Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ

Εντάξει λοιπόν ερωτεύτηκα ξανά, διπλή δόση πήρα αυτή τη χρονιά δεν έχω παράπονο.

 Ο Κώστας μου λέει ''Mη σκαλώσεις''  μα εγώ ξέρω ότι δεν έχω τέτοιο πρόβλημα, ο Βασίλης μου λέει μη λες σ' αγαπώ  αλλά εγώ το είπα κιόλας, το δύσκολο ήταν στην αρχή, μια ζαριά, είχα περάσει ζόρικο Καλοκαίρι και το χρειαζόμουν, δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω. Το μωρό με χειρίστηκε όμορφα, ας είναι καλά, δεν ήθελα να το πιέσω αλλά κάποιες φορές διεκδικείς με τρόπο ανορθόδοξο, δε γίνεται αλλιώς. Αν με είχε γειώσει απ την αρχή, θα ήταν  δύσκολο, θες κανα δυο μέρες να συνέλθεις, να ξεκόψεις, εγώ τουλάχιστον έτσι είμαι.

Πέρασα πάλι τα γνωστά, αυπνίες, χτυποκάρδια κι αμφιβολίες, υπερένταση, ρίγη κι αδυναμίες, έρπη γύρω απ τα χείλη, οι κασέτες υπέφεραν, τα cd διαλύθηκαν, τα Mp3 μπλόκαραν, χορδές σπάσανε στις κιθάρες, στη δουλειά δυσκολία να συγκεντρωθείς, ένας πιτσιρικάς μαθητής μου έβλεπε μια καρδούλα στη κόρη του ματιού μου, ένας άλλος είδε λέει ένα φως να βγαίνει απ το κεφάλι μου, τι βλέπουν κι αυτά τα παιδιά, σ' ένα αναλόγιο ψέλναμε και τα δίναμε όλα, είχα ενέργεια άφθονη, ''Πατριαρχείο'' είπε ο Άρης, ο κόσμος μας χάζευε, δε μπορούσα να πιάσω μια νότα πολύ χαμηλή κι έπιασα το στόμα σα να πονούσε το δόντι μου, ο Πέτρος διπλώθηκε απ τα γέλια, έπεσαν τα γυαλιά του κι έσπασαν, ένας παππάς μας αγριοκοιτούσε, παραλίγο να μας ξαποστείλουν. Πηγαίναμε για καφέ μετά, ένας τύπος χοντρός μας έλεγε για τον πατέρα του που τον είχαν στο Θεαγένειο με καρκίνο, τα είχε χαμένα, ζήτησε ένα τσιγάρο, ο χοντρός του αρνήθηκε, ακόμα έχει τύψεις.

Όλα ήταν αλλιώτικα  το σπαθί του Μεγαλέξανδρου μου φάνηκε ότι κινήθηκε στο άγαλμα στη παραλία, γύρω απ τα πανεπιστήμια γερανοί του μετρό κινούνταν σα πολιορκητικές μηχανές, στα Κάστρα, στην οδό Έκτορος, ζαρντινιέρες ξεραμένες, κτήρια με αλεξικέραυνα σκουριασμένα, σκύλοι έπαιρναν ένα πουκάμισο μαύρο κι έτρεχαν, σ' ένα μέρος γυναίκες με αρώματα βαριά κάθονταν αντίκρυ μου, τραβούσαν τις φούστες, ανέβαζαν το ντεκολτέ, κάποια προσπαθούσε να βγάλει μια αράχνη απ τα μαλιά της, επιδερμίδες διάφανες, ήθελες να βυθίσεις το χέρι σου μέσα τους, κοπέλλες με άσπρα φουστάνια έτρεχαν πάνω σε ποδήλατα στη Δελφών.

Μια φίλη με ρωτούσε αν είχα ανταπόκριση, αλλά εγώ δε χρειάζομαι τίποτα σπουδαίο, μερικές κουβέντες, ''Χίλια ευχαριστώ'' μ' ένα κάρο θαυμαστικά στο κατόπι ''Είσαι πολύ καλός''-'' Να προσέχεις'' τέτοια πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις ότι κάποιος νοιάζεται έστω λίγο για σένα, σ' έχει λίγο ανάγκη, άμα σε πάρει σβάρνα κάνα μηχανάκι μπορεί και να ρωτήσει τι κάνεις, πράγματα που σου επιτρέπουν σε μια στιγμή του χρόνου, σ' ένα δευτερόλεπτο  να ενωθείς νοητικά με το θυληκό στοιχείο και να απογειωθείς κι αυτό είναι υπέροχο.

Δεν υπήρχε περίπτωση  να το αφήσω ακόμα κι όταν όλα έδειχναν να  χάνονται κι ήθελα να κοιμηθώ για να μη σκέφτομαι. δε μπορούσα να το αφήσω, ο κόσμος είναι  τόσο άχαρος που δεν έχεις τη πολυτέλεια, πόρτες κλείνουν στα μούτρα σου, όλοι το παίζουν σκληροί και ζόρικοι, όλοι τρέχουν σα παλαβοί κι ούτε ξέρουν που πάνε, μπλόκα αστυνομικά κάτω από μια γέφυρα στη Κηφισσιά, ορυμαγδός πληροφοριών άχρηστων τριγύρω, βλέματα πονηρά,  αρπαχτικά παντού, γυναίκες θέλουν να σε εξαπατήσουν, να σε γδύσουν, να σε αδειάσουν, όλα γυρίζουν, όλα θολώνουν,  όλα διαλύονται, δεν υπήρχε περίπτωση

1 σχόλιο:

ΩΣΕΙ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Ο οδηγός κλείνει τα μάτια όλη την ώρα !» του ψιθύρισε σκύβοντας η γυναίκα που καθόταν στο απέναντι κάθισμα, - « σοβαρά;»  είπε  αυτός και κ...