ΣΦΗΝΟΕΙΔΕΙΣ ΓΡΑΦΕΣ

Αυτό δε θα στο συγχωρήσουν ποτέ, το να έχεις αυτοπεποίθηση τους τρελαίνει, τους τυφλώνει, τους διαολίζει, δείχνει να είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που δεν τόχουν και θα σκάσουν, βλέπεις πράγματα αλλόκοτα, συμπεριφορές ανεξήγητες , παθαίνεις πλάκα, τρομάζεις, ΄΄ Σταμάτα να με παρενοχλείς !΄΄ σου λένε κάτι φίδια κολοβά, ΄΄ Θα το πω στο μπαμπά μου, θα σε πάω στο δικαστήριο, θα σου πάρω την άδεια, θα φέρω μάρτυρες!΄΄, νιώθουν ν΄ απειλούνται λες κι έχεις όρεξη ν ασχοληθείς μαζί τους, ψευδολογούν ασύστολα, χυδαία, δολοπλοκίες εξυφαίνουν πίσω από τη πλάτη σου, κίνητρα σκοτεινά συμβαδίζουν ,δε μπορούν να κρύψουν τη ζήλεια τους αυτοί που νόμιζες σαν ηλίθιος ότι σ αγαπούσαν, ναι καλά !

Ψίθυροι σε διαδρόμους σέρνονται, λυκοφιλίες και συμμαχίες, ελιγμοί και σκέρτσα κι ενέργειες που φαίνονται ανεξήγητες, δε προλαβαίνεις ανάσα να πάρεις, κουβέντες μισές, ριγμένες κατά τύχη κι αδιάφορα υποτίθεται στο τέλος, τη τελευταία στιγμή, όταν δε το περιμένεις, καρφιά και σφήνες και πρόκες και ταβανόπροκες και γραφές σφηνοειδείς ,  προδοσίες πέφτουν σύννεφο, πισώπλατα μαχαιρώματα, γυναίκες κομπλεξικές, αποτυχημένες, άντρες άβουλοι έχουν γίνει υποχείρια τους, πάνε τα σχέδια τους, τα κατάπιε ο θηλυκός δαίμονας, υπονοούμενα αηδιαστικά , βλέπεις κάποια στιγμή το πραγματικό τους πρόσωπο και σοκάρεσαι, λες ΄΄ Δεν είναι δυνατό να μου συμβαίνει αυτό !΄΄, δε σ' αντέχουν δίπλα τους, δε μπορούν να το κρύψουν, δε σε χωνεύουν τους χαλάς τη διάθεση, ΄΄ Μα τι αυθάδεια κι αλαζονεία είναι αυτή ρε φίλε, τι μας το παίζει σκληρός κι αμείλικτος, τι παριστάνει, γιατί ρωτά τόσα πολλά, τι στο δαίμονα  τον  νοιάζει, γιατί ξυπνά απ τα άγρια χαράματα να δουλέψει, τι είδους βενζίνη καίει ; !΄΄

Κανονικά θάπρεπε  νάναι  ευτυχισμένοι, τάχουν όλα υποτίθεται, τα ψυγεία τους γεμάτα, συνταγές περίεργες δοκιμάζουν όλη την ώρα ν ανανεώσουν την κορεσμένη τους όρεξη, οι ντουλάπες τους φουλαρισμένες, σπίτια τριώροφα και τετραώροφα με σχέδια αρχιτεκτονικά περίπλοκα, μπαλκόνια και πισίνες χαλασμένες πια- πάνε αυτά - ταξίδια ανά τον κόσμο και συνευρέσεις ερωτικές ποικίλες, δαχτυλίδια πολύτιμα περασμένα στα παχουλά τους δάχτυλα, τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία κάθε πρωί τρέχουν, σπουδάζουν στο εξωτερικό, τηλέφωνα υπερατλαντικά, υπερωκεάνια, υπερφυσικά κι όμως δεν είναι χαρούμενοι, τρελαίνονται μαζί σου, που τη βρίσκεις την όρεξη και συνεχίζεις και δουλεύεις Κυριακές κι αργίες, χειμώνες και καλοκαίρια, πως γίνεται να γεμίζεις τις μπαταρίες σου τόσο εύκολα, πως γίνεται να σε γουστάρουν οι μικρές κι οι μεγάλες, τα παιδιά κι οι γέροι κι οι μεσόκοποι αντάμα,  πως γίνεται να μη θυμώνεις, να μη πικραίνεσαι, να μην αντιδράς άσχημα, να τα ξεπερνάς όλα, να το γυρίζεις κατά κει που θέλεις πάντα, πως γίνεται να περνάς καλά με τόσο λίγα, γιατί να είσαι χαρούμενος, να σκορπάς την αγάπη σου δεξιά κι αριστερά απλόχερα μας την έχεις δώσει, αϊ στο διάβολο πια, φύγε από μπροστά μας!

Το παλεύουν, αγκομαχούν κουράζονται, τα τεράστια ανοικονόμητα σώματα τους ιδρώνουν, ξεφουσκώνουν μες  τ΄  άπειρα κιλά τους, τρέχουν όλη την ώρα στα φαρμακεία και στα νοσοκομεία, συνταγές  και χαπάκια και χάπια και παστίλιες και βιταμίνες και της παναγιάς τα μάτια κι εξετάσεις αλλεπάλληλες, στενόκαρδοι, ολιγόψυχοι, μικρόψυχοι, καιροσκόποι κι οπορτουνιστές, μηχανορράφοι και ζηλόφθονοι, φθονεροί και ζηλιάρηδες, ακολούθησαν τη πεπατημένη, πήγαν με το ρεύμα, έκαναν ότι κι όλοι οι άλλοι, δεν ήθελαν να ρισκάρουν, μια γενιά πλαδαρή και μαλθακή με ηθική ελαστική κι αμφίβολη γαλουχήθηκε όλα αυτά τα χρόνια.

Όμως οι στρατηγικές τους αποδειχτήκαν λανθασμένες, δεν ερμήνευσαν σωστά τους ανθρώπους και τη πραγματικότητα, δε τους βγήκε το πράγμα όπως το περίμεναν, στράβωσε στη πορεία, στα χωράφια τους ήρθαν πιο μάγκες και πιο καπάτσοι και πιο αδίστακτοι, τους έφαγαν λάχανο, τους έστειλαν αδιάβαστους, τους έκαναν τη ζωή κόλαση, οι συμβιβασμοί πληρώνονται , δε παραδέχονται τα λάθη τους, την αποτυχία τους, θάθελαν να γυρίσουν ξανά πίσω και να ξαναρχίσουν μα δε γίνεται, σπατάλησαν όλο τον πολύτιμο χρόνο και την ενέργεια τους στο βρόντο, ότι και να κάνουν δε μπορούν να γεμίσουν τις πηγές των προσδοκιών τους, απωθημένα άπειρα έχουν στοιβαχτεί βαθιά πολύ μέσα τους, βλέπεις τους φίλους τους και φρίττεις, κάτι τύποι αποτυχημένοι, ξεχασμένοι απ το θεό, τελειωμένοι, δοκιμάζουν ν΄ αλλάξουν κάτι δίχως πάθος και διάθεση μα δε μπορούν- λυπάμαι παιδιά!- πειραματίζονται, δειλιάζουν, διστάζουν, κωλώνουν ,τρέμουν ολόκληροι, δεν αντέχουν τη πίεση, τα χάνουν, τα παίζουν, γίνονται αξιολύπητοι, σέρνονται νωθροί και ράθυμοι- τα νεύρα μου!

Στη πραγματικότητα θάθελαν να ήτανε στη θέση σου, να είχαν μια ευκαιρία ακόμα να ξαναδοκιμάσουν, προσποιούνται ότι όλα είναι εντάξει μα το βλέπεις καθαρά στο βλέμμα τους ότι δεν είναι καλά, - συγνώμη αλλά τα ευτυχισμένα άτομα και ζευγάρια κάνουν μπαμ από μακριά κι είναι να τα χαίρεσαι !- όλα πληρώνονται κάποια στιγμή, η ζωή πέρασε πολύ γρήγορα, όλα μεταβλήθηκαν σ ένα φαύλο κύκλο απ όπου δε μπορούν ν΄ αποδράσουν πια, βιάστηκαν, δεν έχουν όραμα κι ηθικό και κουράγιο, περίμεναν όλα να είναι πιο εύκολα, δεν τους τόπε κανείς δεν τους προειδοποίησε, αιφνιδιάστηκαν, ξαφνιάστηκαν, αδειάστηκαν, σπατάλησαν πολύ ενέργεια σε λάθος στόχους,  νιώθουν τύψεις ,ενοχές αλλά πάντα κάποιος άλλος θα φταίξει, κάπου πρέπει να το ρίξουν κι εσύ εκεί σα μπάστακας, ο εύκολος στόχος, το κόκκινο πανί, ο ενοχλητικός, ο σπαστικός, ο ηλίθιος που γελά όλη την ώρα και μιλά ζωηρά, κι έχει εκείνη τη καταραμένη αυτoπεποίθηση που φαίνεται να είναι το πιο πολύτιμο πράγμα, βρίσκουν ένα σωρό προσχήματα να μη σε συναντήσουν, αλλάζουν δρόμο να μη βρεθούν μπροστά σου, δε το καταλαβαίνεις,  δε σε γουστάρουν, μη το ψάχνεις,  το τραβούν  μακριά, θέλουν να σ εκδικηθούν σα να τους σκότωσες τη μάνα ΄΄ Θα δεις εσύ εξυπνάκια, σα πολύ αέρα πήρες, θα σε φτιάξουμε,  θα σου κόψουμε  τη φόρα  μια και καλή !!΄΄.

Στην αρχή ήταν οδυνηρό, σε σοκάριζε, σ΄ αιφνιδίαζε, όλα γύρω κατέρρεαν, ο ουρανός γκρεμίζονταν, το σύμπαν διαλύονταν, αναρωτιόσουν τι δε πήγαινε καλά με σένα, τι είχες κάνει λάθος, δε φαίνονταν λογικό το σχήμα, έπρεπε να ψάξεις πολύ, να μαζέψεις πληροφορίες σκόρπιες από δω κι από κει, να κάνεις τους συσχετισμούς, να συνθέσεις το πάζλ, να λύσεις το γρίφο, να ερμηνεύσεις τα μηνύματα τα σημειώματα και τα χαρτάκια  και τις γραφές τις μυστήριες,  να φτιάξεις τη θεωρία σου για το πως δουλεύει το πράγμα, αλλά μετά μαθαίνεις, φυλάγεσαι, προσέχεις, έχεις το νου σου, το περιμένεις, το ψυλλιάζεσαι, δε κοιμάσαι τα βράδια, κάποιες συμπεριφορές και κάποια φαινόμενα επαναλαμβανόμενα αρχίζουν να εξηγούνται, σε κάποια στιγμή είναι σα να διαβάζεις ανοιχτό βιβλίο !

Τα ξερά κλαδιά καλύτερα να κόβονται, αυτοί που βγήκαν λίγοι ή σκάρτοι καλύτερα ν' απομακρύνονται όσο πιο γρήγορα, το τοπίο να καθαρίζει, άμα δε σε πιστεύουν άστο να πάει καλύτερα, κι έπειτα βλέπεις ότι τα μειονεκτήματα αρχίζουν σε πλεονεκτήματα να μετατρέπονται, ο τροχός πήρε μια βόλτα, τα πράγματα άλλαξαν με πολύ κόπο όλα αυτά τα χρόνια που έτρεξες σα παλαβός δίχως να προδώσεις τις αρχές σου, ξεκινά ν' αποδίδει όλη η προσπάθεια, αρχίζει να σε ανταμείβει, βρήκες το χρόνο τον πολύτιμο που χρειαζόσουν, τον έκλεψες όπου έπρεπε, δε γίνονταν αλλιώς  έτσι όπως είχε το πράγμα, όπως τόχανε φτιάξει, όπως σου τόχαν κληρονομήσει, έχεις βρει πλέον το δρόμο σου, το μηχανισμό λειτουργίας κι ανατροφοδότησης, έχεις μελετήσει τις αλλαγές στη διάρκεια του χρόνου και των εποχών που μεταβάλλονται, γνωρίζεις πια πως να κουμαντάρεις το μυαλό και τον οργανισμό σου, πώς να τον στρέφεις κατά κει που θες, πώς ν΄ ανεβαίνεις γρήγορα με ελάχιστη βοήθεια, πώς ν΄ αλλάζεις κατεύθυνση αυξομειώνοντας ταχύτητα κατά το δοκούν, προσαρμόζεσαι, έχεις βρει κανόνες για κάθε περίπτωση που ακολουθείς με φανατισμό, ξέρεις ότι θ' αποδώσουν.

Έχεις ξεχωρίσει τα καλά απ τη σαβούρα ,έμαθες ν΄ αξιολογείς, να διαλέγεις ,τόσα χρόνια σκοτώθηκες να ξεστραβωθείς, βλέπεις το επίπεδο τους και τους λυπάσαι πραγματικά,  έχεις γίνει επιλεκτικός και τους τη σπάει,   βρήκες πρότυπα ν' ακολουθήσεις, να μιμηθείς, να μελετήσεις, να ξεζουμίσεις, νιώθεις ότι τόχεις πια, έχεις βρει σταθερές ακλόνητες, φίλους βράχους που θα σε στηρίξουν ότι βλακεία κι αν κάνεις, που σ αγαπούν -αυτό κι αν είναι από τα άγραφτα- σε κάποιους αρέσεις όπως είσαι, χαίρονται πραγματικά, σε φτιάχνουν, δε μπορείς να φανταστείς πόσο ωραίο είναι αυτό!

 Καιρός ήταν, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω ότι κι αν γίνει, o χρόνος δουλεύει πια για  σένα -αυτό κι αν ήταν γύρισμα!- τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους βρίσκεις το σκοπό σου, η ζήλεια πια όσο ανυπόφορη και λυσσαλέα  είναι ένδειξη ότι είσαι στη σωστή κατεύθυνση,   δε χάνεις το μομέντουμ και τη φόρα,  ότι κι αν γίνει, πόρτες κλείνουν όμως άλλες ανοίγουν την ίδια στιγμή, μονοπάτια και δρόμοι πλαταίνουν, διευρύνονται, γίνονται λεωφόροι κ ι ορίζοντες ανοιχτοί κατά κει που γέρνει ο ήλιος, αεροπλάνα υψώνονται από πάνω  σε τροχιές κάθετες σα να γυρεύουν το θεό, τι γίνεται ρε φίλε!!!