Αυτό για σένα ψάρι
Αλλά κι εσύ ρε ύστερα απο δεκάξι χρόνια που είμασταν μαζί δεν έπρεπε να μου το κάνεις αυτό με τον Κάρλος το τσακάλι απ' το Μπουένος Άιρες που γνώρισες σ' εκείνο το site όπου υποτίθεται ήθελε να μάθει ελληνικά κι εσύ τούδωσες το τηλέφωνό σου κι ύστερα πήρες την κάμερα για να σε βλέπει κιόλας και μιλούσατε το βράδυ όταν τηλεφωνούσε κι έβγαινες στο μπαλκόνι να μην ακούω τα Ισπανικά σας.
Δέν έπρεπε να μου πεις ότι φεύγεις, δε μπορούσα να το πιστέψω και σούχα πει ''Ανάθεμά σε!'' όπως είχα δει να λέει μια γυναίκα σε κάποιον σ ένα σήριαλ του BBC. Δεν έπρεπε να βγάλεις εκείνο το δίπλωμα το διεθνές για να οδηγείς στη Λατινική Αμερική όπου λένε ότι είναι άγρια τα πράγματα κι οι γκανγκστερς σκοτώνουν έτσι για πλάκα κι οι ζητιάνοι ορμούν στους οδηγούς στα φανάρια, εκεί στη χώρα με τις απέραντες πεδιάδες όπου φυσσούν οι άνεμοι του Ατλαντικού.
Καλά δεν είμασταν ρε βλάκα, θυμάσαι που δεν ήθελες να λέω ότι τάχουμε, θυμάσαι που μου είπες εκείνο το αστείο κι είχα διπλωθεί στο πάτωμα κι έκλαιγα απ' τα γέλια, θυμάσαι που μούφτιαχνες εκείνο το κους κους με τη Βορειοαφρικάνικη συνταγή κι εγώ έτρωγα ώσπου να σκάσω, θυμάσαι που χόρευες ''My wooman from Tokyo'' κλωτσώντας με μανία τον αέρα, θυμάσαι που σούφερνα σταγόνες για τον πόνο στο αυτί, σταγόνες για τον πόνο στο μάτι, σταγόνες για τον πόνο στο δόντι, τσιγάρα μες τα μαύρα μεσάνυχτα να μη ξεμείνεις, πάστες απ' τον Μίλτο, γαλακτομπούρεκα απ το Χατζή΄, θυμάσαι εκείνα τα τρίγωνα Πανοράματος που σούχα φέρει στη δουλειά κι εσύ τα καταβρόχθισες, θυμάσαι που σου διάλεγα ρούχα και φορέματα και παπούτσια και κραγιόν γιατί δε σ' έκοβε εντελώς, θυμάσαι εκείνον τον ιλίθιο που μας κορνάριζε μια Πρωτοχρονιά κάπου στις Σέρρες, θυμάσαι τότε που τρακάραμε και πήγαμε σ εκείνο το νοσοκομείο με τις κρυες νοσοκόμες να μας βγάλουν ακτινογραφίες κι είπες ''Πάμε να φύγουμε από δω'' θυμάσαι.
Θυμάσαι που έπαιρνες τα διπλώματα το ένα μετά το άλλο τότε που παραλίγο να κοπείς στο DALF, θυμάσαι εκείνη τη γυναίκα απ' τη χώρα των Βάσκων σ' εκείνο το φροντιστήριο των Ισπανικών, θυμάσαι που ακούγαμε Manu Chao ''Todo es mentira en este mundo'' ξανά και ξανά και ξανά είχα πάθει πλάκα μ εκείνο το κομάτι, θυμάσαι εκείνη την Πορτογαλίδα στην Κασσάνδρου που έβλεπε στο δορυφόρο τα κουλεμπρόνες, τα ατελείωτα σα φίδια που σέρνονται Βραζιλιάνικα σήριαλ, θυμάσαι τότε που μου στειλες εκείνο το μύνημα που με χτύπησε κατακέφαλα κι ύστερα τηλεφώνησες από κει κάτω κι έπειτα σε πήρα από κείνο το καρτοτηλέφωνο στη Μαρτίου κι ήθελα νάρθω να σε βρω μέσα απο ευρώπη κι Αμερική, all around the world, θυμάσαι τότε που μου τηλεφώνησες απο τη Ρώμη κι όταν γύρισες ήσουν κομάτια κι έπρεπε να σε συναρμολογήσω ξανά, θυμάσαι που φοβόσουν να βγεις απ το σπίτι στην αρχή, θυμάσαι που δεν μπορούσαμε να ξεκολήσουμε τότε ο ένας απ τον άλλον- τι ήταν κι εκείνο το πράγμα- κι ύστερα εγώ βαρέθηκα - έτσι είμαι ρε σόρρυ- αλλά κι εσύ δεν ήξερες που να σταματήσεις, δεν είχες μέτρο, πάντα το τραβούσες ώς τα άκρα μέχρι να χάσεις τον έλεγχο.
Θυμάσαι που πήγαμε εκείνο το ταξίδι στο Λονδίνο και σέ έψαχνα ανάμεσα στα Κινέζικα και μούχες σπάσει τα νεύρα, θυμάσαι τα σκυλιά που έτρεχαν στις λάσπες καθώς αποτραβιόταν η παλίροια στο Κάρντιφ, εκεί κοντά στο Εκκλησάκι που ' φτιαξαν οι Νορβηγοί ψαράδες κι οι ξυλέμποροι, θυμάσαι εκείνη τη νύχτα στο αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο μες τα φώτα και τις ταμπέλες που έδειχναν παρακάμψεις κι εξόδους που δε μου μιλούσες, μου την είχες στημένη πάλι, αλλά ρε ψάρι δεν είμαι τόσο χαζός πια, όχι τόσο έξυπνος όσο εσύ σίγουρα, αλλά είχα μάθει πως λειτουργούσες πλέον και σε περίμενα, μονάχα σκεφτόμουνα πως θα περάσω άλλο ένα καλοκαίρι μοναχός μου.
Νά ξέρεις ότι δεν άλλαξα σπίτι όπως μου σύστησε η φίλη σου, σκεπάζομαι με τα παπλώματα που μου άφησες, βλέπω το βιβλίο των DOORS που δεν πήρες μαζί σου και τ' άλλα βιβλία με τις αφιερώσεις και τις ημερομηνίες που έγραψες, έχω κι εκείνη τη φωτογραφία σε μια γωνιά που είχαμε τραβήξει στα μπόουλινγκ σ' εκείνο το μηχάνημα.
Ξέρω ότι ήθελες να με κάνεις να ζηλέψω για να ρθούμε πιο κοντά έπειτα, όμως εγώ μωρό μου δε ζηλεύω, ούτε εγώ δεν το ήξερα, απλά αφήνω πίσω μου ανθρώπους και πράγματα κι ότι δε μου λέει τίποτα πια, η αδερφή μου άλλωστε με λέει χοντρόπετσο.
Μονάχα τότε δεν άντεξα στα ''Μarks and Spencer'' όταν το άκουσα ''Je t' aime mi amore'' με χάλασε με τσάκισε, με έπνιξε, ήθελα να φύγω, να χαθώ, να εξαφανιστώ, γρεμοτσακίστηκα απ' τις σκάλες να μη το ακούω.
Αλλά κι εσύ ρε ύστερα απο δεκάξι χρόνια που είμασταν μαζί δεν έπρεπε να μου το κάνεις αυτό με τον Κάρλος το τσακάλι απ' το Μπουένος Άιρες που γνώρισες σ' εκείνο το site όπου υποτίθεται ήθελε να μάθει ελληνικά κι εσύ τούδωσες το τηλέφωνό σου κι ύστερα πήρες την κάμερα για να σε βλέπει κιόλας και μιλούσατε το βράδυ όταν τηλεφωνούσε κι έβγαινες στο μπαλκόνι να μην ακούω τα Ισπανικά σας.
Δέν έπρεπε να μου πεις ότι φεύγεις, δε μπορούσα να το πιστέψω και σούχα πει ''Ανάθεμά σε!'' όπως είχα δει να λέει μια γυναίκα σε κάποιον σ ένα σήριαλ του BBC. Δεν έπρεπε να βγάλεις εκείνο το δίπλωμα το διεθνές για να οδηγείς στη Λατινική Αμερική όπου λένε ότι είναι άγρια τα πράγματα κι οι γκανγκστερς σκοτώνουν έτσι για πλάκα κι οι ζητιάνοι ορμούν στους οδηγούς στα φανάρια, εκεί στη χώρα με τις απέραντες πεδιάδες όπου φυσσούν οι άνεμοι του Ατλαντικού.
Καλά δεν είμασταν ρε βλάκα, θυμάσαι που δεν ήθελες να λέω ότι τάχουμε, θυμάσαι που μου είπες εκείνο το αστείο κι είχα διπλωθεί στο πάτωμα κι έκλαιγα απ' τα γέλια, θυμάσαι που μούφτιαχνες εκείνο το κους κους με τη Βορειοαφρικάνικη συνταγή κι εγώ έτρωγα ώσπου να σκάσω, θυμάσαι που χόρευες ''My wooman from Tokyo'' κλωτσώντας με μανία τον αέρα, θυμάσαι που σούφερνα σταγόνες για τον πόνο στο αυτί, σταγόνες για τον πόνο στο μάτι, σταγόνες για τον πόνο στο δόντι, τσιγάρα μες τα μαύρα μεσάνυχτα να μη ξεμείνεις, πάστες απ' τον Μίλτο, γαλακτομπούρεκα απ το Χατζή΄, θυμάσαι εκείνα τα τρίγωνα Πανοράματος που σούχα φέρει στη δουλειά κι εσύ τα καταβρόχθισες, θυμάσαι που σου διάλεγα ρούχα και φορέματα και παπούτσια και κραγιόν γιατί δε σ' έκοβε εντελώς, θυμάσαι εκείνον τον ιλίθιο που μας κορνάριζε μια Πρωτοχρονιά κάπου στις Σέρρες, θυμάσαι τότε που τρακάραμε και πήγαμε σ εκείνο το νοσοκομείο με τις κρυες νοσοκόμες να μας βγάλουν ακτινογραφίες κι είπες ''Πάμε να φύγουμε από δω'' θυμάσαι.
Θυμάσαι που έπαιρνες τα διπλώματα το ένα μετά το άλλο τότε που παραλίγο να κοπείς στο DALF, θυμάσαι εκείνη τη γυναίκα απ' τη χώρα των Βάσκων σ' εκείνο το φροντιστήριο των Ισπανικών, θυμάσαι που ακούγαμε Manu Chao ''Todo es mentira en este mundo'' ξανά και ξανά και ξανά είχα πάθει πλάκα μ εκείνο το κομάτι, θυμάσαι εκείνη την Πορτογαλίδα στην Κασσάνδρου που έβλεπε στο δορυφόρο τα κουλεμπρόνες, τα ατελείωτα σα φίδια που σέρνονται Βραζιλιάνικα σήριαλ, θυμάσαι τότε που μου στειλες εκείνο το μύνημα που με χτύπησε κατακέφαλα κι ύστερα τηλεφώνησες από κει κάτω κι έπειτα σε πήρα από κείνο το καρτοτηλέφωνο στη Μαρτίου κι ήθελα νάρθω να σε βρω μέσα απο ευρώπη κι Αμερική, all around the world, θυμάσαι τότε που μου τηλεφώνησες απο τη Ρώμη κι όταν γύρισες ήσουν κομάτια κι έπρεπε να σε συναρμολογήσω ξανά, θυμάσαι που φοβόσουν να βγεις απ το σπίτι στην αρχή, θυμάσαι που δεν μπορούσαμε να ξεκολήσουμε τότε ο ένας απ τον άλλον- τι ήταν κι εκείνο το πράγμα- κι ύστερα εγώ βαρέθηκα - έτσι είμαι ρε σόρρυ- αλλά κι εσύ δεν ήξερες που να σταματήσεις, δεν είχες μέτρο, πάντα το τραβούσες ώς τα άκρα μέχρι να χάσεις τον έλεγχο.
Θυμάσαι που πήγαμε εκείνο το ταξίδι στο Λονδίνο και σέ έψαχνα ανάμεσα στα Κινέζικα και μούχες σπάσει τα νεύρα, θυμάσαι τα σκυλιά που έτρεχαν στις λάσπες καθώς αποτραβιόταν η παλίροια στο Κάρντιφ, εκεί κοντά στο Εκκλησάκι που ' φτιαξαν οι Νορβηγοί ψαράδες κι οι ξυλέμποροι, θυμάσαι εκείνη τη νύχτα στο αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο μες τα φώτα και τις ταμπέλες που έδειχναν παρακάμψεις κι εξόδους που δε μου μιλούσες, μου την είχες στημένη πάλι, αλλά ρε ψάρι δεν είμαι τόσο χαζός πια, όχι τόσο έξυπνος όσο εσύ σίγουρα, αλλά είχα μάθει πως λειτουργούσες πλέον και σε περίμενα, μονάχα σκεφτόμουνα πως θα περάσω άλλο ένα καλοκαίρι μοναχός μου.
Νά ξέρεις ότι δεν άλλαξα σπίτι όπως μου σύστησε η φίλη σου, σκεπάζομαι με τα παπλώματα που μου άφησες, βλέπω το βιβλίο των DOORS που δεν πήρες μαζί σου και τ' άλλα βιβλία με τις αφιερώσεις και τις ημερομηνίες που έγραψες, έχω κι εκείνη τη φωτογραφία σε μια γωνιά που είχαμε τραβήξει στα μπόουλινγκ σ' εκείνο το μηχάνημα.
Ξέρω ότι ήθελες να με κάνεις να ζηλέψω για να ρθούμε πιο κοντά έπειτα, όμως εγώ μωρό μου δε ζηλεύω, ούτε εγώ δεν το ήξερα, απλά αφήνω πίσω μου ανθρώπους και πράγματα κι ότι δε μου λέει τίποτα πια, η αδερφή μου άλλωστε με λέει χοντρόπετσο.
Μονάχα τότε δεν άντεξα στα ''Μarks and Spencer'' όταν το άκουσα ''Je t' aime mi amore'' με χάλασε με τσάκισε, με έπνιξε, ήθελα να φύγω, να χαθώ, να εξαφανιστώ, γρεμοτσακίστηκα απ' τις σκάλες να μη το ακούω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου