Κορίτσια βγάζουν φωτογραφίες δίπλα στο κύμα που σκάει στο τσιμέντο της παραλίας αδιάκοπα, τραβούν πίσω τα μαλλιά που τα παίρνει ο αέρας , παίρνουν πόζες διάφορες, δοκιμάζουν όλες τις γωνίες λήψης, ξαπλώνουν στο ξύλο της προβλήτας , φουστάνια με σχέδια γεμάτα λουλούδια φορούν, ρολογάκια πορτοκαλιά στο χέρι τους περασμένα, κάθονται εκεί πέρα και μας κοιτάζουν κάτω απ τα μαύρα γυαλιά τους δαγκώνοντας τα χείλια , το δέρμα τους διάφανο, όπως φυσά τα μαλλιά τους κυματίζουν μπροστά στο πρόσωπο.
Με το που ζέστανε λίγο ο καιρός έβαλαν τα κοντά τους πουκαμισάκια αφήνοντας εκτεθειμένη την άσπρη κοιλιά τους, φορούν μπουφανάκια σε χρώμα μαβί, παπούτσια αθλητικά σε χρώμα κίτρινο με κορδόνια πράσινα, τα τζιν τους ξεσκισμένα πραγματικά θέλει πολλή προσπάθεια για να το σκίσεις τόσο πολύ, βγάζουν τα μπλουζάκια, μένουν με το φανελάκι, μπορείς να δεις τα εσώρουχα, τους μηρούς τους, γελούν, φωνάζουν, χαλούν τον κόσμο, μα πόσες πόζες παίρνουν, πόση ώρα περνούν μ αυτό το πράγμα, τι μανία είναι αυτή για την εικόνα, για κάτι πλασματικό, για την λαμπερή επιφάνεια! Κάνουν σα να μη μας βλέπουν, σα να μην υπάρχουμε, δεν ανησυχούν, δε μας φοβούνται, άλλωστε στις γυναίκες πρέπει ν αφήνεις χώρο, να μπορούν να κινηθούν όπως θέλουν, να μη νιώθουν ότι τις πιέζεις, να μπορούν αβίαστα να πάρουν την απόφαση τους όποια κι αν είναι, οκ κορίτσια όπως νομίζετε, είναι ωραίο που τα βλέπεις εκεί πέρα ζωηρά να τα δίνουν όλα δίχως να σε φοβούνται, έχουν μια φρεσκάδα, τραγουδούν, φωνάζουν, χτυπιούνται, είναι λίγο βλαμμένα σίγουρα αλλά ποιος νοιάζεται…
Ένα απ αυτά έρχεται δίπλα μου, ούτε που το ξέρω , ένα μπουκέτο γαρίφαλα άσπρα και κόκκινα βαστά , κάτι κλωνάρια πράσινα ανάμεσα τους, ένα σημάδι από κραγιόν ή κάτι τέτοιο στο μάγουλο, ακουμπά το χέρι του στον ώμο μου ‘’ Εσείς που είστε πιο μεγάλος τι λέτε να γίνει με το αγόρι μου, θα τον βρω πάλι, θέλω να τον παντρευτώ, κι αν ανεβάζω φωτογραφίες του στο φέισμπουκ σημαίνει ότι ενδιαφέρομαι γι αυτόν έτσι δεν είναι, εμένα θα μου άρεσε ν ανεβάζουν φωτογραφίες μου αγόρια!’’ Μια φωτογραφία δείχνει τους δυο τους μαζί στο ‘’Κοράλ’’ το παραλιακό μαγαζί που έκλεισε πια, έχουν να βρεθούν καιρό λέει και τώρα θυμήθηκε ότι τον αγαπά, δε φαίνεται πολύ ωραίος αλλά κάτι θα έχει όπως μου λέει το κορίτσι γιατί ένα τσούρμο θαυμάστριες τον κυνηγούν όπου πάει, τι να της πεις ‘’Ναι παιδί μου μαζί σου είμαι, εύχομαι να τον βρεις και να παντρευτείτε!’’ - ‘’ Σας ευχαριστώ, είστε πολύ καλός!’’
Έργο αισθηματικό, κομεντί νομίζεις ότι γυρίζεται εκεί κάτω στη παραλία, σινεμά θυμίζουν όλα τις βουβές μέρες πριν το Πάσχα, όπως είχε φτιάξει για λίγο ο καιρός όλο και πιο γλυκιά γίνεται η ατμόσφαιρα κι όλοι θέλουν να κλέψουν λίγο λιακάδα προτού πιάσουν πάλι οι βροχές και τα χιόνια, το σκηνικό γύρω θαυμάσιο, οι κορυφές των βουνών χιονισμένες αραδιάζονται αντίκρυ, αεροπλάνα γαζώνουν τον γαλάζιο ουρανό σ όλες τις κατευθύνσεις, μια φωτιά καίει κάπου απέναντι, μακριά, σκαλωσιές κολλημένες στις οικοδομές σκαρφαλώνουν προς τα πάνω, πουλιά πετούν ψηλά κάνοντας κύκλους, τα στενά πρασινίζουν απ τα δέντρα που φυλλώνουν ολοένα όπως μπαίνει η άνοιξη, σ ένα πάρκο μια βυσσινιά ολάνθιστη με τον κοκκινωπό κορμό της, οδηγοί στ' αμάξια που περνούν κατεβάζουν τα σκίαστρα να μη τους χτυπά ο ήλιος στο πρόσωπο, μοτοσικλετιστές περνούν με τα κράνη τους ν’ αντανακλούν τις ακτίνες, δυο σκύλοι ένας μαύρος κι ένα καφετής ουρλιάζουν τα οχήματα που περνούν…
Ταινία κινηματογραφική, νομίζεις ότι γυρίζεται, κάμερες ασφαλείας τραβούν όλες μας τις κινήσεις όπως καθόμαστε , παρακολουθούν το περπάτημα μας, καταγράφουν τι λέμε στο τηλέφωνο, ηθοποιοί καλοί, κακοί κι άχρηστοι εντελώς κινούνται τριγύρω, ένα σκηνικό τεράστιο έχει στηθεί και μέσα του παίζουμε τους ρόλους μας όλη την ώρα σα να γυρίζεται κάποιο σήριαλ, μηχανήματα του καφέ ξεφυσούν, κορίτσια στέκονται πίσω από πάγκους με τα μαλλιά τραβηγμένα προς τα πίσω, παιδιά σβέλτα ετοιμάζουν ροφήματα διάφορα, παπούτσια επίπεδα, ελαφριά φορούν, πιτσιρικάδες ρουφούν φραπέδες, κρατούν κουτιά μ’ αναψυκτικά, μουσικές απαλές παίζουν, τυρόπιτες, ντόνατς, κρουασάν, κουλούρια, μπανάνες πορτοκάλια και ρόδια για χυμούς στοιβαγμένα πίσω από τζαμάκια…
Έργο απ το σινεμά εκτυλίσσεται γύρω, όλοι παίζουν το ρόλο τους, άλλοι είναι τόσο αυθεντικοί, τόσο ειλικρινείς που σού ρχεται να βάλεις τα κλάματα κι άλλοι είναι τόσο ψεύτικοι που σου προκαλούν αναγούλα, άντρες με μέικ απ στο πρόσωπο, ηθοποιοί καλοί και κακοί, προσπαθούν να βγάλουν ότι μπορούν από σένα, μερικούς τους πιάνεις γρήγορα, αλά μερικοί είναι τόσο σπαστικοί, τόσο βαλμένοι που δε χρειάζεται να σκεφτείς και πολύ, άλλοι είναι πιο επιδέξιοι, υποδύονται τόσο καλά το ρόλο τους, είναι τόσο πειστικοί που μπορούν να σε τρελάνουν εντελώς , μιλούν τόσο πολύ, τόσο καλά, είσαι σίγουρος ότι είναι αυθεντικοί, γνήσιοι, λες ‘’Εδώ είμαστε!’’ κι όμως αποδείχνονται τόσο σκάρτοι, μα τόσο σκάρτοι, κι ας μη μιλήσουμε για τις γυναίκες, αυτές είναι σωστό ναρκοπέδιο, δε ξέρεις που θα σκάσει, που θα σε βρει και τι θα σου πάρει, χέρι ή πόδι!
Απατεώνες λογιών λογιών κυκλοφορούν παντού τριγύρω παίζοντας θέατρο, δε ξέρεις από ποιον να φυλαχτείς πρώτα, κλέφτες και τζαμπατζήδες προσπαθούν να βγάλουν ότι μπορούν από σένα, εταιρείες ακίνητων, σταθερών, ασταθών, ευσταθών τάζουν ότι μπορούν για να σε τυλίξουν, τράπεζες σε χρεώνουν στα κρυφά, ταξιτζήδες βάζουν ταρίφες εξωφρενικές, όλοι κάτι προσπαθούν ν αρπάξουν! Φίλοι σε κλέβουν μπροστά στα μάτια σου έτσι εν ψυχρώ, δίχως αναστολές, το κάνουν τόσο ανερυθρίαστα που σε σοκάρει, δε μπορείς να το χωνέψεις, δε μπορείς να το πιστέψεις, σκέφτεσαι ‘’Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό σ εμένα πάλι!’’ θες λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσεις τι έχει γίνει, νομίζουν ότι είναι έξυπνοι, κατάφεραν να σε κοροϊδέψουν, σ αιφνιδίασαν, ήταν καλοί ηθοποιοί, τώρα αν δεν θες να τους ξαναδείς στα μάτια σου δε τους νοιάζει, μα τι ηλίθιοι !
Όταν τους ξαναπετυχαίνεις σ’ αποφεύγουν, σε κοιτούν από μακριά κι εξαφανίζονται, κάνουν ότι δε σε είδαν, κρύβουν πράγματα, όταν δεν είναι ανοιχτός ο άλλος, όταν αρχίζει να κινείται σπασμωδικά, όταν δεν πατά γερά και τον βλέπεις κάθε φορά με κάποιον διαφορετικό μαζί του φυλάξου! Άμα δεν απαντούν το τηλέφωνο, αν διακρίνεις λάθη στον τόνο της φωνής, αν κάνουν σχόλια που δεν πρέπει τότε είναι καιρός να μπεις σ επιφυλακή, ξεκίνα να υποπτεύεσαι κάτι κακό, βάλε το συναγερμό, κάνε την γρήγορα κι αθόρυβα, όταν δεν πατά καλά ο άλλος το δείχνει με κάποιο τρόπο, το οσμίζεσαι καθαρά στον αέρα! Τους αντιλαμβάνεσαι απ τον τρόπο που γελούν, τις κουβέντες, τις κινήσεις τους, αργά η γρήγορα όλοι αποκαλύπτονται, όλοι δείχνουν αυτό που είναι πραγματικά, μερικούς πρέπει να τους τσεκάρεις ξανά και ξανά μέχρι να βεβαιωθείς, δε μπορείς να τους πιάσεις με τη μία, οι φυσιογνωμιστές βέβαια λένε ότι με τη πρώτη ματιά ξέρουν αν ο άλλος αξίζει ή όχι, εμείς οι βλάκες θέλουμε λίγο χρόνο παραπάνω, μη τους κάψουμε έτσι άδικα, πρέπει να δώσεις κάνα δυο ευκαιρίες μέχρι να σε πείσουν αν αξίζουν.
Όμως ο κόσμος είναι μικρός τελικά, καθένας μπαίνει στη θέση του, δε τους κρατώ κακία όμως άμα χαλαστώ μια φορά μετά δεν μπορώ, δε θέλω να τους δω μπροστά μου, αλλάζω δρόμο, άμα ραγίσει το γυαλί πάει τελείωσε άστο, δε κολλά με τίποτα ξανά, μια φορά θα το κάνεις φίλε, μετά ξέχνα με, οι ευκαιρίες δεν είναι απεριόριστες, είναι όπως στα έργα, τους κακούς ηθοποιούς δεν τους αντέχω, με το που θα τους δω στους υποτίτλους αλλάζω κανάλι, καλά μερικοί είναι τόσο λούσερς οι άλλοι δε ξέρω τι κάνουν εγώ πάντως έτσι είμαι και παρ όλα αυτά προσπαθώ να παραμείνω καλόπιστος, μ όσα έχω πάθει δεν έχασα τη πίστη μου στους ανθρώπους αλλιώς δεν έχει νόημα τίποτα, πάλι δεν ξέρω όμως…
Σινεμά, σήριαλ, θέατρο, νιώθεις ότι παίζεται γύρω, διάλογοι ξεκάρφωτοι ακούγονται απ όλες τις μεριές λέξεις, φράσεις, κουβέντες αιωρούνται στον άνεμο, η Νίκη λέει ότι δε μπορεί να κάνει μπάνιο με καυτό νερό, η επιδερμίδα της είναι πολύ ευαίσθητη, μόνο χλιαρό χρησιμοποιεί ακόμα κι όταν κάνει παγωνιά έξω, ένας άλλος λέει ότι στη Λάρισα τα στάρια ψήλωσαν μέχρι το γόνατο απ τις βροχές, περιμένει να καλοκαιριάσει για να πάει στο εξοχικό του στο Λιτόχωρο, στο τηλέφωνο του είπαν ότι το μπαλκόνι του γέμισε φύλλα και σκουπίδια, μια φορά που πήγε το χειμώνα έβλεπε το νερό να κατεβαίνει με δύναμη από το βουνό να σκάει με πάταγο το τσιμεντένιο στηθαίο και να χάνεται μέσα σ ένα τεράστιο φρεάτιο. Θέλει να πάει να δει τις τριανταφυλλιές τις κίτρινες που όταν τρίβει τα πέταλα τους στα χέρια του μοσχοβολούν υπέροχα, θέλει να δει και το έλατο που βγάζει φρέσκες βελόνες βαθυπράσινες τώρα με την άνοιξη, την πασχαλιά και το αγιόκλημα, τον φράχτη από πυξάρι που έχει φυτέψει…
Στα κοσμηματοπωλεία σμαράγδια και ρουμπίνια λαμπιρίζουν εκτυφλωτικά, δαχτυλίδια με πετράδια από νεφρίτη, πλευρές κατεργασμένες κι έδρες στιλπνές, διαμάντια φωτοθλαστικά που αντανακλούν χιλιάδες φορές το φως στο εσωτερικό τους, βραχιόλια μεταλλικά, ένα γυαλιστερό νόμισμα κολλημένο στην άσφαλτο, γάτες και κοράκια μπαινοβγαίνουν σε κάδους, άνθρωποι σπρώχνουν καροτσάκια με μωρά, αμάξια περνούν, το μάτι πιάνει κάποιον που παραπατά και σκοντάφτει, τύποι ύποπτοι μαυροφορεμένοι κυκλοφορούν, μια ληστεία ετοιμάζεται, ταινίες φαντασίας και θρίλερ γυρίζονται, αφίσες προαγγέλλουν τα προσεχώς, τρέιλερ διαφημίζουν πρεμιέρες έργων με καταστροφές και θεομηνίες, στις οθόνες κολόνες καταρρέουν, οροφές συντρίβονται, σκόνη, ορυμαγδός, πανδαιμόνιο, κουρνιαχτός, άνθρωποι τρέχουν να κρυφτούν, σάουντρακ ακούγονται από κάπου όλο και πιο δυνατά, ομίχλη απλώνεται παντού το σούρουπο, ταινία φαντασίας παίζεται τριγύρω, άλλοτε την παρακολουθείς, άλλοτε είσαι μέσα της κι άλλοτε δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει πραγματικά και σε ποια διάσταση βρίσκεσαι, την αληθινή ή την άλλη που συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου.
Ένα γλυκό φοβερό παραγγείλαμε, το νερό μετά ήταν το καλύτερο, δροσερό, κρύο κυλούσε στο λαρύγγι, ο Τομ απ τη Ντεϊτόνα ήταν μαζί μας, με τα σπαστά ελληνικά του έλεγε για μια κοπέλα που δεν την ήθελε πια ο άντρας της, δε κοιμόταν μαζί της πια, την απέφευγε σαν το διάολο, την ξέραμε, την βλέπαμε, τη λυπόμασταν την καημένη, και να πεις ότι ήταν καμιά άσχημη, μα τι ζώο που ήταν εκείνος ο τύπος ο άντρας της! Ο Τομ είχε όρεξη μιλούσε για το ταξίδι που ετοιμάζονταν να κάνει στην Αμερική κάπου στη Φλόριντα, εκεί πέρα λέει έχει ένα γήπεδο χαοτικό, μια πίστα αγωνιστική όπου οι οδηγοί τρέχουν σα δαιμονισμένοι και γέρνουν στις στροφές να μη τους πάρει ο άνεμος, καλά πρέπει να μην αγαπάς και πολύ τη ζωή σου για να τρέχεις μ΄ εκείνα τ αμάξια που αψηφούν τους νόμους της φύσης κι απογειώνονται σαν καρυδότσουφλα για να σκάσουν στις μπάρες μέσα σε λάμψεις, εκρήξεις και σπινθήρες από τις συγκρούσεις καθώς τα οχήματα σέρνονται κυλώντας στο οδόστρωμα, οι λαμαρίνες τους γίνονται κομμάτια κι όλοι σηκώνονται απ τις εξέδρες να δουν τι γίνεται, μας έλεγε κι άλλα ο Τομ, για αγώνες που οργανώνουν σε μέρη ερημικά βάζοντας στοιχήματα και τρέχουν σε δρόμους ατέλειωτους, εκεί που δεν κυκλοφορεί ψυχή ανθρώπινη, στη μέση της ερήμου, μας έλεγε για ιστορίες για αυτοκίνητα που πέφτουν σε γκρεμούς με βάραθρα, βράχια, δέντρα, ποτάμια να χάσκουν από κάτω τους κι οι οδηγοί πετάγονται έξω την τελευταία στιγμή, μας έλεγε κι άλλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου