Άμα το καλοσκεφτείς μπορεί να σε χτυπήσει κατακέφαλα - εγώ τόχω πάθει - οι γυναίκες πάντως θεωρούν τη σκέψη χώρο προνομιακό - εντάξει όχι όλες.
Σε κατακλύζουν με μυνήματα περίεργα, δίχως αποστολέα και συ χτυπιέσαι να βρεις από που στο δαίμονα ήρθαν, τρέχεις σαν τρελλός στις τηλεφωνικές εταιρείες, αυτές σου δείχνουν κάτι νούμερα σιδηρόδρομους και κάτι κωδικούς από χώρες που δεν μπορείς να τις βρεις ούτε στο χάρτη, πέφτεις πάνω σε φραγές και φράχτες και συρματοπλέγματα, δέχεσαι τηλέφωνα αστικά, υπεραστικά, υπερατλαντικά, υπερκόσμια, υπερφυσικά, κοντεύει να σου στρίψει. Βγάζουν φωτογραφίες για διπλώματα και διαβατήρια, ετοιμάζουν ταξίδια, ακούς ομιλίες περίεργες τη μέρα τη νύχτα, στο μπαλκόνι , στο μπάνιο, καταστρώνουν σχέδια σατανικά και πολυδαίδαλα, βάζουν κάμερες στον υπολογιστή, μάτια σε παρακολουθούν όλη την ώρα, χρησιμοποιούν διαδικτυακούς τόπους χαοτικούς,αλάζουν εταιρείες τηλεφωνικές σκαρφίζονται ένα κάρο κόλπα και τεχνάσματα.
Κάθεσαι και τις περιμένεις ώρες ατέλειωτες σ΄ ένα παγκάκι, κάτι παιδιά παίζουν τένις, το μπαλάκι πάει κι έρχεται, στη θάλασσα καράβια αραγμένα κι άλλα κάνουν βόλτες, κρουαζιερόπλοια πελώρια με βάρκες σιδερένιες κρεμασμένες στο πλάι τους, ο Όλυμπος στεφανωμένος με χιόνια κάπου μακριά, κοράκια και περιστέρια ανάκατα χοροπηδούν ανάμεσα στα χόρτα του πάρκου κι ο αέρας που φυσσά σπρώχνει τα κύματα αέναα κατα το Νοτιά.
Σ' ένα άλλο παγκάκι ένα ζευγάρι, αυτή χειρονομεί μ΄εκείνες τις κινήσεις τις απίστευτα γοητευτικές, χέρια και δάχτυλα εκφραστικά, φορά φόρμες κι ένα μπουφάν λευκό με λουλούδια κόκκινα, μιλά ακατάπαυστα,τον έχει ρίξει δεν υπάρχει περίπτωση.
Φαίνεται ότι από μικρές μαθαίνουν, το ακούω συνέχεια πια''Εγώ το μπαμπά μου ότι θέλω τον κάνω''. Ξέρουν πως να σαγηνεύουν φτιάχνοντας φράντζες λοξές, βάφοντας τα νύχια Γαλικά, φορώντας καμπαρντίνες στο χρώμα του εδάφους, δαχτυλίδια με πέτρες τετράγωνες, κολάν γυαλιστερά μαύρα, φορέματα εφαρμοστά, όλα στο βωμό της αυτοεπιβεβαίωσης- εντάξει δεν αφορά όλες αλλά είμαι καμένος.
Σαν έρχεται η δικιά σου σου λέει ότι σκέφτεσαι πολύ- δεν ήξερα πως αυτό είναι κακό -μάτια υγρά , φωνή τρυφερή τα ξεχνάς όλα.
Στο δικό σου στίβο μάχης δοκιμάζεις σενάρια εναλακτικά χιλιάδες, οχτακόσιες λύσεις πιθανές σε προβλήματα βασανιστικά, δουλεύεις καλοκαιρια και χειμώνες και γιορτές κι αργίες με παγωνιά και με κάψα, με βροχή και ήλιο , στον ξύπνιο και στον ύπνο, ανέχεσαι τούβλα , ξεροκέφαλους , ανεγκέφαλους κι ακέφαλους εντελώς και ξαφνικά σούρχεται η φλασιά και της λες ΄΄Ξέρεις μήπως έχεις λάθος εδώ;'', αυτή τρελαίνεται και βάζει τις φωνές, σου λέει μη πειράζεις το παιχνιδάκι μου, που ακούστηκε οι άσχετοι και οι αδαείς να ανακατεύονται με πράγματα που δεν τους κόβει, δε μπορεί δε γίνεται, μείνε μακριά, νεύρα φασαρίες, φωνές όλα για το άθλιο κι ελεεινό παιχνίδι της ανωτερώτητας και της υπεροχής.
Όμως εσύ έχεις ήδη βρει δρόμους και οδούς και μονοπάτια γαι να την παρακάμψεις, να την προσπεράσεις , να την αφήσεις πίσω, αυτή ξέρει έναν τρόπο μοναχά να κινείται, δεν αλάζει δεν εξελίσεται, δεν μαθαίνει, σε κοιτάζει θλιμένα, μαύρα μαλιά ανεμίζουν, θες να γυρίσεις , να γίνεις κομάτια, να δώσεις άλλη μια ευκαιρία, μα δε γίνεται, το σώμα αντιδρά , ο οργανισμός αντιστέκεται, το αυτοκίνητο κορνάρει, πρέπει ν΄ανέβεις να φύγεις μπροστά - πάντα μπροστά- την κοιτάς όπως απομακρύνεσαι να μικραίνει και να μικραίνει, όλα θολώνουν, κάτι φωνές ακαθόριστες, η ζέστη αλοιώνει τα πάντα, οι φιγούρες εξατμίζονται, μια πέτρα ασήκωτη πέφτει πάνω στη καρδιά, στο τέλος δε φαίνεται τίποτα.
Σε κατακλύζουν με μυνήματα περίεργα, δίχως αποστολέα και συ χτυπιέσαι να βρεις από που στο δαίμονα ήρθαν, τρέχεις σαν τρελλός στις τηλεφωνικές εταιρείες, αυτές σου δείχνουν κάτι νούμερα σιδηρόδρομους και κάτι κωδικούς από χώρες που δεν μπορείς να τις βρεις ούτε στο χάρτη, πέφτεις πάνω σε φραγές και φράχτες και συρματοπλέγματα, δέχεσαι τηλέφωνα αστικά, υπεραστικά, υπερατλαντικά, υπερκόσμια, υπερφυσικά, κοντεύει να σου στρίψει. Βγάζουν φωτογραφίες για διπλώματα και διαβατήρια, ετοιμάζουν ταξίδια, ακούς ομιλίες περίεργες τη μέρα τη νύχτα, στο μπαλκόνι , στο μπάνιο, καταστρώνουν σχέδια σατανικά και πολυδαίδαλα, βάζουν κάμερες στον υπολογιστή, μάτια σε παρακολουθούν όλη την ώρα, χρησιμοποιούν διαδικτυακούς τόπους χαοτικούς,αλάζουν εταιρείες τηλεφωνικές σκαρφίζονται ένα κάρο κόλπα και τεχνάσματα.
Κάθεσαι και τις περιμένεις ώρες ατέλειωτες σ΄ ένα παγκάκι, κάτι παιδιά παίζουν τένις, το μπαλάκι πάει κι έρχεται, στη θάλασσα καράβια αραγμένα κι άλλα κάνουν βόλτες, κρουαζιερόπλοια πελώρια με βάρκες σιδερένιες κρεμασμένες στο πλάι τους, ο Όλυμπος στεφανωμένος με χιόνια κάπου μακριά, κοράκια και περιστέρια ανάκατα χοροπηδούν ανάμεσα στα χόρτα του πάρκου κι ο αέρας που φυσσά σπρώχνει τα κύματα αέναα κατα το Νοτιά.
Σ' ένα άλλο παγκάκι ένα ζευγάρι, αυτή χειρονομεί μ΄εκείνες τις κινήσεις τις απίστευτα γοητευτικές, χέρια και δάχτυλα εκφραστικά, φορά φόρμες κι ένα μπουφάν λευκό με λουλούδια κόκκινα, μιλά ακατάπαυστα,τον έχει ρίξει δεν υπάρχει περίπτωση.
Φαίνεται ότι από μικρές μαθαίνουν, το ακούω συνέχεια πια''Εγώ το μπαμπά μου ότι θέλω τον κάνω''. Ξέρουν πως να σαγηνεύουν φτιάχνοντας φράντζες λοξές, βάφοντας τα νύχια Γαλικά, φορώντας καμπαρντίνες στο χρώμα του εδάφους, δαχτυλίδια με πέτρες τετράγωνες, κολάν γυαλιστερά μαύρα, φορέματα εφαρμοστά, όλα στο βωμό της αυτοεπιβεβαίωσης- εντάξει δεν αφορά όλες αλλά είμαι καμένος.
Σαν έρχεται η δικιά σου σου λέει ότι σκέφτεσαι πολύ- δεν ήξερα πως αυτό είναι κακό -μάτια υγρά , φωνή τρυφερή τα ξεχνάς όλα.
Στο δικό σου στίβο μάχης δοκιμάζεις σενάρια εναλακτικά χιλιάδες, οχτακόσιες λύσεις πιθανές σε προβλήματα βασανιστικά, δουλεύεις καλοκαιρια και χειμώνες και γιορτές κι αργίες με παγωνιά και με κάψα, με βροχή και ήλιο , στον ξύπνιο και στον ύπνο, ανέχεσαι τούβλα , ξεροκέφαλους , ανεγκέφαλους κι ακέφαλους εντελώς και ξαφνικά σούρχεται η φλασιά και της λες ΄΄Ξέρεις μήπως έχεις λάθος εδώ;'', αυτή τρελαίνεται και βάζει τις φωνές, σου λέει μη πειράζεις το παιχνιδάκι μου, που ακούστηκε οι άσχετοι και οι αδαείς να ανακατεύονται με πράγματα που δεν τους κόβει, δε μπορεί δε γίνεται, μείνε μακριά, νεύρα φασαρίες, φωνές όλα για το άθλιο κι ελεεινό παιχνίδι της ανωτερώτητας και της υπεροχής.
Όμως εσύ έχεις ήδη βρει δρόμους και οδούς και μονοπάτια γαι να την παρακάμψεις, να την προσπεράσεις , να την αφήσεις πίσω, αυτή ξέρει έναν τρόπο μοναχά να κινείται, δεν αλάζει δεν εξελίσεται, δεν μαθαίνει, σε κοιτάζει θλιμένα, μαύρα μαλιά ανεμίζουν, θες να γυρίσεις , να γίνεις κομάτια, να δώσεις άλλη μια ευκαιρία, μα δε γίνεται, το σώμα αντιδρά , ο οργανισμός αντιστέκεται, το αυτοκίνητο κορνάρει, πρέπει ν΄ανέβεις να φύγεις μπροστά - πάντα μπροστά- την κοιτάς όπως απομακρύνεσαι να μικραίνει και να μικραίνει, όλα θολώνουν, κάτι φωνές ακαθόριστες, η ζέστη αλοιώνει τα πάντα, οι φιγούρες εξατμίζονται, μια πέτρα ασήκωτη πέφτει πάνω στη καρδιά, στο τέλος δε φαίνεται τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου