(Το εξώφυλλο) σου έφερνε στο μυαλό εικόνες από καλοκαίρια με
θάλασσες πράσινες και κοριτσάκια που κολυμπούν στις ακτές της βόρειας Κρήτης
και τα μεσημέρια τρώνε ξινομιζύθρα και παξιμάδια. Εκείνες τις ακτές που λένε
πως τις έπνιξε το κύμα απ’ το ηφαίστειο της Σαντορίνης.
Κάποτε, κι ακόμα και
τώρα βρίσκεις ελαφρόπετρες στην
αμμουδιά. Κι άλλες εικόνες σου έφερνε στο νου από νησιά για τα οποία σου
αφηγούνταν παιδιά στο στρατό με ζεστά νερά και κόκκινα χώματα και θερμοκήπια,
νησιά που ρήμαξαν οι Αθηναίοι σε πολέμους τα πολύ παλιά χρόνια. Εικόνες
καλοκαιρινές από στέρνες στη μέση
χωραφιών που αδειάζουν και βλέπεις τα σκαλιά και τα τοιχώματά τους και από
λίμνες στεγνές κι από παιδιά που χορεύουν σκοπούς αρχαίους σε σπείρες και
κύκλους ατέλειωτους. Εικόνες από ασπρόμαυρες παλιές φωτογραφίες εργατών με το
φανελάκι που περνούν στέγες στα κεραμίδια κι από γριές που ανεβαίνουν
σκαλοπάτια σε νησιά κατάξερα όπου ο ήλιος λιώνει τις πέτρες και πυρπολεί το
σύμπαν και νιώθεις ότι έχει θολώσει ο κόσμος όλος. Και που θύμιζε το καλοκαίρι
στην πόλη που προσπαθείς να το σκοτώσεις γιατί σου κόβει πάντα τις υποθέσεις
στη μέση όπως διαβαίνεις τον βουβό Αύγουστο με το γαλάζιο σορτς και την άσφαλτο
να λιώνει κάτω απ’ τα πόδια…
Λίγες σκέψεις... από το νέο διήγημα "Πυρπόληση"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου