Οι περισσότεροι καρχαρίες χρειάζονται να κολυμπούν συνεχώς για να
αναπνέουν και δεν μπορούν να κοιμηθούν πολύ, αν όχι καθόλου, χωρίς να
βουλιάξουν. Ένας μικρός αριθμός ειδών πρέπει να κολυμπά συνεχώς χωρίς ανάπαυση.
Από τη wikipedia
To καταλαβαίνω το κήτος πως αλλιώς μπορείς να ξεπεράσεις ένα κάρο εμπόδια αν δε κινείσαι συνεχώς, ατυχίες κι ατυχήματα, απογοητεύσεις, ψυχρολουσίες κι απορίψεις, φόβοι και φοβίες, ανυσηχίες κι αμφιβολίες, αισθήματα καλά κι άσχημα που πρέπει να αφομοιωθούν, τραβάς μπροστά, δε προλαβαίνεις να χαλαρώσεις , αναπαύεσαι εν κινήσει, γύρω αναρωτιούνται που πάει ο ιλίθιος, που να εξηγήσεις, δεν υπάρχει χρόνος, άμα χαράξεις πορεία πάει τέλειωσε, αφήνεις πίσω κάποιους που άνθησαν και μαράθηκαν γρήγορα, άλλους που έπαιξαν εκ του ασφαλούς, κι άλλους που βγήκαν λίγοι, κι άλλους που άλαξαν στην πορεία, κι άλλους που άραξαν, και γυναίκες που σε γείωσαν, σ' έστειλαν αδιάβαστο, ήθελαν να σε σβήσουν απ' το χάρτη.
Στη θάλασσα του τσιμέντου της πόλης, βροχές πιάνουν, οροσειρές βάφονται κόκκινες στη Δύση, οχήματα γλυστρούν στις κατηφόρες, νερά πετιούνται τριγύρω, πλάσματα περίεργα κυκλοφορούν, σκύλοι με μάτια διαφορετικά ένα γαλάζιο κι ένα σκούρο, γάτες κυνηγούν πουλιά στα πάρκα τα ξημερώματα, κοράκια κουβαλούν κομάτια κρέατος, φύλλα στροβιλίζονται στον αέρα, το Νational Geogrphic σε μικρογραφία, τύποι μυστήριοι με γυαλιά μαύρα και δόντια σαπισμένα πίνουν μπύρες, παραληρούν ασυνάρτητα, Πακιστανοί στρώνουν κουβέρτες κι απλώνουν πράγματα, Σομαλοί μασουλούν τσίχλες, Κινέζοι ξεροσταλιάζουν στα ίντερνετ καφέ, ξενυχτισμένοι βλέπουν σήριαλ ελληνικά κι Αμερικάνικα, μια γυναίκα λέει ότι κοιμάται ότι ώρες νάναι, φώτα στις βιτρίνες, φυτά εξωτικά στα λουλουδάδικα, μπένζαμιν κι ορχιδέες κι άλλα παράξενα με χρώμα βαθύ πράσινο της ζούγκλας, κοπάδια απο κορίτσια μικρούτσικα και πιο μεγάλα κυυκλοφορούν, σε κοιτούν βαθειά στα μάτια να δουν μες στο μυαλό σου,πλατινέ μαλιά, ζακέτες μαύρες, βραχιολάκια ινδιάνικα, ράχες ασημένιες, γυαλιστερές, σούρχεται να τα δαγκώσεις ξαφνικά.
Καμιά φορά αποκοιμιέσαι όπως σε παρασύρει το ρεύμα, να στανιάρεις λιγάκι, να ξεμπλοκάρει το μυαλό, να αδειάσει, να κλείσουν ρωγμές, να επουλωθούν τράυματα από δαγκωματιές ύπουλες πλασμάτων που παραμόνευαν σε περάσματα σκοτεινά για να πάρουν ένα κομάτι από τη σάρκα σου όπως κολυμπούσες αμέριμνος, οι πληγές επουλώνονται, το αλάτι κάνει τη δουλειά του, τα σημάδια μένουν για πάντα βέβαια, ελίσεσαι κουνώντας νωχελικά την ουρά, το πτερύγιο σκίζει το υγρό στοιχείο, αλάζεις κατεύθυνση, αντιλήψεις , δέρμα, από πάνω αφροί και κύματα, παλαβοί σέρφερ παλεύουν με τα κύματα και γρεμοτσακίζονται, σκιές απο τις σανίδες τους, θες να δοκιμάσεις τη γεύση τους, τρως ότι σαβούρα νάναι για να κρατηθείς, άλλοτε σε πιάνει αδηφαγία, η κυρία Δήμητρα φέρνει σοκολάτες απ' την Ελβετία όπου πήγε ταξίδι με το γυιο της '' Αυτές για τον Αποστόλη που του αρέσουν τα γλυκά'' η κυρία Λία φτιάχνει κάτι τυρόπιττες φοβερές με φύλλο σπιτικό, στο Ασβεστοχώρι κάτι ρεβύθια αξέχαστα σ' ένα ωραίο σερβίτσιο λευκό, κάτι κεφτεδάκια με μακαρόνια κι έπειτα χαλβάς σιμιγδαλένιος κι ένα παστίτσιο φοβερό στην Ηλιούπολη, είχα λυσσάξει, έκανε κρύο, το καταβρόχθισα σε κάτι σκαλιά, κατεβαίνοντας, δε θυμάμαι αν είχα χαρτοπετσέτες.
Και μετά συνεχίζεις , κατεβάζεις το κράνος σα τους οδηγούς της Φόρμουλα Ένα, δε κοιτάς γύρω, κλείνεις τ' αυτιά σε στριγγλιές και φωνές για καταστροφές και συντέλειες, αγνοείς πανικόβλητους και μίζερους κι αυτούς που τάπαιξαν, μπροστά μονάχα ο δρόμος, γέφυρες στη πίστα της Βαλένθια, τούνελ στη Σιγγαπούρη, δάση καταπράσινα στο Σίλβερστοουν, αμμόλοφοι στο Ντουμπάι, λίμνες σταχτιές και ποτάμια ασημένια στον Καναδά, επιτέλους ο χρόνος παύει να σέρνεται, τρέχει γρήγορα, ανεβάζει στροφές, ξεχύνεται φρενιασμένος, καλπάζει, ακούς το ποδοβολητό του, σαν τα πέταλα των αλόγων που τρέχουν στην ανοιχτωσιά κι η χαίτη τους ανεμίζει μαζί με τα χορτάρια, μπορείς πια να φύγεις σαν το καρχαρία που βυθίζεται στα γαλάζια νερά , σε μέρη ανεξερεύνητα, εκεί όπου δεν πήγε ποτέ κανείς, όλο και πιο πέρα όλο και πιο μακριά.
Από τη wikipedia
To καταλαβαίνω το κήτος πως αλλιώς μπορείς να ξεπεράσεις ένα κάρο εμπόδια αν δε κινείσαι συνεχώς, ατυχίες κι ατυχήματα, απογοητεύσεις, ψυχρολουσίες κι απορίψεις, φόβοι και φοβίες, ανυσηχίες κι αμφιβολίες, αισθήματα καλά κι άσχημα που πρέπει να αφομοιωθούν, τραβάς μπροστά, δε προλαβαίνεις να χαλαρώσεις , αναπαύεσαι εν κινήσει, γύρω αναρωτιούνται που πάει ο ιλίθιος, που να εξηγήσεις, δεν υπάρχει χρόνος, άμα χαράξεις πορεία πάει τέλειωσε, αφήνεις πίσω κάποιους που άνθησαν και μαράθηκαν γρήγορα, άλλους που έπαιξαν εκ του ασφαλούς, κι άλλους που βγήκαν λίγοι, κι άλλους που άλαξαν στην πορεία, κι άλλους που άραξαν, και γυναίκες που σε γείωσαν, σ' έστειλαν αδιάβαστο, ήθελαν να σε σβήσουν απ' το χάρτη.
Στη θάλασσα του τσιμέντου της πόλης, βροχές πιάνουν, οροσειρές βάφονται κόκκινες στη Δύση, οχήματα γλυστρούν στις κατηφόρες, νερά πετιούνται τριγύρω, πλάσματα περίεργα κυκλοφορούν, σκύλοι με μάτια διαφορετικά ένα γαλάζιο κι ένα σκούρο, γάτες κυνηγούν πουλιά στα πάρκα τα ξημερώματα, κοράκια κουβαλούν κομάτια κρέατος, φύλλα στροβιλίζονται στον αέρα, το Νational Geogrphic σε μικρογραφία, τύποι μυστήριοι με γυαλιά μαύρα και δόντια σαπισμένα πίνουν μπύρες, παραληρούν ασυνάρτητα, Πακιστανοί στρώνουν κουβέρτες κι απλώνουν πράγματα, Σομαλοί μασουλούν τσίχλες, Κινέζοι ξεροσταλιάζουν στα ίντερνετ καφέ, ξενυχτισμένοι βλέπουν σήριαλ ελληνικά κι Αμερικάνικα, μια γυναίκα λέει ότι κοιμάται ότι ώρες νάναι, φώτα στις βιτρίνες, φυτά εξωτικά στα λουλουδάδικα, μπένζαμιν κι ορχιδέες κι άλλα παράξενα με χρώμα βαθύ πράσινο της ζούγκλας, κοπάδια απο κορίτσια μικρούτσικα και πιο μεγάλα κυυκλοφορούν, σε κοιτούν βαθειά στα μάτια να δουν μες στο μυαλό σου,πλατινέ μαλιά, ζακέτες μαύρες, βραχιολάκια ινδιάνικα, ράχες ασημένιες, γυαλιστερές, σούρχεται να τα δαγκώσεις ξαφνικά.
Καμιά φορά αποκοιμιέσαι όπως σε παρασύρει το ρεύμα, να στανιάρεις λιγάκι, να ξεμπλοκάρει το μυαλό, να αδειάσει, να κλείσουν ρωγμές, να επουλωθούν τράυματα από δαγκωματιές ύπουλες πλασμάτων που παραμόνευαν σε περάσματα σκοτεινά για να πάρουν ένα κομάτι από τη σάρκα σου όπως κολυμπούσες αμέριμνος, οι πληγές επουλώνονται, το αλάτι κάνει τη δουλειά του, τα σημάδια μένουν για πάντα βέβαια, ελίσεσαι κουνώντας νωχελικά την ουρά, το πτερύγιο σκίζει το υγρό στοιχείο, αλάζεις κατεύθυνση, αντιλήψεις , δέρμα, από πάνω αφροί και κύματα, παλαβοί σέρφερ παλεύουν με τα κύματα και γρεμοτσακίζονται, σκιές απο τις σανίδες τους, θες να δοκιμάσεις τη γεύση τους, τρως ότι σαβούρα νάναι για να κρατηθείς, άλλοτε σε πιάνει αδηφαγία, η κυρία Δήμητρα φέρνει σοκολάτες απ' την Ελβετία όπου πήγε ταξίδι με το γυιο της '' Αυτές για τον Αποστόλη που του αρέσουν τα γλυκά'' η κυρία Λία φτιάχνει κάτι τυρόπιττες φοβερές με φύλλο σπιτικό, στο Ασβεστοχώρι κάτι ρεβύθια αξέχαστα σ' ένα ωραίο σερβίτσιο λευκό, κάτι κεφτεδάκια με μακαρόνια κι έπειτα χαλβάς σιμιγδαλένιος κι ένα παστίτσιο φοβερό στην Ηλιούπολη, είχα λυσσάξει, έκανε κρύο, το καταβρόχθισα σε κάτι σκαλιά, κατεβαίνοντας, δε θυμάμαι αν είχα χαρτοπετσέτες.
Και μετά συνεχίζεις , κατεβάζεις το κράνος σα τους οδηγούς της Φόρμουλα Ένα, δε κοιτάς γύρω, κλείνεις τ' αυτιά σε στριγγλιές και φωνές για καταστροφές και συντέλειες, αγνοείς πανικόβλητους και μίζερους κι αυτούς που τάπαιξαν, μπροστά μονάχα ο δρόμος, γέφυρες στη πίστα της Βαλένθια, τούνελ στη Σιγγαπούρη, δάση καταπράσινα στο Σίλβερστοουν, αμμόλοφοι στο Ντουμπάι, λίμνες σταχτιές και ποτάμια ασημένια στον Καναδά, επιτέλους ο χρόνος παύει να σέρνεται, τρέχει γρήγορα, ανεβάζει στροφές, ξεχύνεται φρενιασμένος, καλπάζει, ακούς το ποδοβολητό του, σαν τα πέταλα των αλόγων που τρέχουν στην ανοιχτωσιά κι η χαίτη τους ανεμίζει μαζί με τα χορτάρια, μπορείς πια να φύγεις σαν το καρχαρία που βυθίζεται στα γαλάζια νερά , σε μέρη ανεξερεύνητα, εκεί όπου δεν πήγε ποτέ κανείς, όλο και πιο πέρα όλο και πιο μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου