Μπορεί να μη το καταλαβαίνεις αλλά όταν δεν έχεις κοιμηθεί καλά κι όλο το σώμα είναι πιασμένο εκπέμπεις αδρεναλίνη κι οι γυναίκες το πιάνουν , νιώθουν την πίεση που υφίστασαι, όχι αυτή που σε καταβάλει αλλά αυτή που την ελέγχεις, εκπέμπεις κάτι τότε και στις γυναίκες αρέσει και σε πλησιάζουν και νιώθεις κι αλλη πίεση αλλά αυτή είναι ωραία.
Εγώ τουλάχιστον δεν έχω πρόβλημα όταν τις βλέπω με την άκρη του ματιού να με ανιχνεύουν προσπαθώντας να καταλάβω αν πρέπει να ακολουθήσω επιθετική η αμυντική στάση, αν πρέπει να το παίξω αδιάφορος, αν αξίζει το κόπο, αν έχει βάθος το πράγμα, καταλαβαίνεις πολλά προτού μιλήσουν κι άμα ανοίξουν το στόμα τους νιώθεις αν πρέπει να το σπρώξεις ή να το αφήσεις να πάει στο καλό, αν πρέπει να αρπάξεις την ευκαιρεία απ΄ το λαιμό, διαβάζεις τη σκέψη τους, προλαβαίνεις τις κινήσεις τους, αποφασίζεις αν πρέπει μετά τους ανιχνευτικούς γύρους να βαρέσεις στο ψαχνό, καλύτερα απ την αρχή ότι είναι να γίνει, άμα το αφήσεις να σέρνεται είναι όλο μπερδέματα, παίζεις με ανοιχτά χαρτιά κατά κανόνα αλλά πάντα πρέπει νάσαι απρόβλεπτος, εμένα τουλάχιστον έτσι μ αρέσει, όχι ότι έχω και μεγάλη πέιρα αλλά έκανα τα μεταπτυχιακά μου κοντά σε κάποιες, μαθαίνεις κάποτε.
Μετά είναι τα ωραία, τραγούδια σβουρίζονται στο μυαλό ''Είναι όμορφα εδώ κι από λάθος μπορεί να σωθώ'', τις βλέπεις να μπαίνουν στο σπίτι σου κι ο τόπος ημερεύει, σταματάτε για τα τσιγάρα της στο περίπτερο κοντά στο Βασιλικό Θέατρο τις Κυριακές τα απογεύματα κάτω από τη στοά που φτιάχνουν οι κίτρινες και καφετιές φυλλωσιές των πλατάνων, ξυπνάς τα χαράματα να κουβαλήσεις τους φακέλους για τη δουλειά της, ρίχνεις στον κάδο τα γυαλιά της και της δίνεις τα σκουπίδια, γυρνάς στο κρεβάτι και παλεύεις να υσηχάσεις μια σταλιά, ο χρόνος περνά, ανακαλύπτεις αλλαγές όπως ψηλαφείς το σώμα της αλλά δε λές τίποτα, είπαμε εδώ είμαστε, βέβαια αυτή δεν έχει το ίδιο πρόβλημα και μια ωραία πρωϊα, προειδοποιημένα ή απροειδοποίητα το σοκ δε διαφέρει και πολύ, ΄΄Ξέρεις εγώ τη κάνω''.
Αλλά ρε φίλε αυτή τη φορά ατύχησαν, δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομύριο να παρακαλέσεις, δε μπορώ δυο φορές το ίδιο έργο κι ας αρρωσταίνω τις γιορτές, τότε που τα σοκάκια είναι έρημα και οι είσοδοι των πολυκατοικιών έρημες κι αυτές με τα φυτά να αντανακλώνται στους καθρέφτες και τις μαρμάρινες σκάλες μοναχικές κι αυτές πλάι στο ασανσέρ κι απο τις κλειστές πόρτες μυρουδιές από χύτρες και κατσαρόλες ξεχειλίζουν στους διαδρόμους.
Δε παρακαλάω ρε φίλε ότι θέλει ας γίνει κι ας βωλοδένω σα στοιχειό τότε που το σώμα και το μυαλό σε προδίνουν και θες να πάρεις μια ανάσσα, ν΄ αλλάξεις ρυθμό και κατεύθυνση, τότε που τα αμάξια σου ρίχνουν νερό στα μούτρα σε μια στροφή του Φοίνικα κι ένας παππούς που κάνει όπισθεν σε γρεμοτσακίζει στη άσφαλτο ''Είσαι καλά αγόρι μου'' - ''Το παλεύουμε''.
Δε παρακαλάω ρε φίλε, δε μπορώ, δεν γίνεται, δε μ' ενδιαφέρει, ας καεί το σύμπαν ολόκληρο ας με τυφλώνει ο ήλιος στη Αριστοτέλους τότε που οι γραβατωμένοι στα κοσμηματοπωλεία γυαλίζουν πλακέτες να βάλουν απάνω τους δαχτυλιδάκια αστραφτερά κι οι κούκλες σαλεύουν στις βιτρίνες, οι σκύλοι δαγκώνουν λάστιχα αυτοκινήτων κι ένα τζιπάκι παίρνει παραμάζωμα έναν τύπο και τον παρασέρνει για ώρα πολύ πάνω στο οδόστρωμα, τότε που τα αμάξια κορνάρουν και βλέπεις το πρόσωπο σου παραμορφωμένο και κοματιασμένο σ' ένα κάθρέφτη, τότε που κόσμος περνά φορώντας αδιάβροχα βυσσινιά και κίτρινα και γαλάζια κι όλα γίνονται μες το μυαλό σαλάτα πολύχρωμη.
Εγώ τουλάχιστον δεν έχω πρόβλημα όταν τις βλέπω με την άκρη του ματιού να με ανιχνεύουν προσπαθώντας να καταλάβω αν πρέπει να ακολουθήσω επιθετική η αμυντική στάση, αν πρέπει να το παίξω αδιάφορος, αν αξίζει το κόπο, αν έχει βάθος το πράγμα, καταλαβαίνεις πολλά προτού μιλήσουν κι άμα ανοίξουν το στόμα τους νιώθεις αν πρέπει να το σπρώξεις ή να το αφήσεις να πάει στο καλό, αν πρέπει να αρπάξεις την ευκαιρεία απ΄ το λαιμό, διαβάζεις τη σκέψη τους, προλαβαίνεις τις κινήσεις τους, αποφασίζεις αν πρέπει μετά τους ανιχνευτικούς γύρους να βαρέσεις στο ψαχνό, καλύτερα απ την αρχή ότι είναι να γίνει, άμα το αφήσεις να σέρνεται είναι όλο μπερδέματα, παίζεις με ανοιχτά χαρτιά κατά κανόνα αλλά πάντα πρέπει νάσαι απρόβλεπτος, εμένα τουλάχιστον έτσι μ αρέσει, όχι ότι έχω και μεγάλη πέιρα αλλά έκανα τα μεταπτυχιακά μου κοντά σε κάποιες, μαθαίνεις κάποτε.
Μετά είναι τα ωραία, τραγούδια σβουρίζονται στο μυαλό ''Είναι όμορφα εδώ κι από λάθος μπορεί να σωθώ'', τις βλέπεις να μπαίνουν στο σπίτι σου κι ο τόπος ημερεύει, σταματάτε για τα τσιγάρα της στο περίπτερο κοντά στο Βασιλικό Θέατρο τις Κυριακές τα απογεύματα κάτω από τη στοά που φτιάχνουν οι κίτρινες και καφετιές φυλλωσιές των πλατάνων, ξυπνάς τα χαράματα να κουβαλήσεις τους φακέλους για τη δουλειά της, ρίχνεις στον κάδο τα γυαλιά της και της δίνεις τα σκουπίδια, γυρνάς στο κρεβάτι και παλεύεις να υσηχάσεις μια σταλιά, ο χρόνος περνά, ανακαλύπτεις αλλαγές όπως ψηλαφείς το σώμα της αλλά δε λές τίποτα, είπαμε εδώ είμαστε, βέβαια αυτή δεν έχει το ίδιο πρόβλημα και μια ωραία πρωϊα, προειδοποιημένα ή απροειδοποίητα το σοκ δε διαφέρει και πολύ, ΄΄Ξέρεις εγώ τη κάνω''.
Αλλά ρε φίλε αυτή τη φορά ατύχησαν, δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομύριο να παρακαλέσεις, δε μπορώ δυο φορές το ίδιο έργο κι ας αρρωσταίνω τις γιορτές, τότε που τα σοκάκια είναι έρημα και οι είσοδοι των πολυκατοικιών έρημες κι αυτές με τα φυτά να αντανακλώνται στους καθρέφτες και τις μαρμάρινες σκάλες μοναχικές κι αυτές πλάι στο ασανσέρ κι απο τις κλειστές πόρτες μυρουδιές από χύτρες και κατσαρόλες ξεχειλίζουν στους διαδρόμους.
Δε παρακαλάω ρε φίλε ότι θέλει ας γίνει κι ας βωλοδένω σα στοιχειό τότε που το σώμα και το μυαλό σε προδίνουν και θες να πάρεις μια ανάσσα, ν΄ αλλάξεις ρυθμό και κατεύθυνση, τότε που τα αμάξια σου ρίχνουν νερό στα μούτρα σε μια στροφή του Φοίνικα κι ένας παππούς που κάνει όπισθεν σε γρεμοτσακίζει στη άσφαλτο ''Είσαι καλά αγόρι μου'' - ''Το παλεύουμε''.
Δε παρακαλάω ρε φίλε, δε μπορώ, δεν γίνεται, δε μ' ενδιαφέρει, ας καεί το σύμπαν ολόκληρο ας με τυφλώνει ο ήλιος στη Αριστοτέλους τότε που οι γραβατωμένοι στα κοσμηματοπωλεία γυαλίζουν πλακέτες να βάλουν απάνω τους δαχτυλιδάκια αστραφτερά κι οι κούκλες σαλεύουν στις βιτρίνες, οι σκύλοι δαγκώνουν λάστιχα αυτοκινήτων κι ένα τζιπάκι παίρνει παραμάζωμα έναν τύπο και τον παρασέρνει για ώρα πολύ πάνω στο οδόστρωμα, τότε που τα αμάξια κορνάρουν και βλέπεις το πρόσωπο σου παραμορφωμένο και κοματιασμένο σ' ένα κάθρέφτη, τότε που κόσμος περνά φορώντας αδιάβροχα βυσσινιά και κίτρινα και γαλάζια κι όλα γίνονται μες το μυαλό σαλάτα πολύχρωμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου