλβανία και τα γονίδια του άλλου του παππού μου που τον έστειλαν στην Κορέα με μια Ντακότα, για να περάσει πάνω από ερήμους και υψίπεδα που αγγίζουν τους ουρανούς και τον θεό τον ίδιο, αυτόν τον παππού που σκοτώθηκε διαβαίνοντας ένα φράγμα χαοτικά βαθύ, στον ποταμό Γιαλού, αυτό το φράγμα που ήθελε να ανατινάξει ο παλαβός Αμερικανός στρατηγός ο Μακ Άρθουρ ρίχνοντας μια ατομική βόμβα για να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου