KΥΚΛΟΣ

Από τότε που έβγαλα το βιβλιαράκι μου νιώθω ότι έχω πάθει κάτι, οι φίλοι διαβάζουν αυτά που γράφω στο internet και με ρωτούν άμα είμαι καλά, ένας τύπος που σκαλίζει πεπόνια κάπου στα Τρίκαλα, εκεί που λένε ότι το χώμα είναι πετρώδες και κάνει γλυκά  τα φρούτα, με ρωτά αν  αυτά που γράφω είναι αλήθεια, ένας ταξιτζής, παλιός συμφοιτητής,  μου λέει πως διάβασε  το βιβλίο μονορούφι  ένα πρωί στο κιόσκι, στο κήπο του, πριν ξυπνήσουν τα παιδιά, πίνοντας καφέ και πολύ του άρεσε,  γράματα έρχονται στο σπίτι μου, ένας δικαστικός  με διάβασε κι εγώ τρόμαξα όταν είδα το  ''εφέτης''  στο φάκελο, σκέφτηκα '' Τί έκανα πάλι ;'', κάποιος δε μου παίρνει τίποτα για να κάνει τη φορολογική μου δήλωση, άλλος φτιάχνει τζάμπα το mp3 μου ,  μια γυναίκα με καλεί στο σπίτι της στην  Αθήνα, στη Κηφισσιά,  ένας άλλος μου λέει ''Αυτά που γράφεις πρέπει νάναι αυτοβιογραφικά'', αρχίζω ν'  ανυσηχώ.

Εγώ έχω συνηθίσει να περνώ την ώρα μου στο αεροδρόμιο βλέποντας τον κόσμο, εκεί είχα γνωρίσει κάτι τύπους απ την Αλάσκα που ήρθαν στην Ελλάδα  πετώντας λέει πάνω απ τη Σιβηρία για να κόψουν δρόμο επειδή η  γη είναι στρόγγυλη, κάτι τέτοιο. Δούλευαν σε κάτι αγωγούς πετρελαίου που περνούσαν  μέσα από φαράγγια και λαγγάδια κι ένα κορίτσι απ το Μαϊάμι  είχα γνωρίσει που πετούσε εικοσιτέσσερις ώρες κι είχε φλιπάρει και κάτι ωραίες Κινέζες που είχαν έρθει μέσω Τουρκίας.

Άλοτε πάλι χάζευα στις οθόνες των πολυκαταστημάτων αμάξια να κάνουν ελιγμούς ανάμεσα σε ερείπια τσιμεντένια κτιρίων που κατέρεαν, άλλα έβγαιναν μέσα από φλόγες, πουλιά κουβαλούσαν στις φωλιές τους λουλούδια και καρπούς χρωματιστούς, γυαλιά  πολύχρωμα και κελύφη σκαθαριών, πειρατές απ τη Σομαλία κι απ' την Υεμένη έπλεαν ανάμεσα σε καρχαρίες, σε θάλασσες εξωτικές, κρουαζιέρες στο Νείλο κι επισκέψεις  στις κλειστοφοβικές πυραμίδες, αγκωνάρια πελώρια και πέτρες τετράγωνες ψηλά στο Μάτσου Πίτσου,  βράχοι κάθετοι, ψάρια σε ενυδρεία, χαλίκια και πετραδάκια όλα ανακατεύονταν μπροστά στα μάτια μου.

Έχω συνηθίσει να περνώ μοναχός τα Καλοκαίρια στη πολυκατοικία μου, βλέποντας καθιζήσεις και ρωγμές, σωλήνες πλαστικούς  και τσιμεντένιους, διαροές και υδραυλικούς, στα μπαλκόνια ζάρια πετιούνταν πάνω σε τραπέζια, γάτες θαμένες ανάμεσα σε σακούλες σκάλιζαν τα σκουπίδια, ένας τραγουδιστής που δούλευε παλιά στο ''Λιόλιο'', στη Λαμπράκη μούλεγε πως τον είχε πετάξει ένα αυτοκίνητο δέκα μέτρα μακριά ένα πρωϊνό που σχολούσε απ τη δουλειά. Στις ταβέρνες έβλεπα τα ζευγάρια, τα παιδιά τους χάιδευαν σκύλους, άλλα κοιμόντουσαν αμέριμνα,  κι εγώ σκεφτόμουν ''Να λοιπόν τι κάνουν οι άλλοι''.  Ύστερα με καλούσαν μάρτυρα σε κάτι δικαστήρια κι έβλεπα το μεσημέρι, όταν ο κόσμος έφευγε μπουκάλια και κουτάκια, ποτήρια πλαστικά και λεκέδες από καφέ στα σκαλιά, χαρτοπετσέτες και καπάκια και καλαμάκια, αποτσίγαρα και σκουπίδια παντού.

Στα αστικά συναντούσα κορίτσια ωραία μαυρισμένα με ώμους γυμνούς κι ένιωθα σα να τις χαϊδεύω, τα μαλλιά τους μύριζαν όμορφα, ένα κάρο φουρκέτες τα συγκρατούσαν, σαν περνούσαν μπροστά από εκκλησιές σταυροκοπιούνταν,  έπειτα έβγαζαν διάφανα μπουκαλάκια κι έριχναν σταγόνες απάνω τους, ενώ γύρω στους δρόμους ταβλάνια και πικροδάφνες κι ακακίες άνθιζαν μες τη κάψα και το κατακαλόκαιρο κι εγώ τριγυρνούσα σα φάντασμα την Αριστοτέλους όπου κάποτε νόμιζα ότι είδα έναν πεθαμένο να πίνει καφέ.

Τώρα όμως αισθάνομαι ότι πρέπει να φύγω κάποια στιγμή απ΄ αυτό το μέρος, να πάρω τους δρόμους, να δω τι γίνεται παραέξω, πάρτι στην Ασπροβάλτα, κύματα επικίνδυνα στην παραλία της Κατερίνης, βράχοι κατά το Αγγελοχώρι, εξοχικά στο Πολύχρονο, μαγαζιά νυχτερινά στη Καλιθέα, λεωφόροι ανοιχτοί, χόρτα ξερά στην άκρη των δρόμων, γάτες και φίδια σκοτωμένα, κορυδαλλοί κάνουν αμμόλουτρα, αέρας δροσερός στο πρόσωπο, φύλλα στροβιλίζονται ψηλά, φάλλαγες πουλιών από πάνω, διαδρομές νευρωτικές, σα να κλείνει ένας κύκλος......