ΠΥΡΓΟΙ

''Εδώ όλα έτσι είναι οργανωμένα, ώστε να προξενούν στον κόσμο φόβο

κι όταν κανείς είναι ξένος του φαίνονται όλα τα εμπόδια αξεπέραστα''.

Φραντς Κάφκα '' Ο πύργος'' κεφ. 18.

Εκεί μέσα είναι κλεισμένοι, από κει ελέγχουν το σύστημα και διαφεντεύουν τον κόσμο.

Χαμένοι μες τους φακέλους τους για μέρες και νύχτες μελετούν κανονισμούς και νομοθεσίες, τροποποιήσεις και κώδικες διάφορους, παλεύουν με λέξεις και ερμηνείες, αυτοί είναι κομμάτια αναπόσπαστα του μηχανισμού, σφραγίδες κι αιτήσεις στα γραφεία τους, καφέδες τσιγάρα κι άλλα διεγερτικά για συντροφιά τους, κοιτάζουν εγγυήσεις κι αναβολές, ξεψαχνίζουν υποθέσεις, τις κοιτούν απ΄ όλες τις μεριές , δεν τους ξεφεύγει αυτούς τίποτα, ανεβοκατεβαίνουν ασανσέρ αρχαία που τρίζουν εφιαλτικά, ψάχνουν βιβλία παλιά, σκονισμένα.

Μέσα στους πύργους βρίσκονται στο στοιχείο τους, ξεκομμένοι απ τον έξω κόσμο για τον οποίο αδιαφορούν, περιμένουν για χρόνια και δεκαετίες μέχρι να πετύχουν το στόχο τους, ξέρουν αυτοί, έχουν υπομονή ανεξάντλητη, παίζουν στα χέρια τα χοντρά τους γυαλιά, στριφογυρνούν στις καρέκλες τους, περιπλανώνται με ευχαρίστηση στους δαιδαλοδιάδρομους των νομοθεσιών, αυτοί ρυθμίζουν τα πράγματα, μπορεί το σύστημα να μην δουλεύει πολύ γρήγορα αλλά είναι ευχαριστημένοι, το απολαμβάνουν μ όλες τις αρτηριοσκληρώσεις του.

Άμα βρεθείς μπροστά τους σε κοιτάζουν αφ υψηλού ''Τι φρούτο είναι αυτό πάλι'',  σου ζητούν έγγραφα κι αποδείξεις, ''Στην τάδε οδό μένετε, σ αυτό το νούμερο, σε ποιον όροφο, εσείς δεν έχετε έναν σκύλο που γαβγίζει όλη νύχτα, όλοι σας τέτοιοι είστε στη πολυκατοικία σας, τι γράμματα είναι αυτά κύριε!!!'' δε μπορείς να πεις τίποτα, τα ξέρουν όλα αυτοί, δεν τους ξεγελά το ένστικτό τους, δε ξέρεις πως να φερθείς, αν υψώσεις τον τόνο τρελαίνονται, άμα είσαι πολύ ήσυχος νιώθουν ότι μπορούν να ξεσπάσουν όλη την οργή τους πάνω στα τιποτένια πλάσματα που ενοχλούν την τάξη, αυτήν την τάξη που έχουν με τόσο κόπο στήσει.

Κοιτάζουν τα δικαιολογητικά σου, ανοίγουν οθόνες υπολογιστών, πόρτες τρίζουν, τύποι κουστουμαρισμένοι μπαίνουν, ''Τι τον έφερες αυτόν εδώ; !'', σε στέλνουν αλλού, ανεβαίνεις σκάλες, περνάς από πόρτες που κλείνουν σα δαγκάνες πίσω σου, κάμερες σε κοιτούν, φωτάκια σε παρακολουθούν, γυναίκες αγέρωχες περνούν από δίπλα σου, κοιτάνε φακέλλους, δε καταδέχονται ούτε μια ματιά να σου ρίξουν, περνούν τα μαλλιά τους ανάμεσα στα δάχτυλα καθώς σκέφτονται, περιβάλλον αποστειρωμένο τριγύρω, όλα ξένα σου φαίνονται κι απόκοσμα σ αυτούς τους πύργους από τσιμέντο και γυαλί.

Άμα τύχει και πας στα σπίτια τους άλλοι πύργοι κατά κει, φράχτες θεόρατοι, αναρριχώμενα σκαρφαλώνουν μέχρι απάνω ψηλά, πουλιά στριγγλίζουν κρυμμένα στα φυλλώματα, σκύλοι πελώριοι σαν κέρβεροι εμφανίζονται, συστήματα συναγερμού ουρλιάζουν, τελικά μπαίνεις από κάπου, αγάλματα επιφανών στις εισόδους, οι παππούδες τους ήταν δήμαρχοι και βουλευτές κάποτε, σε πιάνει δέος.

Αλλά το πραγματικό τους βασίλειο είναι οι πύργοι των δικαστηρίων, εκεί μέσα έχουν δικαιώματα ζωής και θανάτου, κακομοίρηδες σέρνονται στους διαδρόμους, κοιτάνε αίθουσες αδειανές και καρέκλες που χάσκουν μοναχές τους, αστυνομικοί έξω από τους χώρους όπου εκδικάζονται υποθέσεις, οι άρχοντες του μηχανισμού στέκονται στη έδρα τους, οι κακομοίρηδες είναι καταδικασμένοι προτού ακόμα ανοίξουν το στόμα τους, απορώ πως κατάφεραν να επιβιώσουν ως τώρα.

Αποφάσεις βγαίνουν, ποινές πέφτουν σαν τσεκούρια, κεφάλια σκυμμένα, μανάδες κλαίνε χειροπέδες περνούν σε χέρια, κάποιος πάει να πει κάτι, τα λυκόσκυλα του συστήματος επιβάλουν την τάξη ''Καθίστε κάτω κύριε!'', κατάδικοι φεύγουν από πόρτες μυστικές, οδηγούνται σε φυλακές υγρές και σκοτεινές, οι συγγενείς θέλουν να φωνάξουν, μα καταπίνουν τα λόγια τους.

 Οι τύποι από ψηλά ελέγχουν, λίγο δράμα δεν πειράζει, δίνει χρώμα στη σκηνή, δεν υπάρχει χώρος για τύψεις, η τάξη πρέπει ν αποκατασταθεί, λέξεις εκτοξεύονται μελετημένες, ραφιναρισμένες από χρόνια και χρόνια,  λόγια που πρέπει να καρφωθούν στο μυαλό κάποιων για να μην το ξανακάνουν, δεν αξίζουν αυτοί τον οίκτο και την επιείκεια, ας πρόσεχαν, με ποιο δικαίωμα τάραξαν την ησυχία του μηχανισμού, δεν τους παίρνει, ας το καταλάβουν επιτέλους!