Στην Ανθή
Έναν καιρό ο αδερφός μου- Κώστα χαιρετίσματα- σκέφτονταν να τη κάνει για Κίνα ή Βραζιλία ακολουθώντας τα εργοστάσια της HONDA που έφευγαν απ' το Swindon της Αγγλίας, καλά αυτός δεν καταλαβαίνει τ' άντερα του και μπορεί να ζήσει και στη Σιβηρία αρκεί νάχει κρέας μπόλικο να καταβροχθίζει και βότκα ή ούζο να ζεσταίνεται. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι η Σιβηρία μπορεί νά είναι το καινούριο Ελ Ντοράντο που θα τραβήξει παραπανίσιους πλυθησμούς -δεν ξέρω πως θα αντέξουν το ψοφόκρυο- με τα αμύθητα κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου και τα αποθέματα από λίθους, πολύτιμους και πέτρες και πετρώματα και στουρναρόπετρες, όπως κάποτε τα χρυσάφια των Μάγιας και των Ίνκας τραβούσαν τους Ίβηρες στις ζούγκλες του Ισημερινού και στα υψίπεδα του Περού, εκέι όπου σου κόβεται η ανάσα απ τον αραιό αέρα.
Άλλοι πάλι λένε πως η καινούρια γη της επαγγελίας είναι η Αυστραλία όπου δίνουν κάτι μισθούς κουφούς, αλλά ακούω ότι έχει πολλά φίδια κι αράχνες κι αλιγάτορες που τριγυρνούν στις πόλεις και δαγκώνουν και τσιμπούν θανάσιμα κι άλλοι πάλι λένε ότι το παιχνίδι θα παιχτεί στη Ασία, η Ευρώπη πάει πέθανε, γι αυτό πρέπει νά τάχουμε καλά με τους Ταϊβανέζους και τους Βιετναμέζους που έρχονται κατά δω γιατί κάποτε μπορεί να μεταναστεύσουμε κατά κείνα τα μέρη, αυτά που όργωνε μια εποχή ένας ξάδερφος μου ναυτικός, βλέποντας στα ντοκς των λιμανιών ονόματα Ελληνικά χαραγμένα κι άλοτε αντιμετώπιζε πειρατές τραλλαμένους έξω απ΄τις Φιλλιπίνες , εκεί όπου μια γριά μάγισσα, σκελετωμένη του είχε πει πράγματα φοβερά και τρομερά που θάβλεπε στη ζωή του.
Τώρα για τα παιδιά που έφυγαν κατά το Βορρά να τους πούμε ότι το καλοκαίρι πλησιάζει κατά δω και τα μανάρια αρχίζουν να τα πετούν όλα φορώντας μονάχα κάτι τζιν φόρμες με τους γιακάδες απ΄ έξω και σταράκια και κάτι που κάνει τα χείλια τους να γυαλίζουν κι άλλες κυκλοφορούν με παντελόνια πράσινα και σακάκια άσπρα και παπούτσια κόκκινα. Η Χαλκιδική ετοιμάζεται να δεχτεί μποτιλιαρίσματα κολασμένα, με βρισιές, νεύρα, αγχος, φωνές και τα παιδιά δεν αντέχουν να περιμένουν τις μέρες που θα παίζουν μπάλα όλημέρα στην καυτή άμμο κι έπειτα θα βουτούν στα διάφανα νερά ανάμεσα στους αχινούς και στα χαλίκια και στα βράχια και στα ψαράκια τα μικρούτσικα.
Κι όσο για κάτι κορίτσια που μας ξελάσπωσαν όταν τάχαμε βρει σκούρα κι όταν τσακιζόμασταν σα στραβάδια στα τυφλά, μας άνοιξαν πόρτες και παράθυρα κι εισόδους και μπαλκονόπορτες, να μας τα προσέχουν και να τα εκτιμούν και να τα αγαπούν αυτά τα κορίτσια γιατί είναι έτοιμα να εκραγούν από ταλέντο κι ενέργεια κι ενθουσιασμό, έχουν χαρακτήρα ατόφιο, καθαρό και κάποτε μπορεί να γυρίσουν στο δικό μας Ελ Ντοράντο με τις χρυσαφιές προσωπίδες που ανασύρονται δίπλα σε ορυζώνες πλυμυρρισμένους, τις απέραντες θάλασσες που χρυσώνει και δέρνει ανελέητα ο ήλιος, τις δρακολίμνες που είναι καταπαψυγμένες όλο το χρόνο ψηλά στο Γράμμο και στον Σμόλικα, τις γαλαζοπράσινες, μυθικές σπηλιές στο Καστελλόριζο, τα αγριεμένα άλογα που καλπάζουν μες τα χιόνια του Νυμφαίου, τη Σαλονίκη με τα κάστρα και τις πύλες της, τα Μετέωρα με τους θεόρατους βράχους που τους λούζει το φως των θεών ολημερίς.
Κάποτε τα παιδιά μας και τα κορίτσια μας μπορεί να γυρίσουν στον τόπο με το βράχο του Μαλέα όπου τσακίζουν τα καράβια τα μούτρα τους, τις λίμνες όπου κάποτε ο Ηρακλής κυνηγούσε πουλιά με φτερούγες σιδερένιες για να πάει μετά να παλέψει με τον Αχελώο το γιο του Ωκεανού με τα τρεις χιλιάδες παιδιά , για τα μάτια της Διηάνειρας και στο κατόπι έπρεπε να αναμετρηθεί και με τον λυσσασμένο σκύλαρο τον Κέρβερο εκεί κάτω, στα νερά του Αχέροντα , κοντά στις πύλες του κάτω κόσμου.
Έναν καιρό ο αδερφός μου- Κώστα χαιρετίσματα- σκέφτονταν να τη κάνει για Κίνα ή Βραζιλία ακολουθώντας τα εργοστάσια της HONDA που έφευγαν απ' το Swindon της Αγγλίας, καλά αυτός δεν καταλαβαίνει τ' άντερα του και μπορεί να ζήσει και στη Σιβηρία αρκεί νάχει κρέας μπόλικο να καταβροχθίζει και βότκα ή ούζο να ζεσταίνεται. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι η Σιβηρία μπορεί νά είναι το καινούριο Ελ Ντοράντο που θα τραβήξει παραπανίσιους πλυθησμούς -δεν ξέρω πως θα αντέξουν το ψοφόκρυο- με τα αμύθητα κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου και τα αποθέματα από λίθους, πολύτιμους και πέτρες και πετρώματα και στουρναρόπετρες, όπως κάποτε τα χρυσάφια των Μάγιας και των Ίνκας τραβούσαν τους Ίβηρες στις ζούγκλες του Ισημερινού και στα υψίπεδα του Περού, εκέι όπου σου κόβεται η ανάσα απ τον αραιό αέρα.
Άλλοι πάλι λένε πως η καινούρια γη της επαγγελίας είναι η Αυστραλία όπου δίνουν κάτι μισθούς κουφούς, αλλά ακούω ότι έχει πολλά φίδια κι αράχνες κι αλιγάτορες που τριγυρνούν στις πόλεις και δαγκώνουν και τσιμπούν θανάσιμα κι άλλοι πάλι λένε ότι το παιχνίδι θα παιχτεί στη Ασία, η Ευρώπη πάει πέθανε, γι αυτό πρέπει νά τάχουμε καλά με τους Ταϊβανέζους και τους Βιετναμέζους που έρχονται κατά δω γιατί κάποτε μπορεί να μεταναστεύσουμε κατά κείνα τα μέρη, αυτά που όργωνε μια εποχή ένας ξάδερφος μου ναυτικός, βλέποντας στα ντοκς των λιμανιών ονόματα Ελληνικά χαραγμένα κι άλοτε αντιμετώπιζε πειρατές τραλλαμένους έξω απ΄τις Φιλλιπίνες , εκεί όπου μια γριά μάγισσα, σκελετωμένη του είχε πει πράγματα φοβερά και τρομερά που θάβλεπε στη ζωή του.
Τώρα για τα παιδιά που έφυγαν κατά το Βορρά να τους πούμε ότι το καλοκαίρι πλησιάζει κατά δω και τα μανάρια αρχίζουν να τα πετούν όλα φορώντας μονάχα κάτι τζιν φόρμες με τους γιακάδες απ΄ έξω και σταράκια και κάτι που κάνει τα χείλια τους να γυαλίζουν κι άλλες κυκλοφορούν με παντελόνια πράσινα και σακάκια άσπρα και παπούτσια κόκκινα. Η Χαλκιδική ετοιμάζεται να δεχτεί μποτιλιαρίσματα κολασμένα, με βρισιές, νεύρα, αγχος, φωνές και τα παιδιά δεν αντέχουν να περιμένουν τις μέρες που θα παίζουν μπάλα όλημέρα στην καυτή άμμο κι έπειτα θα βουτούν στα διάφανα νερά ανάμεσα στους αχινούς και στα χαλίκια και στα βράχια και στα ψαράκια τα μικρούτσικα.
Κι όσο για κάτι κορίτσια που μας ξελάσπωσαν όταν τάχαμε βρει σκούρα κι όταν τσακιζόμασταν σα στραβάδια στα τυφλά, μας άνοιξαν πόρτες και παράθυρα κι εισόδους και μπαλκονόπορτες, να μας τα προσέχουν και να τα εκτιμούν και να τα αγαπούν αυτά τα κορίτσια γιατί είναι έτοιμα να εκραγούν από ταλέντο κι ενέργεια κι ενθουσιασμό, έχουν χαρακτήρα ατόφιο, καθαρό και κάποτε μπορεί να γυρίσουν στο δικό μας Ελ Ντοράντο με τις χρυσαφιές προσωπίδες που ανασύρονται δίπλα σε ορυζώνες πλυμυρρισμένους, τις απέραντες θάλασσες που χρυσώνει και δέρνει ανελέητα ο ήλιος, τις δρακολίμνες που είναι καταπαψυγμένες όλο το χρόνο ψηλά στο Γράμμο και στον Σμόλικα, τις γαλαζοπράσινες, μυθικές σπηλιές στο Καστελλόριζο, τα αγριεμένα άλογα που καλπάζουν μες τα χιόνια του Νυμφαίου, τη Σαλονίκη με τα κάστρα και τις πύλες της, τα Μετέωρα με τους θεόρατους βράχους που τους λούζει το φως των θεών ολημερίς.
Κάποτε τα παιδιά μας και τα κορίτσια μας μπορεί να γυρίσουν στον τόπο με το βράχο του Μαλέα όπου τσακίζουν τα καράβια τα μούτρα τους, τις λίμνες όπου κάποτε ο Ηρακλής κυνηγούσε πουλιά με φτερούγες σιδερένιες για να πάει μετά να παλέψει με τον Αχελώο το γιο του Ωκεανού με τα τρεις χιλιάδες παιδιά , για τα μάτια της Διηάνειρας και στο κατόπι έπρεπε να αναμετρηθεί και με τον λυσσασμένο σκύλαρο τον Κέρβερο εκεί κάτω, στα νερά του Αχέροντα , κοντά στις πύλες του κάτω κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου