ΔΕ ΜΠΟΡΩ

Μπορεί να σε πληγώνει αλλά άμα νοιάζεσαι λίγο για τον εαυτό σου πρέπει να κάνεις κάτι.

Μπορεί να είναι ο πιο κοντινός άνθρωπος που μπορείς να φανταστείς αλλά έρχεται μια στιγμή που αναρωτιέσαι ''Τι κάνω εγώ μ αυτόν;'' κοιτάς τα λάθη του και παθαίνεις ίλιγγο, ζαλίζεσαι γιατί είναι άπειρα κι επαναλαμβανόμενα, σε κάποιους ταιριάζει η δυστυχία, κολυμπούν μέσα της ευχάριστα, δεν μπορείς να τα δίνεις όλα σ αυτούς για πάντα, δεν μπορούν νάχουν ευκαιρίες ανεξάντλητες όταν εσύ έχεις ματώσει για να πάρεις και μία έστω, έχεις πέσει και σηκώθηκες ξανά και ξανά μαζεύοντας τα κομμάτια σου, δεν είναι δίκαιο.

Δε μπορεί κάποιοι να τα βρίσκουν έτοιμα κι άλλοι να ανέχονται προσβολές και να το βουλώνουν για να γίνει η δουλειά τους, τότε που χρειάζονται απεγνωσμένα μια παράταση, τότε που χρειάζονται να τρέξουν γρήγορα με κάποιον τρόπο, να κερδίσουν χαμένο χρόνο, να γίνουν ρομπότ ενώ κάποιοι άλλοι παριστάνουν τους ζόρικους, δεν δίνουν λόγο σε κανένα για τις βλακείες τους, τις προσπερνούν σα να μη συμβαίνει τίποτα αδειάζοντας όποιον τους στήριξε, εκθέτοντας τον.

Όλα εδώ πληρώνονται καταπώς λένε, αν είχες υπομονή να περιμένεις, αν έκανες καλές επιλογές κι επέμενες σ αυτές, αν δοκίμασες κάτι καινούριο κι ας έτρεμαν τα πόδια σου σαν το άρχιζες, αν συνέχισες να δουλεύεις παρά τις φωνές και τα ουρλιαχτά του κόσμου που ήθελαν να σε αποσπάσουν απ το στόχο σου, αν δεν αναπαύτηκες όταν ήθελες ένα ποτήρι νερό και μια ανάσα αλλά δε γίνονταν γιατί θα έχανες το ρυθμό σου, αν κατάφερες να ξεχωρίσεις πέντε πράγματα στα οποία αξίζει να δοθείς ολόψυχα, αν είχες μια πιθανότητα και την κυνήγησες μέχρι τον Άδη κι ακόμα παραπέρα την ώρα που κάποιοι ήταν αραχτοί, αν συγκρατήθηκες και δεν έπεσες με τα μούτρα στα εύκολα που όλοι ήθελαν, αν κατάφερες να βρεις πάθος και ενέργεια και να κρατήσεις αναμμένη τη φλόγα μέσα σου, ε τότε κάποιοι δεν αξίζουν να είναι δίπλα σου, πως θα γίνει τώρα.

Δε είναι καλό να ανακατεύεις τη λάσπη του παρελθόντος όπως έχουν πει, μερικοί δε μπορούν να ξεχωρίσουν έναν κουβά παγωτό από έναν κουβά γεμάτο βούρκο, καθένας κάνει τις επιλογές του, μπορεί να ξόδεψες χρόνο, χρόνια, χρήμα αλλά άστα να πάνε στο διάβολο, δεν αξίζει να κοιτάς πίσω, κάποιοι περιμένουν το μάνα απ τον ουρανό, η ζωή περνά από δίπλα τους και χαμπάρι δεν παίρνουν, χαρακτήρες αλλοιώνονται στο πέρασμα του χρόνου, μπορεί και να τόχουν στα γονίδια και στο αίμα τους, απλά είναι καταδικασμένοι να ναι loosers, όλα είναι προκαθορισμένα, μην το ψάχνεις.

Υπήρξαν στιγμές που χρειαζόσουν τη στήριξη τους κι έβλεπες έκπληκτος να μη κάνουν τίποτα, τρελαινόσουν, χτυπούσες πόρτες και γκρέμιζες καρέκλες, φάνηκαν λίγοι, μη πούμε ότι τίποτα δεν ήτανε τυχαίο, ήταν τότε που έκανες και συ λάθη γιατί από κάπου έπρεπε να ξεκινήσεις, να καθαρίσεις το τοπίο, να δεις τι σου γίνεται,ν αλλάξεις ταχύτητες, απ το αργό στο γρήγορο κι αντίστροφα, να χωνέψεις αλλαγές, ν αφομοιώσεις μεταβολές που μπορούσαν να σε διαλύσουν.

Ήταν τότε που δε μπορούσες να χαλαρώσεις μέχρι να φτάσεις στο τέρμα, ήθελες να βρίσεις αλλά τα κατάπιες όλα, όμως δε μπορούσες να καταλάβεις τι στο δαίμονα έτρεχε με κάποιους δίπλα σου,

μέρες και νύχτες το σκεφτόσουν με το μυαλό μπλοκαρισμένο, με τη προσοχή σου αλλού εστιασμένη, προσπαθώντας να σκεφτείς με σκέψη κρύα, να ζυγίσεις σωστά την κρίσιμη στιγμή.

Μα έρχεται μια ώρα που λες ''Για στάσου ρε φίλε, για να κοιτάξουμε και σ αυτήν τη κατεύθυνση, τι γίνεται κατά δω, ποιοι είναι αυτοί που έχουν βολευτεί και τα θεωρούν δεδομένα όλα;''

Και τότε συνειδητοποιείς ότι κάτι πάει στραβά, δε γίνεται εσύ να κάνεις δουλειές σωστές λίγο πολύ πως να το πούμε αλλιώς, ο χρόνος τα αποδείχνει όλα κι άλλοι να ξεσκίζονται στις κουταμάρες, τεμπέληδες σύγχρονοι της εύφορης κοιλάδας.

Βλέπεις τριγύρω ανθρώπους υπέροχους που σ αγαπούν, εξελίσσονται αυτοί, φεύγουν μπροστά, τους χαίρεσαι, σκυλιάζεις να τους φτάσεις, ανθρώπους που δε σε πρήζουν, μπορείς να συνεννοηθείς, να κάνεις τη ζωή σου εύκολη, φτάνει πια με τους άλλους, δε μπορώ ρε αδερφέ.