Μια ώρα κάθε νύχτα κοιμάται το νερό στα ποτάμια και στις βρύσες και τρέχει ύσηχο και σιγαλό. Όποιος θέλει να πιει αυτήν την ώρα, πρέπει να το ταράξει με το χέρι για να το ξυπνήσει, γιατ΄αλλιώς το νερό αγαναχτεί και του παίρνει το νου του.
Ν. Πολίτη ''Παραδόσεις''
Κρήτη.
Σε μια ράχη λέει, στο Μακριόρος, σ' ένα απόκρημνο μέρος είναι δυο ζώνες από χορτάρι κι άγρια χαμόκλαδα. Όλο το καλοκαίρι είναι τα μέρη εκείνα καταπράσινα. Τα λεν νεραϊδόκηπους. Εκεί κάθονται οι νεράϊδες που ποτίζουν και σκαλίζουν τους νεραϊδόκηπους. Αλλού πάλι σε μια κορφή, κάτω από ένα γκρεμό ακούγεται μαι βουή από ξωτικά που χορεύουν μ' ανθρώπους που έχουν αρπάξει. Σ' άλλο μέρος, άμα πατήσει κανείς το πόδι του, τον αγκαλιάζουν και τον φιλούν κι ύστερα τον γκρεμίζουν από ψηλά στους βράχους. Σε κάτι σπηλιές έχει σκαλιά σκαλισμένα στα βράχια κι αλλού πρέπει να αφήσεις τις γούρνες γιομάτες κι ένα τάσι για να λουστούν αυτά τα πλάσματα. Στη Μύκονο οι γιαλούδες εμφανίζονται μέσα από ανεμοστρόβιλους που συνεπαίρνουν φύλλα κι αγκάθια κι ότι βρεθεί μπροστά τους. Στη Ζάκυνθο οι καλαμιές κουνιούνται απ' το γλυκό αεράκι και στα Καλάβρυτα έχει ένα λιθάρι θεόρατο που είναι κούφιο στη ρίζα του. Στις σπηλιές που είναι εκεί κάτω βλέπεις παντού κάτι πράγματα σαν αράχνες που λένε ότι είναι τα πανιά των ανεράϊδων. Στη Σάμο γυναίκες μ' άσπρα ρούχα γελούν πολύ γλυκά μέσα στ' αμπέλια, αλλού ακούγοντια ήχοι παράξενοι πίσω από παράθυρα κλειστά, μουριές στοιχειωμένες σειούνται μες τα θερισμένα χωράφια, τις βραδιές χωρίς φεγγάρι, ίσκιοι σαλεύουν πίσω από θάμνους και μια γυναίκα περπατά πότε γυμνή , πότε ντυμένη μ΄ ένα πουκάμισο.
Είχαν τότε τις ιστορίες τους να διηγιούνται μα και τώρα βλέπεις άλλα οράματα και θάματα. Γυναίκες με μάτια γαλάζια και πράσινα, φουστάνια μαυρόασπρα κι ωραία πόδια, κάποια μπαίνει ξαφνικά στον Άγιο Αθανάσιο και σου θυμίζει ξενύχτια, να ψάχνεις τσιγάρα στα περίπτερα και φαρμακεία διανυκτερεύοντα για πόνους στο μάτι και στο αυτί, τραγούδια τριγύρω, Sweet bird of paradise, the wind is delicious, close your eyes before we' ll begin, αεροπλάνα ανεβοκατεβαίνουν στη θάλασσα για να γεμίσουν νερό, πράσινοι υδάτινοι όγκοι ανεβοκατεβαίνουν και σκάνε μέσα σε γαλαρίες σαν αυτές που κρύβονταν ο Γιάννης Αγιάννης, άνθρωποι κοιμούνται κάτω από δέντρα, σκύλοι ξαπλώνουν μπροστα σε εισόδους κι οι γυναίκες φοβούνται να περάσουν, κορυδαλοί με περικεφαλαίες καμουφλάρονται στο έδαφος, στα καφενεία , κάτω από πλατάνια πανύψηλα κάποιοι πίνουν ούζα τα μεσημέρια και το βράδυ συνεχίζουν με ουίσκι και μεζέ σοκολάτα.
Στη τηλεόραση ο κάπτεν Κουκ περνά τα στενά της Μπατάβια αφού έχει ξεκολήσει απο το κοραλιογενές φράγμα, η Λα Νίνια ανεβάζει νερά γόνιμα στην επιφάνεια, καρχαρίες πλακώνουν κι ορμούν σ' ανθρώπους, κάποιας η βάρκα αναποδογυρίζει κι αυτή βρίσκεται να ισοροπεί στη ράχη του φονικού ψαριού, σαλαμάντρες πελώριες αρπάζουν παιδιά στα ποτάμια της Ιαπωνίας, κι άλλα πλάσματα σκοτεινά καιροφυλακτούν στις φυλλωσιές του Αμαζόνιου, παραλίες απέραντες και χάσματα αβυσαλέα στους βυθούς των ωκεανών, ταινίες περίεργες, ο Θωρ παλεύει με μια γριά και χάνει κι ύστερα δε μπορεί ν' αδειάσει ένα κύπελο που έχει μέσα τη θάλασσα ολόκληρη, ο Κύκλωπας φτάνει αγριεμένος στη σπηλιά του κι απιθώνει με πάταγο ένα δεμάτι ξυλα.
Στη Καβάλα συντριβάνια καθαρίζονται, άνθρωποι να βρίσκοντια γύρω σου κι ας μη μιλάνε κι απάνω στο κάστρο, τη νύχτα, ψηλά, πάνω απ τις καμάρες, το κρύο νερό μέσα στο αυλάκι σταματά να τρέχει και κοιμάται, γι αυτό και πρέπει να ρίξεις μια πέτρα μέσα για να το ξυπνήσεις.
Ν. Πολίτη ''Παραδόσεις''
Κρήτη.
Σε μια ράχη λέει, στο Μακριόρος, σ' ένα απόκρημνο μέρος είναι δυο ζώνες από χορτάρι κι άγρια χαμόκλαδα. Όλο το καλοκαίρι είναι τα μέρη εκείνα καταπράσινα. Τα λεν νεραϊδόκηπους. Εκεί κάθονται οι νεράϊδες που ποτίζουν και σκαλίζουν τους νεραϊδόκηπους. Αλλού πάλι σε μια κορφή, κάτω από ένα γκρεμό ακούγεται μαι βουή από ξωτικά που χορεύουν μ' ανθρώπους που έχουν αρπάξει. Σ' άλλο μέρος, άμα πατήσει κανείς το πόδι του, τον αγκαλιάζουν και τον φιλούν κι ύστερα τον γκρεμίζουν από ψηλά στους βράχους. Σε κάτι σπηλιές έχει σκαλιά σκαλισμένα στα βράχια κι αλλού πρέπει να αφήσεις τις γούρνες γιομάτες κι ένα τάσι για να λουστούν αυτά τα πλάσματα. Στη Μύκονο οι γιαλούδες εμφανίζονται μέσα από ανεμοστρόβιλους που συνεπαίρνουν φύλλα κι αγκάθια κι ότι βρεθεί μπροστά τους. Στη Ζάκυνθο οι καλαμιές κουνιούνται απ' το γλυκό αεράκι και στα Καλάβρυτα έχει ένα λιθάρι θεόρατο που είναι κούφιο στη ρίζα του. Στις σπηλιές που είναι εκεί κάτω βλέπεις παντού κάτι πράγματα σαν αράχνες που λένε ότι είναι τα πανιά των ανεράϊδων. Στη Σάμο γυναίκες μ' άσπρα ρούχα γελούν πολύ γλυκά μέσα στ' αμπέλια, αλλού ακούγοντια ήχοι παράξενοι πίσω από παράθυρα κλειστά, μουριές στοιχειωμένες σειούνται μες τα θερισμένα χωράφια, τις βραδιές χωρίς φεγγάρι, ίσκιοι σαλεύουν πίσω από θάμνους και μια γυναίκα περπατά πότε γυμνή , πότε ντυμένη μ΄ ένα πουκάμισο.
Είχαν τότε τις ιστορίες τους να διηγιούνται μα και τώρα βλέπεις άλλα οράματα και θάματα. Γυναίκες με μάτια γαλάζια και πράσινα, φουστάνια μαυρόασπρα κι ωραία πόδια, κάποια μπαίνει ξαφνικά στον Άγιο Αθανάσιο και σου θυμίζει ξενύχτια, να ψάχνεις τσιγάρα στα περίπτερα και φαρμακεία διανυκτερεύοντα για πόνους στο μάτι και στο αυτί, τραγούδια τριγύρω, Sweet bird of paradise, the wind is delicious, close your eyes before we' ll begin, αεροπλάνα ανεβοκατεβαίνουν στη θάλασσα για να γεμίσουν νερό, πράσινοι υδάτινοι όγκοι ανεβοκατεβαίνουν και σκάνε μέσα σε γαλαρίες σαν αυτές που κρύβονταν ο Γιάννης Αγιάννης, άνθρωποι κοιμούνται κάτω από δέντρα, σκύλοι ξαπλώνουν μπροστα σε εισόδους κι οι γυναίκες φοβούνται να περάσουν, κορυδαλοί με περικεφαλαίες καμουφλάρονται στο έδαφος, στα καφενεία , κάτω από πλατάνια πανύψηλα κάποιοι πίνουν ούζα τα μεσημέρια και το βράδυ συνεχίζουν με ουίσκι και μεζέ σοκολάτα.
Στη τηλεόραση ο κάπτεν Κουκ περνά τα στενά της Μπατάβια αφού έχει ξεκολήσει απο το κοραλιογενές φράγμα, η Λα Νίνια ανεβάζει νερά γόνιμα στην επιφάνεια, καρχαρίες πλακώνουν κι ορμούν σ' ανθρώπους, κάποιας η βάρκα αναποδογυρίζει κι αυτή βρίσκεται να ισοροπεί στη ράχη του φονικού ψαριού, σαλαμάντρες πελώριες αρπάζουν παιδιά στα ποτάμια της Ιαπωνίας, κι άλλα πλάσματα σκοτεινά καιροφυλακτούν στις φυλλωσιές του Αμαζόνιου, παραλίες απέραντες και χάσματα αβυσαλέα στους βυθούς των ωκεανών, ταινίες περίεργες, ο Θωρ παλεύει με μια γριά και χάνει κι ύστερα δε μπορεί ν' αδειάσει ένα κύπελο που έχει μέσα τη θάλασσα ολόκληρη, ο Κύκλωπας φτάνει αγριεμένος στη σπηλιά του κι απιθώνει με πάταγο ένα δεμάτι ξυλα.
Στη Καβάλα συντριβάνια καθαρίζονται, άνθρωποι να βρίσκοντια γύρω σου κι ας μη μιλάνε κι απάνω στο κάστρο, τη νύχτα, ψηλά, πάνω απ τις καμάρες, το κρύο νερό μέσα στο αυλάκι σταματά να τρέχει και κοιμάται, γι αυτό και πρέπει να ρίξεις μια πέτρα μέσα για να το ξυπνήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου