Όλο το χρόνο περιμένω τις γιορτές, έχω το νου μου νάμαι έτοιμος και τώρα που βλέπω στα πρακτορεία και στους σταθμούς να στοιβάζονται σκέφτομαι ΄΄Άντε στο καλό παιδιά, εγώ δε πάω πουθενά''.
Μπορεί να σου πάρει ένα αιώνα αλλά ρε φίλε κάποτε θα τους βρεις αυτούς που σε χρειάζονται πραγματικά, που σε ρωτάνε ''Θα ρθεις αύριο;'' αχ θέ μου πόσο μου έλειψε αυτό, ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με σένα, που μπορείς να ποντάρεις πάνω τους όλα τα λεφτά κι όλες τις μάρκες σου, αυτούς που δε ζηλεύουν ρε μεγάλε άμα κάνεις κανα δυο βήματα μπροστά, όσο περνούν τα χρόνια ανακαλύπτεις ότι αυτό είναι ίσως το πιο βασικό.
Χρειάστηκε να ξεφορτωθώ πολύ μα πολύ σαβούρα, να βρεθώ μπροστά σε δρομους και μονοπάτια που διχάζονταν, φανάρια γκρεμισμένα από δίπλα λάμψεις και καπνοί μαύροι και ντουμάνια,, αλλά κάποια στιγμή ραγίζει ο τοίχος και βλέπεις πίσω και το αισθάνεσαι ότι είσαι κοντά οπότε δε σε νοιάζουν ούτε τα ρούχα στις βιτρίνες, ούτε τα φαγιά στις ταβέρνες όπου μαζεύονται οι παρέες με το κρύο, ούτε κορίτσια που ανεβαίνουν σε τραπέζια και κουνιούνται φορώντας καλτσόν δικτυωτά και κάτι τακούνια πανύψηλα που θα τις γκρεμίσουν καμιά ώρα και σορτσάκια τζιν πάνω απ΄ το καλτσόν και τιράντες σταυρωτές στη ράχη.
Ξέρεις πια πως δουλεύει ο οργανισμός σου, δε σε νοιάζει τίποτα , έχεις διανύσει δρόμο να πάρει ο δαίμονας, έχεις ξεφύγει μπροστά επιτέλους, δε γινόταν κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει, δε μπορούν πια να σε αποδιοργανώσουν ότι και να κάνουν, στόχοι πρέπει να καταδιωχθούν, το μομέντουμ και η φόρα να κρατηθούν οπωσδήποτε, με κάθε κόστος, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι ξανά και ξανα και ξανά, όσες φορές κι αν χρειαστεί, ότι και να παραουσιαστεί μπροστά σου, σου γίνεται δεύτερη φύση κι αντανακλαστικό όπως προχωράς διορθώνοντας δεξιά κι αριστερά ότι έχει ξεφύγει, χωρίς να χαλαρώνεις, κυνηγώντας σκοπούς αληλοκαλυπτόμενους, έναν βασικό κάθε φορά, άμα τον πετύχεις αυτόν όλα μπαίνουν στη θέση τους.
Ο κόσμος γύρω στο κόσμο του ακολουθεί τροχιά αντίθετη ''Μην ανοίγετε σε κανέναν ουρλιάζει μια γριά ''θα μας σκοτώσουν όλους ανάθεμα την ώρα που ήρθαν'' , όπως έβγαινε λέει σ ένα σκοτεινό διάδρομο της πολυκατοικίας της κάποιος με κουκούλα την άρπαξε και της πήρε τα λεφτά, Χριστούγεννα έρχονται, τραγούδια τριγύρω, And so this is Crhistmas, στο σούπερ μάρκετ ΄΄Η Μόσχα στο Βαρδάρη αγοράζουν λουκάνικα και σαλάμια και βότκα Stolishnaya διάφανη, τηλεφωνικές εταιρείες πουλάνε γραμές και συνδέσεις, πωλητές αλαζόνες νομίζουν ότι σ΄εχουν στο χέρι, ένα παιδάκι που θέλει ένα παιχνίδια καταραμένο χαλάει το τόπο με τις φωνές του, η μάνα του απελπισμένη δε ξέρει τι να το κάνει, από ένα κορίτσι πέφτει το κινητό στην άσφαλτο, θέλει να τρεξει να το μαζέψει, ένα αμάξι περνά με φόρα από πάνω του, ένα κρακ ακούγεται, το τηλεφωνάκι έχει γίνει κιμάς, μια πορτοκαλιά λάμψη απόμεινε, το κορίτσι κλαίει, σε κάτι συσίτια άστεγοι έχουν αγριέψει, φωνάζουν ''Παππά φέρε μας φαί!'' άλλοι πάνε στα ίντερνετ καφέ μ ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι, κοιμούνται μπροστά στην οθόνη ψάχνοντας για ζεστασιά, οι ειδήσεις μιλούν για κάποιον στην Αμερική που μοιράζει εκατοδόλαρα, γυναίκες παίρνουν τα χαρτονομίσματα, δακρύζουν, άλλες ειδήσεις λένε για ένα τρελλαμένο πιτσιρικά που καθάρισε παιδιά και δασκάλες κι όποιον βρήκε στο διάβα του, ο Ομπάμα συγκινημένος, γονείς και γείτονες ανάβουν κεριά, τρέχουν σε εκκλησιές και συναθροίσεις καθώς έρχονται γιορτές, πυροβολισμοί ακούγονται από κάπου όπου δοκιμάζουν βεγγαλικά για τη πρωτοχρονιά, σκύλοι τρέχουν γαυγίζοντας στα μπαλκόνια, οι εφημερίδες προαναγγέλουν το τέλος του κόσμου κάποιοι φοβούνται ότι θα πέσει ο ουρανός να τους πλακώσει, ότι και να γίνει όμως εγώ πρέπει να περάσω καλά, το θέλω, μου έλειψε πολύ , το χρειάζομαι.
Μπορεί να σου πάρει ένα αιώνα αλλά ρε φίλε κάποτε θα τους βρεις αυτούς που σε χρειάζονται πραγματικά, που σε ρωτάνε ''Θα ρθεις αύριο;'' αχ θέ μου πόσο μου έλειψε αυτό, ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με σένα, που μπορείς να ποντάρεις πάνω τους όλα τα λεφτά κι όλες τις μάρκες σου, αυτούς που δε ζηλεύουν ρε μεγάλε άμα κάνεις κανα δυο βήματα μπροστά, όσο περνούν τα χρόνια ανακαλύπτεις ότι αυτό είναι ίσως το πιο βασικό.
Χρειάστηκε να ξεφορτωθώ πολύ μα πολύ σαβούρα, να βρεθώ μπροστά σε δρομους και μονοπάτια που διχάζονταν, φανάρια γκρεμισμένα από δίπλα λάμψεις και καπνοί μαύροι και ντουμάνια,, αλλά κάποια στιγμή ραγίζει ο τοίχος και βλέπεις πίσω και το αισθάνεσαι ότι είσαι κοντά οπότε δε σε νοιάζουν ούτε τα ρούχα στις βιτρίνες, ούτε τα φαγιά στις ταβέρνες όπου μαζεύονται οι παρέες με το κρύο, ούτε κορίτσια που ανεβαίνουν σε τραπέζια και κουνιούνται φορώντας καλτσόν δικτυωτά και κάτι τακούνια πανύψηλα που θα τις γκρεμίσουν καμιά ώρα και σορτσάκια τζιν πάνω απ΄ το καλτσόν και τιράντες σταυρωτές στη ράχη.
Ξέρεις πια πως δουλεύει ο οργανισμός σου, δε σε νοιάζει τίποτα , έχεις διανύσει δρόμο να πάρει ο δαίμονας, έχεις ξεφύγει μπροστά επιτέλους, δε γινόταν κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει, δε μπορούν πια να σε αποδιοργανώσουν ότι και να κάνουν, στόχοι πρέπει να καταδιωχθούν, το μομέντουμ και η φόρα να κρατηθούν οπωσδήποτε, με κάθε κόστος, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι ξανά και ξανα και ξανά, όσες φορές κι αν χρειαστεί, ότι και να παραουσιαστεί μπροστά σου, σου γίνεται δεύτερη φύση κι αντανακλαστικό όπως προχωράς διορθώνοντας δεξιά κι αριστερά ότι έχει ξεφύγει, χωρίς να χαλαρώνεις, κυνηγώντας σκοπούς αληλοκαλυπτόμενους, έναν βασικό κάθε φορά, άμα τον πετύχεις αυτόν όλα μπαίνουν στη θέση τους.
Ο κόσμος γύρω στο κόσμο του ακολουθεί τροχιά αντίθετη ''Μην ανοίγετε σε κανέναν ουρλιάζει μια γριά ''θα μας σκοτώσουν όλους ανάθεμα την ώρα που ήρθαν'' , όπως έβγαινε λέει σ ένα σκοτεινό διάδρομο της πολυκατοικίας της κάποιος με κουκούλα την άρπαξε και της πήρε τα λεφτά, Χριστούγεννα έρχονται, τραγούδια τριγύρω, And so this is Crhistmas, στο σούπερ μάρκετ ΄΄Η Μόσχα στο Βαρδάρη αγοράζουν λουκάνικα και σαλάμια και βότκα Stolishnaya διάφανη, τηλεφωνικές εταιρείες πουλάνε γραμές και συνδέσεις, πωλητές αλαζόνες νομίζουν ότι σ΄εχουν στο χέρι, ένα παιδάκι που θέλει ένα παιχνίδια καταραμένο χαλάει το τόπο με τις φωνές του, η μάνα του απελπισμένη δε ξέρει τι να το κάνει, από ένα κορίτσι πέφτει το κινητό στην άσφαλτο, θέλει να τρεξει να το μαζέψει, ένα αμάξι περνά με φόρα από πάνω του, ένα κρακ ακούγεται, το τηλεφωνάκι έχει γίνει κιμάς, μια πορτοκαλιά λάμψη απόμεινε, το κορίτσι κλαίει, σε κάτι συσίτια άστεγοι έχουν αγριέψει, φωνάζουν ''Παππά φέρε μας φαί!'' άλλοι πάνε στα ίντερνετ καφέ μ ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι, κοιμούνται μπροστά στην οθόνη ψάχνοντας για ζεστασιά, οι ειδήσεις μιλούν για κάποιον στην Αμερική που μοιράζει εκατοδόλαρα, γυναίκες παίρνουν τα χαρτονομίσματα, δακρύζουν, άλλες ειδήσεις λένε για ένα τρελλαμένο πιτσιρικά που καθάρισε παιδιά και δασκάλες κι όποιον βρήκε στο διάβα του, ο Ομπάμα συγκινημένος, γονείς και γείτονες ανάβουν κεριά, τρέχουν σε εκκλησιές και συναθροίσεις καθώς έρχονται γιορτές, πυροβολισμοί ακούγονται από κάπου όπου δοκιμάζουν βεγγαλικά για τη πρωτοχρονιά, σκύλοι τρέχουν γαυγίζοντας στα μπαλκόνια, οι εφημερίδες προαναγγέλουν το τέλος του κόσμου κάποιοι φοβούνται ότι θα πέσει ο ουρανός να τους πλακώσει, ότι και να γίνει όμως εγώ πρέπει να περάσω καλά, το θέλω, μου έλειψε πολύ , το χρειάζομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου