Οι ινδιάνοι λέει έβαζαν ονειροπαγίδες στις κούνιες των μωρών τους για να πιάνουν τα κακά όνειρα. Ίσως χρειάζεσαι μια ονειροπαγίδα όταν δε σε πιάνει ο ύπνος καθώς τα όνειρα μπερδεύονται με σκηνές στην ανοιχτή τηλεόραση όπου αστυνομικίνες βλέπουν εφιάλτες με εγκληματίες να τις κυνηγούν μέσα στο σπίτι, να ψάχνουν συρτάρια και να τρομάζουν τις γυναίκες σαν εμφανίζονται ξαφνικά σε καθρέφτες. Σ΄άλλα κανάλια ραδιόφωνα εκρύγνηνται ανατινάζοντας αεροπλάνα πάνω απ' τη Σκωτία, αλλού χιονοδρόμοι προσγειώνονται στις κορυφές βουνών κι από κει ξαμολιούνται προς τα κάτω ανάμεσα σε όγγους χιονιού για να τρακάρουν πάνω σε έλατα και πέτρες , αλλού πλοία φαντάσματα , γερμένα σε θάλασσες εξωτικές, άνθρωποι τρώνε φαγητά περίεργα,ταξιδεύουν σε στέγες φορτηγών, βρέχουν τα πόδια σε ποτάμια και ρυάκια.
Θες να υσηχάσεις με κάποιο τρόπο να ξελαμπικάρει το μυαλό, να κερδίσεις χρόνο, να ελέγξεις το φόβο, να γεμίσεις το ποτήρι της ψυχολογίας, να βγάλεις άλλη μια μέρα άλλη μια βδομάδα άλλο ένα καλοκαίρι, χωρίς να χάσεις επαφή με τα όνειρα που απειλούνται από λιποψυχίες , μικροψυχίες, υπολογισμούς, δειλίες και παγίδες κάθε λογής, στημένες σε κάθε βήμα.
Ξυπνάς τα χαράματα που δροσίζει χαιρετάς κάποια που κοιμάται δίπλα σου και ξαναπέφτεις ανάμεσα στα μαξιλάρια. Την έχεις γνωρίσει σ' ένα μέρος με κοπέλλες καθισμένες πίσω από παγκους, που κρατούν βουρτσάκια για να βάφουν άλλες γυναίκες, καθρέφτες και γυαλιά παντού, μπουκαλάκια και βάζα διάφορα, κορίτσια δοκιμάζουν δαχτυλίδια κι αρώματα, σεκιουριτάδες παραμονεύουν στις εξόδους μιλώντας σε ασυρμάτους , έτοιμοι να γραπώσουν και να δέσουν τους κλέφτες χειροπόδαρα.
Ξεκινάς μια μέρα με υποθέσεις χρονοβόρες που θέλουν χειρισμούς λεπτούς, κάτι δικαστήρια , μια έδρα άκαμπτη και σκληρή, αστάθεια κι αβεβαιότητα τριγύρω, όλα στον αέρα, το βράδι πας επιτέλους να την συναντήσεις σ' ένα διαμέρισμα κάπου στη παραλία.
Τα τζάμια αλλάζουν χρώματα στα πολυκαταστήματα, τυφλοί κυκλοφορούν ανιχνεύοντας και ψηλαφώντας το χώρο με τα ραβδιά τους, αμάξια μοναχικά στα φανάρια κι άλλα φρενάρουν γδέρνοντας τα λάστιχα στο δρόμο, το στόμάχι σφίγγεται. Κάποιοι διαλέγουν φρούτα πολύχρωμα σ' ένα μανάβικο, σκουπιδιάρικα αδειάζουν κάδους, έχεις χαθεί μες στα στενά, τηλεφωνείς , μια άλλη φωνή στο τηλέφωνο, ψάχνεις νούμερα και διευθύνσεις στους τοίχους, ένα θηροτηλέφωνο, ένας βόμβος στο αυτί , η πόρτα ανοίγει.
Το ασανσέρ στενό σε οδηγεί προς τον έβδομο, τριγμοί, κάτι χαραμάδες στην ακρη απ΄όπου χάσκει η άβυσσος, κάποια στιγμή το κλουβί σταματά, ανοίγεις, κουδούνια και διακόπτες στους τοίχους, χτυπάς αλλά κανένας δεν απαντά, κρότοι και ομιλίες σα να ακούγονται πίσω απ' την πόρτα, από ένα παράθυρο βλέπεις κεραίες και πιάτα δορυφορικά, κισσοί πράσινοι απλώνονται σκεπάζοντας τοίχους.
Τελικά η πόρτα ανοίγει αργά και τη βλέπεις, φουστάνι χακί, πόδια μακριά και μαυρισμένα, βραχιόλια κουδουνίζουν στον καρπό, ένα μαντήλι με χρώματα στο λαιμό, αλλά φορά μαύρα γυαλιά και νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά , θες να γυρίσεις πίσω και να τσακιστείς απ' τα μαρμάρινα σκαλιά σαν τους χιονοδρόμους τη νύχτα στην τηλεόραση, μα για μια ακόμα φορά δεν ακούς το ένστικτό σου που σου λέει ''Φύγε!''
Έτσι μπαίνεις στο διάδρομο και προχωράς σ' ένα δωμάτιο απ΄όπου ακούγονται ήχοι σα μουρμουρητά και σαν ρόγχοι και είσαι σίγουρος πως το ξέρεις αυτό το μέρος και τόχεις ξαναδεί κάπου.
Είναι άλλη μια ονειροπαγίδα.
Θες να υσηχάσεις με κάποιο τρόπο να ξελαμπικάρει το μυαλό, να κερδίσεις χρόνο, να ελέγξεις το φόβο, να γεμίσεις το ποτήρι της ψυχολογίας, να βγάλεις άλλη μια μέρα άλλη μια βδομάδα άλλο ένα καλοκαίρι, χωρίς να χάσεις επαφή με τα όνειρα που απειλούνται από λιποψυχίες , μικροψυχίες, υπολογισμούς, δειλίες και παγίδες κάθε λογής, στημένες σε κάθε βήμα.
Ξυπνάς τα χαράματα που δροσίζει χαιρετάς κάποια που κοιμάται δίπλα σου και ξαναπέφτεις ανάμεσα στα μαξιλάρια. Την έχεις γνωρίσει σ' ένα μέρος με κοπέλλες καθισμένες πίσω από παγκους, που κρατούν βουρτσάκια για να βάφουν άλλες γυναίκες, καθρέφτες και γυαλιά παντού, μπουκαλάκια και βάζα διάφορα, κορίτσια δοκιμάζουν δαχτυλίδια κι αρώματα, σεκιουριτάδες παραμονεύουν στις εξόδους μιλώντας σε ασυρμάτους , έτοιμοι να γραπώσουν και να δέσουν τους κλέφτες χειροπόδαρα.
Ξεκινάς μια μέρα με υποθέσεις χρονοβόρες που θέλουν χειρισμούς λεπτούς, κάτι δικαστήρια , μια έδρα άκαμπτη και σκληρή, αστάθεια κι αβεβαιότητα τριγύρω, όλα στον αέρα, το βράδι πας επιτέλους να την συναντήσεις σ' ένα διαμέρισμα κάπου στη παραλία.
Τα τζάμια αλλάζουν χρώματα στα πολυκαταστήματα, τυφλοί κυκλοφορούν ανιχνεύοντας και ψηλαφώντας το χώρο με τα ραβδιά τους, αμάξια μοναχικά στα φανάρια κι άλλα φρενάρουν γδέρνοντας τα λάστιχα στο δρόμο, το στόμάχι σφίγγεται. Κάποιοι διαλέγουν φρούτα πολύχρωμα σ' ένα μανάβικο, σκουπιδιάρικα αδειάζουν κάδους, έχεις χαθεί μες στα στενά, τηλεφωνείς , μια άλλη φωνή στο τηλέφωνο, ψάχνεις νούμερα και διευθύνσεις στους τοίχους, ένα θηροτηλέφωνο, ένας βόμβος στο αυτί , η πόρτα ανοίγει.
Το ασανσέρ στενό σε οδηγεί προς τον έβδομο, τριγμοί, κάτι χαραμάδες στην ακρη απ΄όπου χάσκει η άβυσσος, κάποια στιγμή το κλουβί σταματά, ανοίγεις, κουδούνια και διακόπτες στους τοίχους, χτυπάς αλλά κανένας δεν απαντά, κρότοι και ομιλίες σα να ακούγονται πίσω απ' την πόρτα, από ένα παράθυρο βλέπεις κεραίες και πιάτα δορυφορικά, κισσοί πράσινοι απλώνονται σκεπάζοντας τοίχους.
Τελικά η πόρτα ανοίγει αργά και τη βλέπεις, φουστάνι χακί, πόδια μακριά και μαυρισμένα, βραχιόλια κουδουνίζουν στον καρπό, ένα μαντήλι με χρώματα στο λαιμό, αλλά φορά μαύρα γυαλιά και νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά , θες να γυρίσεις πίσω και να τσακιστείς απ' τα μαρμάρινα σκαλιά σαν τους χιονοδρόμους τη νύχτα στην τηλεόραση, μα για μια ακόμα φορά δεν ακούς το ένστικτό σου που σου λέει ''Φύγε!''
Έτσι μπαίνεις στο διάδρομο και προχωράς σ' ένα δωμάτιο απ΄όπου ακούγονται ήχοι σα μουρμουρητά και σαν ρόγχοι και είσαι σίγουρος πως το ξέρεις αυτό το μέρος και τόχεις ξαναδεί κάπου.
Είναι άλλη μια ονειροπαγίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου