'Oταν κάθεται μπροστά μου κάνα μωρό στο λεωφορείο σκέφτομαι '' Μη κουνιέσαι από κει παιδί μου'' φορώ τα ακουστικά μου, χαλαρώνω κι αρχίζει το παιχνίδι. Δαγκώνει τα χείλια, σταυρώνει τα πόδια, γλουτοί ωραίοι αποκαλύπτονται, μάτια θλιμένα κοιτούν έξω απ' το παράθυρο, χέρια μαλακά, κοτσιδάκια ψηλά στο κεφάλι σα λοφίο, πόζες σε γωνίες σα μοντέλο. Δεν έχω προτίμηση, καλά είναι και τα ζόρικα μικρά και τα αγρια κούγκαρ, τα επιθετικά- δεν αντέχω μόνο να με στριμώχνουν - αυτές που το παίζουν κάσπως τις αγνοείς και λιώνουν και μαραίνονται γιατί η προσοχή είναι το οξυγόνο τους. Σηκώνομαι να κάτσει κάνας γέρος ετοιμοθάνατος, αυτές με κοιτούν, ονειροπολώ ότι σώζω κανένα βλαμένο πιτσιρίκι που πάει να περάσει σα στραβό το δρόμο, η μαμά κλαίει, ο κόσμος με κοιτά, εγώ το παίζω σεμνός ''Δεν έκανα και τίποτα'', το μωρό έχει λιώσει, ο στόχος επετεύχθη.
Τους αρέσει να σχεδιάζουν, να βρίσκουν κόλπα , σε κοιτούν πίσω από παράθυρα, προσεγγίσεις περίεργες, κανονίζουν να φανεί το νούμερο σου για να πας στο δικό τους γκισέ, αγγίγματα με το πόδι, σκέφτονται ''Μα είναι βλήμα ο τύπος'', δοκιμάζουν να πιουν απ' το ποτήρι σου για να μάθουν τι σκέφτεσαι.
Αναρωτιόμουν πάντα τι κρύβουν οι όμορφες κάτω απ τη μάσκα τους κι έπειτα έμαθα ότι έχουν ανασφάλειες και φόβους που τις καταποντίζουν σε βάραθρα, ορμονικά λέει κι άλλα τέτοια κόλπα, ήθελα πάντα να μπω στο μυαλό των γυναικών μέχρι βαθειά πολύ, να δω πως σκέφτονται, πως μας βλέπουν, προσπαθείς να νιώσεις στον αέρα αν σε παίρνει να προχωρήσεις, το αισθάνεσαι στο σώμα τους, στις συσπάσεις του προσώπου, στο χρώμα της φωνής, στο περπάτημα, στο χαρτάκι που πετούν στο δρόμο, λες ''Άσε καλύτερα'' ή ''Τώρα πρέπει να χτυπήσω'', καρδιοχτύπια αγωνίες, τις βλέπεις στον ύπνο σου, οι ίδιες μουσικές ξανά και ξανά ώσπου τις πετυχαίνεις σε μια στάση και είναι το πιο φυσικό πράγμα, σα να τόχεις ξανακάνει, σα να τόχεις ξαναζησει, σκέφτεσαι πάλι, αν μ' αρέσει κι αυτή τη φορά θα παραδοθώ κι όταν τη ξαναβλέπεις όλα είναι εντάξει και πέφτεις πια κι όποιον πάρει ο χάρος. θες να νιώθει άνετα, να τις κάνεις τα χατήρια, να βρεις τι στο δαίμονα θέλει ακριβώς, τι της αρέσει, τι θέλει απ τη ζωή σου. Στο φιλί έχω λίγο πρόβλημα, παρακάτω είμαι καλός, τις πιάνει το μητρικό , θέλουν να σε προστατέψουν , να σ' αγκαλιάσουν - αυτό είναι το καλύτερό τους- αλλά κάθε φορά έχω το φόβο ότι θα μ' αφήσουν τίποτα γιορτές ή μες το καλοκαίρι και θα βωλοδέρνω σαν το ακέφαλο κοτόπουλο, δε θα απαντούν στο τηλέφωνο, αυτό που με σκότωνε έναν καιρό, άμα χάσεις μια φορά την αθωότητα σου δε την ξαναβρίσκεις και δε ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.
Το καλοκαίρι δεν αντέχουν τη ζέστη, γκρινιάζουν, σεντόνια και μαξιλάρια και δωμάτια δροσερά , μπουκάλια παγωμένα στη κατάψυξη , κλιματιστικά στο φουλ, σχέδια για ταξίδια στη Λευκάδα και στη Κεφαλονιά , στις Γαλάζιες σπηλιές, στη Πέργαμο και στη Μπαστιά και στη Τροία , στα Βιενέζικα δάση και στους καταράχτες του Ρήνου.
Έτσι περνά κι ο Αύγουστος σιγά- σιγά, τουρίστες κοιμούνται στα γρασίδια με τα μπαγάζια τους προσκέφαλο, σκύλοι ξενυχτισμένοι ορμούν στα αμάξια προτού πάνε για ύπνο το ξημέρωμα, άλλοι τρέχουν μες τα νερά στα ρέματα του Φοίνικα, φωτιές στη Χαλκιδική, βραχυκυκλώματα στα καλώδια της ΔΕΗ στον Εύοσμο, ακτινοβολία απ τις κολώνες, χημικά στη Σταυρούπολη , βυρσοδεψεία στο Καλοχώρι, καμινάδες και φλόγες στα διυληστήρια στην Ιωνία, άνθρωποι και κύματα στη παραλία κάρβουνα για να ψήσουν καλαμπόκια, γραφεία κηδειών, φωτογραφίες για μνήματα, παραλίες, γυναίκες, κορίτσια, πρόσωπα, όλα μπερδεύονται μες το μυαλό, όλα διαλύονται, όλα γίνονται ζελέ σε χρώμα λεμονιού.
Τους αρέσει να σχεδιάζουν, να βρίσκουν κόλπα , σε κοιτούν πίσω από παράθυρα, προσεγγίσεις περίεργες, κανονίζουν να φανεί το νούμερο σου για να πας στο δικό τους γκισέ, αγγίγματα με το πόδι, σκέφτονται ''Μα είναι βλήμα ο τύπος'', δοκιμάζουν να πιουν απ' το ποτήρι σου για να μάθουν τι σκέφτεσαι.
Αναρωτιόμουν πάντα τι κρύβουν οι όμορφες κάτω απ τη μάσκα τους κι έπειτα έμαθα ότι έχουν ανασφάλειες και φόβους που τις καταποντίζουν σε βάραθρα, ορμονικά λέει κι άλλα τέτοια κόλπα, ήθελα πάντα να μπω στο μυαλό των γυναικών μέχρι βαθειά πολύ, να δω πως σκέφτονται, πως μας βλέπουν, προσπαθείς να νιώσεις στον αέρα αν σε παίρνει να προχωρήσεις, το αισθάνεσαι στο σώμα τους, στις συσπάσεις του προσώπου, στο χρώμα της φωνής, στο περπάτημα, στο χαρτάκι που πετούν στο δρόμο, λες ''Άσε καλύτερα'' ή ''Τώρα πρέπει να χτυπήσω'', καρδιοχτύπια αγωνίες, τις βλέπεις στον ύπνο σου, οι ίδιες μουσικές ξανά και ξανά ώσπου τις πετυχαίνεις σε μια στάση και είναι το πιο φυσικό πράγμα, σα να τόχεις ξανακάνει, σα να τόχεις ξαναζησει, σκέφτεσαι πάλι, αν μ' αρέσει κι αυτή τη φορά θα παραδοθώ κι όταν τη ξαναβλέπεις όλα είναι εντάξει και πέφτεις πια κι όποιον πάρει ο χάρος. θες να νιώθει άνετα, να τις κάνεις τα χατήρια, να βρεις τι στο δαίμονα θέλει ακριβώς, τι της αρέσει, τι θέλει απ τη ζωή σου. Στο φιλί έχω λίγο πρόβλημα, παρακάτω είμαι καλός, τις πιάνει το μητρικό , θέλουν να σε προστατέψουν , να σ' αγκαλιάσουν - αυτό είναι το καλύτερό τους- αλλά κάθε φορά έχω το φόβο ότι θα μ' αφήσουν τίποτα γιορτές ή μες το καλοκαίρι και θα βωλοδέρνω σαν το ακέφαλο κοτόπουλο, δε θα απαντούν στο τηλέφωνο, αυτό που με σκότωνε έναν καιρό, άμα χάσεις μια φορά την αθωότητα σου δε την ξαναβρίσκεις και δε ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.
Το καλοκαίρι δεν αντέχουν τη ζέστη, γκρινιάζουν, σεντόνια και μαξιλάρια και δωμάτια δροσερά , μπουκάλια παγωμένα στη κατάψυξη , κλιματιστικά στο φουλ, σχέδια για ταξίδια στη Λευκάδα και στη Κεφαλονιά , στις Γαλάζιες σπηλιές, στη Πέργαμο και στη Μπαστιά και στη Τροία , στα Βιενέζικα δάση και στους καταράχτες του Ρήνου.
Έτσι περνά κι ο Αύγουστος σιγά- σιγά, τουρίστες κοιμούνται στα γρασίδια με τα μπαγάζια τους προσκέφαλο, σκύλοι ξενυχτισμένοι ορμούν στα αμάξια προτού πάνε για ύπνο το ξημέρωμα, άλλοι τρέχουν μες τα νερά στα ρέματα του Φοίνικα, φωτιές στη Χαλκιδική, βραχυκυκλώματα στα καλώδια της ΔΕΗ στον Εύοσμο, ακτινοβολία απ τις κολώνες, χημικά στη Σταυρούπολη , βυρσοδεψεία στο Καλοχώρι, καμινάδες και φλόγες στα διυληστήρια στην Ιωνία, άνθρωποι και κύματα στη παραλία κάρβουνα για να ψήσουν καλαμπόκια, γραφεία κηδειών, φωτογραφίες για μνήματα, παραλίες, γυναίκες, κορίτσια, πρόσωπα, όλα μπερδεύονται μες το μυαλό, όλα διαλύονται, όλα γίνονται ζελέ σε χρώμα λεμονιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου