Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80 σε μια συνέλευση του Οικονομικού, ο Ραγγούσης, αυτός που είναι υπουργός τώρα, σηκώθηκε να μιλήσει. Ήταν πιο λεπτός τότε αλλά και πιο εριστικός.Έλεγαν πως έρχονταν από τις Βρυξέλλες όπου τον είχε στείλει το ΠΑΣΟΚ για να κάνει καριέρα.
Στις συνελεύσεις γίνονταν χαμός τότε, υπήρχαν καπνοί και ένταση παντού στην ατμόσφαιρα. Θυμάμαι μια στην Αρχιτεκτονική όπου πλακωνόμασταν με τους αναρχικούς κι ένας με μούσια, ψηλός, δικός μας χαμογελούσε για να χαλαρώσει την ατμόσφαιρα. Τότε που ο Ραγγούσης και οι φίλοι του έφτιαχνανα καριέρα εμείς κατεβαίναμε σε πορείες και τρώγαμε δακρυγόνα, μπαίναμε στο υπουργείο Βορείου Ελλάδας και στριμώχναμε τον κακομοίρη τον Παπαθεμελή, διαλύαμε μαθήματα - γι αυτό δεν είμαι περήφανος. Πηγαίναμε στη λέσχη για φαγητό τότε κι εκεί πέρα γίνονταν χαμός όποιος ήθελε έμπαινε, γέροι, νέοι, μαλιάδες, γατιά σκυλιά,πετούσαν δίσκους έπαιζαν πόλεμο με τα μακαρόνια , ότι νάναι, σε μένα που ερχόμουν από την επαρχία όλα αυτά φάνταζαν εξωπραγματικά. Πηγαίναμε σε μαγαζιά νυχτερινά και τραγουδούσαμε με τους τραγουδιστές ''μια ζωή τα ίδια λόγια να μου λένε'', βλέπαμε σ' ένα διμέρισμα κάπου στη Στρατού, την ταινία γαι τους Pink Floyd, στο αμφιθέατρο του Φυσικού ακούγαμε ένα συγγρότημα με κιθάρες ηλεκτρικές, κάτι τύμπανα όρθια στρογγυλά κι έναν χοντρό που φυσούσε την τρομπέτα στο '' Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή''.
Ένα κορίτσι με πολιορκούσε τότε και σκέφτηκα ''Γιατί όχι'' έτσι πήγαμε κάπου στη παραλία και με φίλησε, δεν το είχα ξανακάνει, θυμάμαι που μου έλεγε'' ''Τα χέρια σου είναι κουλά;'' δεν ήξερα απ' αυτά. Και μετά την ερωτεύτηκα, νόμιζα πως έτσι γίνεται αργότερα έμαθα ότι οι γυναίκες λειτουργούν διαφορετικά, εγγεφαλικά ελέγχουν τα συναισθήματα τους. Για χρόνια όποτε τη συναντούσα αυτή τη κοπέλλα μου κόβονταν τα πόδια, μου πήρε καιρό να το ξεπεράσω. Την ξαναείδα μια φορά στο σταθμό Λαρίσσης τότε που ήμουν στρατιώτης στην Αθήνα, έκανε πως δε με γνώρισε , άλλωστε ήταν με τον άντρα της, έχω ρωτήσει γι αυτήν μα δεν έμαθα νέα της ίσως είναι καλύτερα έτσι.
Ο Αυγερινός που ήταν γίγαντας με είχε σακατέψει στο ξύλο ένα βράδι που παίζαμε ροπαλοπόλεμο σε μια γιορτή στη λέσχη και σε κείνη τη γιορτή χόρεψα μ' ένα άλλο κορίτσι το ''Ready for love'' των Bad company κι αυτό δεν το είχα ξανακάνει, όλα αργά τα κάνω στη ζωή μου. Πηγαίναμε για περιφρούρηση σε κάτι κέντρα εκλογικά και βλέπαμε θρίλερ με πνεύματα παράξενα, πάντα τα φοβόμουν αυτά κι άλλες φορές φρουρούσαμε το τηλεφωνικό κέντρο στον όγδοο όροφο του κτηρίου της ΚΝΕ, προσπαθώντας να κοιμηθούμε σε μια καρέκλα σαραβαλιασμένη, περιμένοντας ν΄ανάψει το φωτάκι για κάποιο τηλέφωνο απ' τον σύντροφο Φλωράκη ή το σύντροφο Γκορμπατσώφ κι όταν κατέτευσε το σιδηρούν παραπέτασμα κι όλα γκρεμίστηκαν πλακωνόμασταν μεταξύ μας και μας ηρεμούσε ο Γιώργος ο Καρούμπης , καλή του ώρα,με τον γλυκό του τρόπο.
Τέτοια εποχή πρέπει να ήταν, Άνοιξη, παραμονές του Πάσχα που στα χωριά βάφουν τους τοίχους με ασβέστη και τα παράθυρα σε χρώμα γαλάζιο και τις πόρτες στο χρώμα του χώματος και της ώχρας, τέτοια εποχή λοιπόν σε μια πορεία ένας σαλεμένος Ματατζής είχε σακατέψει ένα παιδί , είχε πάθει εσωτερική αιμοραγία και μεις τον ξενυχτούσαμε στο Ιπποκράτειο. Τον παραστέκαμε όλη νύχτα, είχε χάσει το χρώμα του κι είχε πάρει αυτό του χώματος και της ώχρας, μας κοιτούσε με αγωνία ενώ στάλες ιδρώτα έτρεχαν απ τα μάγουλά του. Ελπίζαμε να αναστηθεί κάποια στιγμή σαν το Λάζαρο και να σηκωθεί τυλιγμένος με τα σεντόνια και τις λωρίδες των επιδέσμων να κρέμονται απ΄το κεφάλι του. Όπως ξημέρωνε και τον χάναμε σηκώθηκε με κόπο, με κοίταξε βαθιά στα μάτια κι ανάμεσα σε ρόγχους μου ψυθίρισε ''Άμα δεις εκείνο το παιδί , το Ματατζή , πες του όλα εντάξει από μένα δεν τρέχει τίποτα''.
Στις συνελεύσεις γίνονταν χαμός τότε, υπήρχαν καπνοί και ένταση παντού στην ατμόσφαιρα. Θυμάμαι μια στην Αρχιτεκτονική όπου πλακωνόμασταν με τους αναρχικούς κι ένας με μούσια, ψηλός, δικός μας χαμογελούσε για να χαλαρώσει την ατμόσφαιρα. Τότε που ο Ραγγούσης και οι φίλοι του έφτιαχνανα καριέρα εμείς κατεβαίναμε σε πορείες και τρώγαμε δακρυγόνα, μπαίναμε στο υπουργείο Βορείου Ελλάδας και στριμώχναμε τον κακομοίρη τον Παπαθεμελή, διαλύαμε μαθήματα - γι αυτό δεν είμαι περήφανος. Πηγαίναμε στη λέσχη για φαγητό τότε κι εκεί πέρα γίνονταν χαμός όποιος ήθελε έμπαινε, γέροι, νέοι, μαλιάδες, γατιά σκυλιά,πετούσαν δίσκους έπαιζαν πόλεμο με τα μακαρόνια , ότι νάναι, σε μένα που ερχόμουν από την επαρχία όλα αυτά φάνταζαν εξωπραγματικά. Πηγαίναμε σε μαγαζιά νυχτερινά και τραγουδούσαμε με τους τραγουδιστές ''μια ζωή τα ίδια λόγια να μου λένε'', βλέπαμε σ' ένα διμέρισμα κάπου στη Στρατού, την ταινία γαι τους Pink Floyd, στο αμφιθέατρο του Φυσικού ακούγαμε ένα συγγρότημα με κιθάρες ηλεκτρικές, κάτι τύμπανα όρθια στρογγυλά κι έναν χοντρό που φυσούσε την τρομπέτα στο '' Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή''.
Ένα κορίτσι με πολιορκούσε τότε και σκέφτηκα ''Γιατί όχι'' έτσι πήγαμε κάπου στη παραλία και με φίλησε, δεν το είχα ξανακάνει, θυμάμαι που μου έλεγε'' ''Τα χέρια σου είναι κουλά;'' δεν ήξερα απ' αυτά. Και μετά την ερωτεύτηκα, νόμιζα πως έτσι γίνεται αργότερα έμαθα ότι οι γυναίκες λειτουργούν διαφορετικά, εγγεφαλικά ελέγχουν τα συναισθήματα τους. Για χρόνια όποτε τη συναντούσα αυτή τη κοπέλλα μου κόβονταν τα πόδια, μου πήρε καιρό να το ξεπεράσω. Την ξαναείδα μια φορά στο σταθμό Λαρίσσης τότε που ήμουν στρατιώτης στην Αθήνα, έκανε πως δε με γνώρισε , άλλωστε ήταν με τον άντρα της, έχω ρωτήσει γι αυτήν μα δεν έμαθα νέα της ίσως είναι καλύτερα έτσι.
Ο Αυγερινός που ήταν γίγαντας με είχε σακατέψει στο ξύλο ένα βράδι που παίζαμε ροπαλοπόλεμο σε μια γιορτή στη λέσχη και σε κείνη τη γιορτή χόρεψα μ' ένα άλλο κορίτσι το ''Ready for love'' των Bad company κι αυτό δεν το είχα ξανακάνει, όλα αργά τα κάνω στη ζωή μου. Πηγαίναμε για περιφρούρηση σε κάτι κέντρα εκλογικά και βλέπαμε θρίλερ με πνεύματα παράξενα, πάντα τα φοβόμουν αυτά κι άλλες φορές φρουρούσαμε το τηλεφωνικό κέντρο στον όγδοο όροφο του κτηρίου της ΚΝΕ, προσπαθώντας να κοιμηθούμε σε μια καρέκλα σαραβαλιασμένη, περιμένοντας ν΄ανάψει το φωτάκι για κάποιο τηλέφωνο απ' τον σύντροφο Φλωράκη ή το σύντροφο Γκορμπατσώφ κι όταν κατέτευσε το σιδηρούν παραπέτασμα κι όλα γκρεμίστηκαν πλακωνόμασταν μεταξύ μας και μας ηρεμούσε ο Γιώργος ο Καρούμπης , καλή του ώρα,με τον γλυκό του τρόπο.
Τέτοια εποχή πρέπει να ήταν, Άνοιξη, παραμονές του Πάσχα που στα χωριά βάφουν τους τοίχους με ασβέστη και τα παράθυρα σε χρώμα γαλάζιο και τις πόρτες στο χρώμα του χώματος και της ώχρας, τέτοια εποχή λοιπόν σε μια πορεία ένας σαλεμένος Ματατζής είχε σακατέψει ένα παιδί , είχε πάθει εσωτερική αιμοραγία και μεις τον ξενυχτούσαμε στο Ιπποκράτειο. Τον παραστέκαμε όλη νύχτα, είχε χάσει το χρώμα του κι είχε πάρει αυτό του χώματος και της ώχρας, μας κοιτούσε με αγωνία ενώ στάλες ιδρώτα έτρεχαν απ τα μάγουλά του. Ελπίζαμε να αναστηθεί κάποια στιγμή σαν το Λάζαρο και να σηκωθεί τυλιγμένος με τα σεντόνια και τις λωρίδες των επιδέσμων να κρέμονται απ΄το κεφάλι του. Όπως ξημέρωνε και τον χάναμε σηκώθηκε με κόπο, με κοίταξε βαθιά στα μάτια κι ανάμεσα σε ρόγχους μου ψυθίρισε ''Άμα δεις εκείνο το παιδί , το Ματατζή , πες του όλα εντάξει από μένα δεν τρέχει τίποτα''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου